Morgunblaðið - 08.01.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 2014
✝ Þóra Kjart-ansdóttir fædd-
ist í Reykjavík 8.
maí 1944. Hún lést
á líknardeild LSH í
Kópavogi þann 25.
desember 2013.
Foreldrar hennar
voru Kjartan Ingi-
marsson, bílstjóri
og forstjóri, f. 2.1.
1919, d. 12.2. 2013
og Sigurbjörg Unn-
ur Árnadóttir, húsmóðir, f. 9.7.
1921 d. 23.7. 1981
Þóra var elst fimm systkina:
1. Ingimar Kjartansson, f. 11.5.
1948, 2. Jón Kristján Kjart-
ansson, f. 23.3. 1953, d 10.11.
2002, 3. Kristinn Árni Kjart-
ansson, f. 1955, d. 19.9. 2009, 4.
Björg Vigfúsína Kjartansdóttir,
f. 17.12. 1964.
Þóra giftist 1. júní 1963 Guð-
mundi H. Karlssyni, f. 7.12.
1932, d. 30.6. 2010, frá Reykja-
vík. Foreldrar hans voru Vil-
1985, eiginkona Ríkey Jóna Ei-
ríksdóttir, f. 25.1. 1986, eiga þau
tvö börn. 4. Kjartan Ísak, f. 26.2.
1971, giftur Ernu Vigdísi Ing-
ólfsdóttur, f. 28.3. 1971. Börn
þeirra eru: Margrét, f. 19.3.
1995, og Ingólfur, f. 5.7. 2002.
Frá árinu 1963 til 1967 vann
Þóra heima við hárgreiðslu, var
með afdrep í húsnæðinu fyrir
starfsemina. Árið 1967 stofnaði
Þóra ásamt eiginmanni sínum
Guðmundi eigið smá- og heild-
sölufyrirtæki sem þau ráku til
ársins 1973. Þá gerðist Þóra
dagmamma auk þess sem hún
fór að prjóna lopapeysur fyrir
„Hildu“. Í kringum 1981 ákvað
Þóra svo að fara að vinna utan
heimilis. Fyrst hóf hún af-
greiðslustörf í söluturninum
Suðurveri svo í Z brautum og
gluggatjöldum. Árið 1986-7 fór
hún að vinna á dagheimilinu
Hamraborg í Grænuhlíð þar
sem barnabörnin hennar þrjú
voru. Árið 1995 fór hún svo á
dagheimilið Hulduheima og
starfaði þar allt til áramótanna
2012-2013 þegar hún byrjaði í
veikindaleyfi sem varði allt árið.
Útför Þóru fer fram frá Laug-
arneskirkju í dag, 8. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 15.
hjálmur Karl Guð-
mundsson, læknir,
f. 9.1. 1903, d. 29.8.
1944 og Þuríður
Benediktsdóttir, f.
20.6. 1906, d. 31.1.
1987. Börn Þóru og
Guðmundar eru: 1.
Karl, f. 3.4. 1963,
börn Karls eru:
Guðmundur Hall-
dór, f. 11.1. 1991,
Anna Kristín, f.
26.10. 1999 og Marlís Jóna Þór-
unn og Hafsteinn Úlfar, f. 6.6.
2004. 2. Þuríður Saga, f. 26.6.
1965, börn hennar eru: Þóra Ýr
Björnsdóttir, f. 21.4. 1983 og
Halldór Einir Guðbjartsson, f.
7.5. 1985. Eiginkona: Hulda
Magnúsdóttir, f. 18.10. 1985,
eiga þau tvö börn. 3. Sigurbjörg
Unnur, f. 2.11. 1967, gift Bjarna
Þór Óskarssyni, f. 19.8. 1955.
Barn þeirra er Helga Bjarney, f.
28.2. 1995, einnig á Sigurbjörg
Karl Víði Magnússon, f. 25.6.
