Monitor - 05.09.2013, Page 18
18 MONITOR FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2013
Nú hefur þú ekki verið eins mikið í sviðsljósinu upp
á síðkastið og þú varst áður, hvað hefur drifið á daga
þína?
Ýmislegt, en fyrst og fremst er ég bara búin að vera að
semja plötu, eiga barn og lifa lífinu.
Hvað liggur á bakvið nafnið á nýju plötunni?
Úff, ég er eiginlega komin í smá vandræði með þetta.
Yfirleitt semjum við þannig að við improvíserum
rosalega mikið. Þarna vorum við að semja svona
danstónlist eða elektróníska tónlist, og Tookah var í
rauninni bara þannig lag þó það hafi breyst síðan. Við
gerðum Tookah og Speed of Dark eiginlega sama dag-
inn. „Tookah“ er algjörlega frumsamið orð en ég tengdi
einhvernveginn ótrúlega mikið við það, þetta var svona
blissful og tengdi á sama stað og þegar allt er í lagi,
allt mjög gentil. Þetta varð að svona kjarnapælingum.
Maður fæðist með þennan kjarna sem er alltaf alveg
eins, áður en lífið skreytir mann eins og jólatré með
öllu dótinu sínu. Þá getur maður tapað þessum kjarna
rosalega mikið. Þegar ég eignaðist strákinn minn var
svo eins og ég færi í eins konar hring, aftur í þennan
kjarna. Tookah varð síðan nafn þessa kjarna.
Hvaðan kemur innblásturinn að þessari plötu, hefur
hún verið lengi í bígerð?
Það breytist allt þegar maður eignast barn og allt
í einu er eins og ekkert annað skipti máli, þetta er
næstum eins og að byrja alveg upp á nýtt. Þegar
strákurinn minn var orðinn um níu mánaða gamall
fór ég að gefa mér 2 daga í viku til þess að skrifa og
semja lög. Elsta lagið á plötunni er alveg fjögurra ára,
þannig að þetta hefur verið í gangi í talsverðan tíma.
Ætli þetta hafi ekki tekið tvö ár alveg, sem betur fer
eiginlega. Platan er mikið ferðalag fyrir mig, textarnir
eiga sína sögu, taktarnir eiga sína sögu og það er alls
konar landslag í lögunum. Platan fór fyrst almennilega
á skrið þegar mér var sagt að ég væri ekki tilbúin í að
gera plötu og ætti bara að slappa af.
Það hefur svona togað þig af stað?
Já, þá fórum við í stúdíó og gerðum danslögin okkar.
Maður var í sjálfu sér ekki búinn að gera neitt nema að
vera heima með barnið, sem var auðvitað guðdómlegt,
en ég þurfti bara að fara og hrista sjálfa mig og dansa
svolítið. Við fórum þarna í stúdíóið og gerðum danslög
og dönsuðum.
Hvernig var að eignast barn og taka því aðeins rólega
í tónlistinni?
Ég var náttúrulega búin að vera á tónleikaferðalagi í
tvö ár þannig að það var alveg ótrúlega gott að fá smá
frí og vera heima, þetta var alveg æðislegur tími.
Hvað er strákurinn þinn gamall, er hann byrjaður að
þenja röddina eitthvað?
Hann er þriggja ára og já, sú rödd er í góðri æfingu.
Uppáhalds lagið hans þessa stundina er These Boots
Are Made for Walkin‘! Ég lofaði mér því að hafa aldrei
barnalög í gangi í bílnum, heldur bý ég til mikið af
„mixteipum“ fyrir hann. Ég ætla mér allavega að vera
einræðisherra með tónlistina fyrir hann þar til hann
getur farið að ráða sér sjálfur.
Nú er pabbi þinn ítalskur, ert þú mikill Ítali í þér?
Já, ég hef mjög sterka ítalska hlið í þér og fann það
alveg þegar ég var að alast hérna upp. Það er bara allt,
maturinn auðvitað og matarmenningin öll. Svo voru
samskiptin svolítið öðruvísi, þetta var allt svo formlegt
hérna á Íslandi, pabbar að taka í höndina á sonum
sínum og svona. Hjá pabba voru þetta bara faðmlög og
knús. En það voru auðvitað meiri læti, það var alveg
rifist og gengið svolítið í hlutina.
Hefur þú verið eitthvað að spila úti á Ítalíu?