Þetta er erfitt verk, það að
kveðja tengdamóður mína Þóru
Kjartansdóttur er mjög erfitt
fyrir mig. Það er líka svo
óraunverulegt að hún sem var
alltaf svo hraust, hress og dug-
leg sé nú látin aðeins 69 ára
gömul.
Hún lést úr hvítblæði, erf-
iðum hæggengum sjúkdómi
sem þó dró hana svo hratt nið-
ur þegar lyfin voru hætt að
gera sitt gagn. Hún var áður
búin að sigrast á öðru krabba-
meini og innst inni vonaði mað-
ur alltaf að hún myndi líka
sigra þennan sjúkdóm, en það
erum við sem ákveðum en guð
sem ræður.
Margir vina Þóru höfðu lítið
vitað af veikindum hennar en
það er vegna þess að þegar hún
heyrði í þeim sem hringdu eða
komu þá var hún ekkert að
kvarta eða íþyngja þeim með
áhyggjum af sér, þannig var
hún hún bara gerð.
Ég hef um hana Þóru enda-
lausar minningar um góða,
duglega og skemmtilega konu
sem gat bókstaflega gert allt.
Hún prjónaði og saumaði, smíð-
aði, þæfði ull, skar út í tré,
ræktaði tré, dansaði og bakaði
og ég veit ekki hvað og hvað.
Hún þekkti endalaust mikið af
fólki og í starfi sínu sem fóstra
kynntist hún mörgum börnum
sem öll kölluðu hana ömmu, og
foreldrum þeirra.
Þegar maður ætlaði að skjót-
ast með henni í búðina tók það
lágmark klukkutíma því alls
staðar þekkti hún fólk sem
stoppaði og gaf sig á tal við
hana.
Ég var heppin að eignast
svona góða tengdamömmu, það
er ekkert sjálfgefið. Hún tók
mér alltaf sem einu af sínum
börnum nema með forréttind-
um því ég fékk aldrei neinar
skammir eða afskiptasemi. Hún
var hinsvegar alltaf til staðar
eins og góð vinkona og við átt-
um samleið til dæmis í and-
legum málum, draumum og
hugleiðslu, um þau mál gátum
við rætt saman tvær því það
eru ekki svo margir sem hafa
sama skilning og áhuga á þeim
efnum og við höfðum.
Börnunum mínum var hún
góð og hlý og þau eins og önn-
ur börn sóttu í samveru með
henni því hún hafði svo góða
nærveru og sýndi þeim mikla
þolinmæði og kenndi þeim
margt gott og gagnlegt sem
þau munu búa að alla ævi. Það
var gott fyrir þau að hafa hana
svona í næstu götu alveg þar til
síðasta vor þegar hún flutti í
nýju fínu íbúðina sína á Strik-
inu í Garðabæ. Það er synd að
hún hafi ekki getað fengið
lengri tíma þar því hún naut sín
mjög vel í góðum félagsskap
fólksins sem hún kynntist í
Jónshúsi og þjónustan sem þar
er í boði fyrir íbúa er til fyr-
irmyndar.
Ég er samt alveg viss um að
Guðmundur eiginmaður hennar
hefur verið glaður að taka á
móti henni á jóladag og þau
hafa getað sameinast í jólaboði
með foreldrum Þóru og bræðr-
um hennar Kristjáni og Árna
og öllum hinum sem á undan
eru gengnir. Þetta hafa eflaust
verið þeim falleg jól og við ylj-
um okkur við þá tilhugsun.
Með þessum fátæklegu orð-
um kveð ég og þakka Þóru fyr-
ir allt, hún hefur nú bæst í hóp
góðu englanna sem vaka yfir
okkur.
Erna Vigdís Ingólfsdóttir.
Elsku amma mín, ég vil
þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar og þakka þér sér-
staklega fyrir hvað þú hefur
alltaf verið mér góð. Ég gat
alltaf komið til þín eða bara
hringt og spjallað og er ég
mjög þakklát fyrir það. Það var
alltaf gaman að koma til þín og
afa því þið höfðuð alltaf svo
skemmtilegar sögur að segja
og það var líka alltaf nóg að
gera hjá ykkur.
Ég man uppi í bústað hjá
ykkur að þegar afi var búinn að
henda manni framúr voru alltaf
nýbakaðir nískuklattar á borð-
inu og svo var maður farinn út í
lóð að hjálpa til eða drullu-
malla.
Þegar ég kom stundum í
heimsókn upp á leikskóla til þín
sá maður alltaf hvað öllum þótti
vænt um þig enda ekki annað
hægt, þú varst alltaf svo dugleg
og hress og lést aldrei slæma
hluti hafa áhrif á þig. Þú hefur
alltaf verið með svo stórt hjarta
og alltaf viljað gera öllum vel
og settir alla aðra í forgang. Ég
gæti skrifað heila bók með öll-
um minningunum um þig, elsku
amma mín, en það sem er mik-
ilvægast er að þú munt alltaf
vera til staðar í hjartanu mínu
og ég mun aldrei geta gleymt
þér. Elsku amma Kella, hvíldu í
friði og við munum alltaf halda
minningu þinni á lífi svo lengi
sem við munum lifa.
Helga Bjarney Bjarnadóttir.
Mikið er erfitt að kveðja þá
sem maður elskar. Ótal minn-
ingar sem koma upp en samt
svo erfitt að koma þeim í orð.
Ég var fyrsta barnabarn
ömmu og afa og var sennilega
dekruð eftir því. Amma kallaði
mig sólargeislann sinn og var
svo góð og ljúf við mig alla tíð
og vildi allt fyrir mig gera.
Stundum voru farnar óhefð-
bundnar leiðir þegar komið var
að uppeldinu, það kom fyrir að
rimlarúmið var borið fram í
stofu svo ég þyrfti ekki að vera
ein inni í herbergi og snuðinu
dýft í rauðvín.
Ég var svo heppin að fá að
ferðast mikið með ömmu og afa
þegar ég var lítil og fékk því að
sjá og upplifa meira en flestir á
mínu reki á yngri árum. Þegar
ég var 6 ára hafði ég komið til
10 landa, fengið blóðnasir í hin-
um ýmsu ostabúðum í Þýska-
landi, gefið gíraffakaramellu-
popp og skoðað mini-europe,
þökk sé þeim. Þegar ég var leið
eða þreytt var amma alltaf með
opinn faðm og oftar en ekki
smá tásunudd, þetta átti ekki
bara við á yngri árum heldur
vel fram á fullorðinsárin.
Amma mín var ein dugleg-
asta kona sem ég hef hitt á lífs-
leiðinni, þrátt fyrir að vera í
fullri vinnu, reka stórt heimili,
sinna börnum og barnabörnum
ásamt hinum ýmsu áhugamál-
um man ég aldrei til þess að
amma hafi kvartað undan
þreytu eða lagt sig. Hún hafði
endalausa orku og þolinmæði
fyrir okkur öll, alltaf. Þegar
kom að því að spila við okkur
barnabörnin lærði maður fljótt
að amma var tapsár, það tapsár
að hún svindlaði svellköld á
okkur í veiðimanni.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt þig að, þú átt svo stór-
an hlut í hjarta mínu og allar
þær minningar sem við eigum
saman. Elsku yndislega amma
mín, mikið sakna ég þín, hvíldu
í friði og knúsaðu afa frá mér.
Þóra Ýr.
Elsku Þóra okkar.
Þú varst búin að berjast
lengi og af miklu æðruleysi í
þínum veikindum. Mikið var á
þig lagt og áföllin mörg í gegn-
um árin.
Við kynntumst þér þegar þú
byrjaðir að vinna í Hulduheim-
um fyrir 16 árum og þú þá rétt
rúmlega fimmtug, ungleg og
hress. Þú hafðir unnið lengi í
leikskóla, rekið verslun og
fleira.