Jájá, ég hef spilað nokkur mjög falleg gigg þar. Þetta
er oft svolítið kúltúral, maður er að spila uppi á fjalli í
einhverju þorpi og svo safnast bara að fullt af fólki. Það
er ótrúlega gaman að spila við þannig aðstæður. Svo er
ég líka í miklu sambandi við ítölsku fjölskylduna mína
í Þýskalandi. Pabbi átti mjög mörg systkini og flutti
ásamt þremur bræðrum sínum til Þýskalands eftir
stríðið þegar engin vinna var í boði á Ítalíu.
Eru einhverjir listamenn sem þú leist mikið upp til í
uppvextinum?
Þeir eru alveg gríðarlega margir. Ég elskaði alltaf
Leonard Cohen og ætlaði að giftast honum. Síðan
var þetta bara allt milli himins og jarðar. Dinah
Washington, Jefferson Airplane, Public Enemy og síðan
fer það í þungarokk og svo framvegis. Ég fór í gegnum
allt, herbergið mitt breyttist í hverjum mánuði, fór úr
dökkgrænu með gylltum grískum súlum yfir í það að
ég var búin að teikna á veggina og gekk bara í svörtu
með hundaól, rauðan varalit og hvít í framan. Þetta var
alveg eðlilegt í mínum hóp, við vorum bara svona. Einu
sinni vorum við hip-hopparar með klukku í húfunni,
svo var maður komin í skosku pilsin með hárið út um
allt. Ég breyttist í hverjum mánuði liggur við.
Hvernig voru uppvaxtarárin hérna heima, hvar
gekkst þú í skóla?
Ég ólst upp í Kópavogi. Þar lá leiðin í Kársnesskóla,
Þinghól og svo MK, ég var ekkert að flækja þetta. Ég
byrjaði í kórnum í Kársnesskóla átta eða níu ára, hann
var mjög góður og þar veitti Þórunn Björnsdóttir mér
mikinn innblástur. Hún á stóran þátt í minni tónlist og
fékk mig meðal annars til að syngja einsöng þó ég væri
alltaf hálf hrædd og stressuð.
Þú hefur semsagt verið feimin á þessum tíma?
Já, ég var rosalega feimin. Ég tók helst ekki þátt í
neinu þó ég væri alveg að deyja úr löngun að taka þátt
í leikritinu og því sem var að gerast. Þórunn dró mig
svolítið út og það var hún sem kom með þá hugmynd
að ég færi í söngskólann. Svo voru allir að spyrja mig
hvort ég ætlaði ekki að fara í óperuna fyrst ég væri nú
ítölsk, eins og það þyrfti eitthvað að tengjast. Ég hélt
allavega að þar gæti ég kannski svona tengst mínum
rótum þannig að ég fór þarna út í óperuskóla. Síðan
fór ég í prufur til þess að vera í Hárinu og byrjaði í
hljómsveit og þá fór þetta að rúlla.
Hafðir þú einhvern áhuga á óperu?
Já algjörlega, ég átti alveg safn af klassískri tónlist
þegar ég var krakki og hafði mikinn áhuga á henni. Því
flóknari verk sem við fengum að syngja í kórnum því
betra, ég alveg elskaði það.
Hugsaðir þú þér einhvern tímann að fara út í óperu
frekar en það sem þú ert að gera í dag?
Já, alveg allan tímann meðan ég var að læra. Svo
þegar ég var átján ára tók Þuríður Pálsdóttir, sem var
kennarinn minn þá, mig á teppið og sagði mér að fara
að taka ákvörðun. Röddin á mér var þarna að breytast
og hún eiginlega sagði mér frekar að fara í annað.
Það var heldur ekki nógu mikil fjölbreytni fyrir mig í
óperu á þessum tíma, ég var voða mikið að syngja bara
sömu aríurnar aftur og aftur. Mér leiðist voðalega hratt
þannig að ég þurfti meiri fjölbreytni.
Þú varst síðan uppgötvuð af manni frá One Little
Indian, hvernig kom það til?
Ég man ekki alveg hvernig þetta var, hann bara sá
mig syngja á einhverjum veitingastað. Ég var voðalega
mikið í því á sínum tíma. Hann í rauninni bara sá mig
og bað mig að koma út og semja tónlist. Ég hafði fyrst
ekki áhuga á að semja tónlist, ég vildi bara fá lög og
syngja. Þetta varð þess vegna erfitt til að byrja með.