Þú varst með eindæmum
listfeng, allt lék í höndunum á
þér og nutum við og börnin
góðs af því. Alltaf varst þú
mætt rétt rúmlega sjö á hverj-
um morgni öll árin og kvartaðir
aldrei um þreytu eða annað,
þótt árunum fjölgaði. Margir
starfsmenn og börn kölluðu þig
ömmu Þóru og vildir þú hafa
það þannig.
Þú litaðir aldeilis heim okkar
í Hulduheimum og var alltaf
gaman að vera í kringum þig
og mikið hlegið. Þú hóaðir okk-
ur saman í allskonar föndur
eftir vinnu, heim til þín að
smíða og borða góðan mat,
dróst okkur í göngutúra og
bauðst þá upp á snafs.
Við tölum nú ekki um alla
draumana sem þú réðir fyrir
starfsmenn og bollaspárnar.
Eins þegar þú bauðst okkur í
fallega og sögulega bústaðinn
til ykkar Guðmundar. Þar var
heilt safn af hlutum frá því í
gamla daga sem mjög gaman
var að skoða, m.a. gömlu af-
sláttarmiðarnir, gleraugu, sím-
stöð eins og var í fyrirtækjum
hér áður fyrr og stóra lóðin
sem þið höfðuð ræktað og gert
að ævintýralandi. Meira að
segja enskur símaklefi, gjöf frá
Guðmundi sem hann kom með
úr einni siglingunni.
Þú áttir líka hugmyndina að
því að við myndum hitta gamla
vinnufélaga sem í dag er ómet-
anlegt. Tóta heitin var með
okkur í fyrra skiptið og þú
varst líka með okkur núna í
haust, þegar við hittumst. Þið
greindust báðar með krabba-
mein á sama tíma og núna er-
um við búin að missa ykkur
báðar, skarðið er stórt á okkar
vinnustað.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Þóra, við þökkum þér
fyrir vináttuna og elskuna til
okkar allra í Hulduheimum og
fyrir alla umhyggjuna til
barnanna. Við vonum að þér
líði vel núna og að þú sért búin
að hitta hann Guðmund þinn.
Við eigum eftir að sakna þín
alltaf og erum öll betri mann-
eskjur sem höfum fengið að
kynnast þér. Hvíl í friði og Guð
geymi þig.
Elsku Karl, Þuríður Saga,
Sigurbjörg Unnur, Kjartan
Ísak og fjölskyldan öll. Við
sendum ykkur einlægar sam-
úðarkveðjur. Í hjartans ein-
lægni fyrir hönd starfsmanna í
Hulduheimum,
Bryndís Markúsdóttir
leikskólastjóri.
Þóra
Kjartansdóttir
✝ Jens RagnarNikulásson
fæddist í Reykjavík
10. júní 1955. Hann
lést á heimili sínu
Engelbrektsgatan
137, Borås í Svíþjóð
9. desember 2013.
Foreldrar hans
voru Jóhanna Mar-
grét Þórarinsdóttir
húsmóðir, fædd í
Reykjavík 8. ágúst
1934, d. 8. nóvember 1969, og
Nikulás Klásen Andrés Jensson,
bóndi, fæddur í Sviðnum á
Breiðafirði, 18. apríl 1935, d. 11.
mars 2004. Seinni kona Nikulás-
f. 5. nóvember 1959, Kristján
Valby Gunnarsson, f. 18. júlí
1962, og Unnar Valby Gunn-
arsson, f. 18. júlí 1967.
Jens kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Louise Nikulasson,
30. desember 2006. Louise er
fædd 9. maí 1947 í Svíþjóð. Börn
Louise af fyrra hjónabandi,
stjúpbörn Jens: (a) Sanna Thor-
in, f. 2. febrúar 1971, gift Jonas
Thorin, þeirra barn er Melker,
fæddur 30. september 1998, (b)
Pernilla Gustavsson, f. 23. febr-
úar 1973, d. 15. maí 2010. Börn
Pernilla eru Alexander Gust-
avsson, f. 15. mars 1991 og Evel-
ina Gustavsson, f. 26. janúar
1993, en hennar börn eru Sofie,
f. 13. maí 2009, og Isabelle, f. 28.
júní 2012.
Útför Jens Ragnars fer fram
frá kapellunni í St. Sigfrids grif-
tegård í Borås 8. janúar 2014 kl.
15.
ar er Aðalheiður
Lilja Sigurð-
ardóttir, f. 11. apríl
1941.
Systkini Jens eru
bræður: Kristinn
Eyberg Nikulásson,
f. 31. desember
1957, og Þórhallur
Nikulásson, f. 7.
maí 1965, hálf-
systkini: Jakob
Guðnason, f. 22.
janúar 1950, Jónína Ragn-
arsdóttir, f. 22. febrúar 1952, og
Dagbjört Kristín Nikulásdóttir,
f. 13. janúar 1977, stjúpsystkini:
Sigrún Elísabet Gunnarsdóttir,
Elsku Jenni. Mikið var sorg-
legt að fá þær fréttir að þú værir
dáinn. Gott er að minnast þess
hvað glaður þú varst þegar við
komum og heimsóttum þig í
haust þar sem litlu stelpurnar
hennar Evelínu, dótturdætur
Louise, konu þinnar, trítluðu í
kringum þig og sú yngri klifraði
upp í fangið á þér og setti húfuna
sína á þig brosandi.
Þótt þú eignaðist ekki eigin
börn tóku börnin í fjölskyldunni
ástfóstri við þig. Þeim fannst
alltaf gaman að vera í kringum
þig. Öllum sem kynntust þér
þótti vænt um þig. Alltaf munum
við minnast þín með hlýju í
hjarta og hversu lífsglaður þú
varst þrátt fyrir baráttu við erf-
iða sjúkdóma megnið af þínu lífi.
Innlagnir á sjúkrahús voru
margar á ári hverju en það lýsir
þínum dugnaði og þrautseigju að
um leið og þú útskrifaðist varstu
mættur á verkstæðið hjá Wärt-
silä Diesel þar sem þú vannst í 18
ár og varst mikils metinn starfs-
kraftur og vel liðinn af starfs-
fólkinu. Við kveðjum þig öll með
söknuði, elsku Jenni. Nú hvílir
þú í friði og laus við langvarandi
þrautir. Guð geymi þig og varð-
veiti.
Aðalheiður L Sigurðar-
dóttir, (Mamma Lillý)
og systkini.
Jens Ragnar Nikulásson mág-
ur minn er látinn um aldur fram,
eftir löng og erfið veikindi. Jenni,
eins og hann var ávallt kallaður í
fjölskyldunni, var að komast á
unglingsár þegar ég hitti hann
fyrst. Þá í foreldrahúsum í
Svefneyjum á Breiðafirði. Á
þeim tíma var búið með kýr og
sauðfé í Svefneyjum, auk hlunn-
indanna fugls og sels. Næstu ár-
in var þetta vettvangur Jenna að
sinna bústörfum með öðru heim-
ilisfólki en grunnskólaganga var
að Reykhólum og í Stykkishólmi.
Jenni var hægur, hafði skoð-
anir á mönnum og málefnum en
gerði ekki ágreining. Talaði vel
um náungann, var jákvæður
þrátt fyrir mikið mótlæti. Hann
bjó sig undir framtíðina í eyj-
unum, keypti skip til hey- og
fjárflutninga og hraðskreiðan
gúmmíbát með utanborðsvél til
að skjótast milli eyja. Til enn
frekari undirbúnings fór Jenni í
Bændaskólann að Hólum og var
þar einn vetur. Mér er í minni að
þar smíðaði Jenni skúffu aftan á
traktor sem átti eftir að létta
vinnuna. Ekki þurfti lengur að
tengja vagn aftan í traktorinn þó
farið væri niður að sjó til að
sækja pöntunina sem komin var
með Flóabátnum Baldri eða
hvaðeina smálegt sem flytja
þurfti. Það má segja að þó það
ætti ekki fyrir Jenna að liggja að
búa í eyjunum til langrar fram-
tíðar þá gerði hann ýmislegt til
að verða betur undirbúinn til
þeirra verka. Geta má þess að
skúffan góða úr Hólaskóla hefur
eignast marga afkomendur í
Vestureyjum.