Mér fannst mjög gaman að semja plötuna mína, Love
in the Time of Science, en það var á sama tíma mjög
erfitt. Ég lagði mjög mikla pressu á sjálfa mig þarna og
það var eiginlega ekki fyrr en við gerðum Fisherman‘s
Woman sem ég fór virkilega að elska það að semja
tónlist.
Þú gafst síðan út lagið „Jungle
Drum“ á næstu plötu og það gerði
hreinlega allt vitlaust, komu þessar
vinsældir þér á óvart?
Já auðvitað. Við vorum líka búin að
vinna plötuna rosalega mikið og þetta var
alveg að enda allt saman. Síðan fer lagið
í gang í einhverjum sjónvarpsþætti og þá
springa bara allar símalínur og það varð
allt vitlaust. Ef maður fór til Þýskalands þá
komst maður hvergi án þess að heyra þetta,
og lagið var þar í níu vikur á toppnum. Eitt það
skemmtilegasta sem ég hef lent í var þegar ég
sá túbuleikara á bjórhátíðinni í Þýskalandi spila
Jungle Drum og það voru bara allir að syngja
með.
Lýsti þetta lag þínum tilfinningum á þessum
tíma?
Já, við sömdum þetta lag líka á svona tíu
mínútum. Þetta er bara ástarlag, ég var nýbúin að
hitta manninn minn sem ég á núna barn með og
það var allt í gangi. Mér fannst þetta æði en það átti
ekkert að fara á plötuna til að byrja með.
Þetta var hins vegar ekki það fyrsta sem þú gerðir
sem vakti alþjóðlega athygli, þú söngst lokalagið í
annarri mynd Hringadróttinssögu, hvernig fékkst
þú það verkefni?
Það var umboðsmaður Liz Fraiser sem hafði látið
tónlistarpródúsentinn fá plötuna mína. Hann hlustaði
á mig og boðaði mig á fund. Þar sagði hann mér að
ég væri ekki að fara að fá þetta en ég mætti samt
endilega koma og prófa að syngja lagið. Ég sagði
bara já vegna þess að ég var alltaf mikill aðdáandi
bókanna þegar ég var unglingur, ég átti meira að
segja svona kort uppi á vegg! Síðan bara endaði þetta
einhvernveginn þannig að ég fékk verkefnið.
Í kringum þann tíma sem Fisherman‘s Woman
kom út var búin til Birgittu Haukdal dúkka, sem
varð mjög vinsæl. Finnst þér ekkert vera kominn
tími á Emilíönu Torrini dúkku?
(Hlær) ég veit ekki hver myndi kaupa hana! Nei
takk, ég held að ég sé alveg góð án þess.
Hvað værir þú að gera ef þú hefðir ekki farið út í
tónlist, hvert var draumastarfið í æsku?
Ég átti ekkert draumadjobb, vissi aldrei hvað
mig langaði að gera. Ég ætlaði alltaf að verða
bara einhver orustuflugmaður, án þess að vita
neitt hvað það væri. Reyndar ætlaði ég að verða
rithöfundur þegar ég var krakki, skrifaði heilar
þrjár bækur þegar ég var níu ára. Annars
ætlaði ég bara að vera að fljúga loftbelgum
og gera eitthvað allt öðruvísi. Ætli ég hefði
ekki farið að ferðast um heiminn og orðið
einhvers konar eilífðar túristi. Ég hefði
kannski haldið áfram að skrifa líka, ég
hugsa oft um þetta og hef í rauninni
ekki hugmynd hvað ég væri að gera.
Tónlistin er það eina sem ég í rauninni
kann smá.
Hvað er annars á döfinni núna í
tengslum við nýju plötuna?
Fyrst og fremst mikil vinna,
Airwaves og svo held ég
örugglega einhverja tónleika
hérna heima. Ég fer svo í
tónleikaferðalög, eitthvað
um Evrópu til að byrja
með og svo kannski
Ameríku. Þetta kemur
bara í ljós allt
saman.
Einu sinni vorum
við hip-hopparar
með klukku í húfunni, svo
var maður kominn í skosku
pilsin með hárið út um allt.
Emilíana Torrini hefur lengi verið ein ástsælasta söngkona þjóðarinnar.
Hún hefur trónað á toppi þýska vinsældalistans í níu vikur samfleytt,
flutt lokalagið í Hringadróttinssögu og sungið í ítölskum fjallaþorpum.
Nýjasta plata hennar, Tookah, kemur út þann 9. september næstkomandi.
Hefði líklega endað