Fjölskyldan brá heilsársbú-
setu í Svefneyjum haustið 1979
og flutti búferlum til Svíþjóðar.
Jenni kom ekki aftur nema sem
gestur og það ekki oft. Ekki var
annað að sjá og heyra en Jenna
líkað lífið vel í Svíþjóð. Hann
lærði rennismíði og lengst af
vann hann hjá Nohab-diesel við
sitt fag. Þarna stjórnaði Jenni
tölvustýrðum rennibekkjum.
Líkamlegt erfiði var ekki mikið,
aðstæður allar til mikillar fyrir-
myndar. Á þessum árum naut
Jenni sín. Eignaðist bát, bíl og
hús. Hann sigldi eins og sönnum
eyjamanni sæmir. En það dró af
honum.
Veturinn sem Jenni var að
Hólum veiktist hann af Addison-
veiki og var hann háður lyfjum
upp frá því. Seinna fékk hann
sykursýki. Veikindi leiddu til
þess að hann fékk slæm fótasár
og taka þurfti af honum annan
fótinn. Hann fékk gervifót en var
bundinn hjólastól undir það síð-
asta. Vegna ýmissa sýkinga og
hjartaveilu þurfti hann oft að
dvelja á sjúkrahúsi. Jenni kvaddi
þennan heim á heimili sínu eftir
langa og linnulitla baráttu.
Eftir á er gott til þess að
hugsa að hafa hitt Jenna á heim-
ili hans í október sl. og átt með
honum stund en þá fórum við
Jonný, systir hans, í heimsókn.
Hann var mjög veikur, en þrátt
fyrir það kátur, gerði að gamni
sínu, rifjaði upp liðna daga.
Jens Ragnar kvæntist Louise
Karin Ann-Sofi 30. desember
2006 sem hann hafði þá búið með
í nokkur ár. Með Louise eign-
aðist Jenni fjölskyldu þar sem
voru börn hennar og barnabörn
af fyrra hjónabandi og gott
heimili. Þegar við heimsóttum
þau í október var á heimilinu til
skammrar dvalar dótturdóttir
með tvær dætur og var greini-
legt að þær voru Jenna miklir
gleðigjafar. Louise var hans stoð
og stytta í veikindunum en undir
það síðasta þurfti hann aðhlynn-
ingu fagfólks sem kom á heimilið
á örfárra klukkustunda fresti.
Blessuð sé minning Jens
Ragnars Nikulássonar frá Svefn-
eyjum á Breiðafirði.
Finnur Jónsson.
Í minningu míns kæra vinar,
Jens Ragnars Nikulássonar.
Ég kynntist Jens þegar ég var
aðeins unglingur og hann var
rúmlega tvítugur. Hann var
skemmtilegur ungur maður og
léttur í lund. Ég var mjög náinn
hans stóru fjölskyldu frá Svefn-
eyjum og í mörg ár var hann sem
stóri bróðir minn. Þó hann eign-
aðist því miður ekki eigin börn
var hann mjög barngóður og
reglulegur heiðursmaður. Í mörg
ár þjáðist hann af banvænum
veikindum en missti aldrei sitt
jákvæða viðhorf til lífsins. Ég
mun ætíð muna hann fullan af
sjarma og hlátri við stýrið á
bátnum sínum á björtum sum-
ardegi.
Hvíldu í friði, kæri Jens, þú
ert aftur ungur, frískur maður á
ferð inn í ljósið. Ég mun ætíð
varðveita minningarnar um þig
og þakka ánægjulegar samveru-
stundir. Þinn vinur að eilífu,
Esther O’Hara.
Jens Ragnar
Nikulásson