Morgunblaðið - 08.01.2014, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. JANÚAR 2014
Við systurnar eigum margar
líflegar og hlýjar minningar frá
æskustundum okkar hjá þér og
ömmu á Ísó. Þú tókst alltaf á móti
okkur með opnum örmum og
varst vægast sagt einn sá besti og
ástríkasti afi sem maður gæti
hugsað sér. Þú kenndir okkur
mjög snemma að sitja á hesti, að
vinna alvöru vinnu hjá Íshúsfélag-
inu og að tína ánamaðka á rigning-
arkvöldum sem við notuðum svo
til að veiða silunga og laxa í Laug-
ardalnum. Þú varst ótrúlega þol-
inmóður gagnvart öllum þessum
smástelpum sem fæddust inní
fjölskylduna og á hverju ári brost-
irðu út að eyrum þegar þú horfðir
á hið árlega klukkutíma langa
dansprógramm barnabarnanna.
Við systurnar verðum ævinlega
þakklátar fyrir að hafa fengið að
eyða góðri helgi með þér í maí
þegar fjölskyldan hittist öll til að
fagna áttræðisafmælinu þínu. Það
er erfitt að átta sig á því að þú haf-
ir verið tekinn svo snögglega frá
okkur og við söknum þín sárt. Við
elskum þig, elsku besti afi okkar,
meira en orð geta lýst.
Íris og Sara.
Elsku afi minn. Við áttum alltaf
sérstakt og innilegt samband, ég
og þú. Frá upphafi leyfði ég þér
aldrei að þrjóskast við og reyna að
vera stóri, mikli maðurinn sem
sýndi bara tilfinningar sínar í ein-
rúmi, og þú leyfðir mér aldrei að
þrjóskast við og þykjast vita eitt-
Jón
Kristmannsson
✝ Jón Krist-mannsson, fv.
verkstjóri, fæddist
á Ísafirði 12. maí
1933. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestfjarða á Ísa-
firði 22. desember
2013. Útför Jóns
fór fram frá Ísa-
fjarðarkirkju 4.
janúar 2013.
hvað betur en þú.
Fyrir vikið lærðum
við bæði mikið hvort
af öðru og úr varð sér-
stakt samband byggt
á ást, kímni, virðingu,
trausti og trú hvors á
annað. Fyrir mér var
ekkert sem þú gast
ekki gert og ég hafði
óbilandi trú á að þú
yrðir alltaf til staðar
og öruggt skjól að
leita til. Og á móti kom að þú hafðir
alltaf trú á mér, þrátt fyrir margar
hindranir, og stundum langar leið-
ir á áfangastað, efaðist þú aldrei
um að ég myndi spjara mig og lést
mig ávallt finna það hversu stoltur
þú værir af mér.
Við áttum mikið og margt sam-
eiginlegt og gátum talað saman
klukkustundum saman um allt
milli himins og jarðar. Það voru
ófá samtölin sem við áttum um
ferðalög og áttum við bæði þann
draum sameiginlegan að heim-
sækja Írland og skosku hálöndin.
Þrátt fyrir að hafa ferðast um all-
an heiminn voru þetta tveir staðir
sem þú náðir aldrei að heimsækja
og þangað skyldi því ferð okkar
tveggja heitið. Þú tókst af mér lof-
orð fyrir örfáum vikum síðan um
að ég skyldi fara með þér til Ír-
lands og Skotlands árið 2014 ef allt
myndi ganga upp og aðstæður
leyfðu. Þú taldir best að við mynd-
um fara 27. júlí og þar með var það
staðfest: við vorum að fara í
draumaferðina okkar. Þú hélst
samt að þetta væru draumórar og
að þegar að ferðinni kæmi kæmir
þú ekki með mér, en þar hafðir þú
rangt fyrir þér, elsku afi minn.
Ferðin mun standa, og þú munt
koma með, því að þegar ég stíg frá
borði á Írlandi og fer um skosku
hálöndin þann 27. júlí verður þú
þar með mér í hjartanu hvert fót-
mál sem ég fer og hver einasta
upplifun verður þín líka. Þú manst
hvað ég sagði þér þegar ég kvaddi
þig, elsku afi minn, og þú manst
hvernig okkar kveðjustund lauk.
Við sögðumst hvorugt vilja sleppa
takinu og úr varð að hvorugt okkar
þurfti þess í raun, því að hönd þín
mun ávallt leiða mig í gegnum lífið
og ástin, umhyggjan og minning-
arnar sem við deildum eru ekki
mæld í því hversu fast við héldum
hvort í annað heldur því taki sem
þau höfðu á hjörtum okkar. Ég
ætla því enn ekki að sleppa takinu,
afi minn, því ég og þú eigum enn
helling eftir ógert og marga
drauma að elta og byrjum við á Ír-
landi. Þú verður alltaf partur af
mér og munt eiga þinn heiðurssess
í hjarta mér alla tíð, á öllum mín-
um ferðalögum og ævintýrum. Ég
veit hvar við hittumst næst, afi
minn, og þú veist það líka. Ég er
svo óendanlega þakklát fyrir nær-
veru þína, ást, stuðning og visku
alla daga lífs míns. Ég elska þig og
virði meira en orð fá nokkru sinni
tjáð og mun sakna þíns sterka,
örugga faðmlags, hláturs og radd-
ar alla daga lífs míns þar til ég fæ
að faðma þig næst. Þar til þá höf-
um við stórt og mikið ferðalag að
plana: bara ég og þú og draum-
urinn okkar um Írland. Takk fyrir
að vera afi minn, vinur og kennari í
skóla lífsins. Ég elska þig.
Þín
Thelma.
Það er ótrúlegt hvað hlutirnir
geta breyst á augabragði, afi var
alltaf svo hress og kátur en lífið er
víst bara svona, við lifum og við
deyjum.
Við systur eigum margar góðar
minningar með þessum frábæra
og skemmtilega manni og þótti
okkur heiður að geta kallað hann
afa. Við munum hugsa til hans á
hverjum degi og vitum að hann
mun fylgjast með okkur og gæta,
hann mun hjálpa okkur að láta
ömmu líða vel. Minning hans mun
ávallt eiga öruggan stað í hjörtum
okkar, við viljum þakka afa fyrir
samfylgdina í gegnum lífið.
Guð geymi þig og hvíldu í friði,
elsku afi okkar.
Þínar afastelpur.
Aldís Huld, Hafdís Bára og
Brynja Dís Höskuldsdætur.
Elsku afi minn, mér þykir skrít-
in tilhugsun að eiga ekki eftir að
geta sest við hliðina á þér aftur og
að þú takir utan um mig með þín-
um stóru og hlýlegu höndum. Ég
var vön því að þú klappaðir á axlir
mínar og spyrðir mig: „Hvað er að
frétta?“ Það verður erfitt að sjá
þig ekki standa við vaskinn í eld-
húsinu og gera teygjurnar þínar,
horfandi yfir Pollinn eða sitja klof-
vega á eldhússtólnum með volga
mjólk í könnu. Ég er svo innilega
þakklát fyrir að hafa átt þig að. Þú
varst mín helsta og mesta fyrir-
mynd, svo traustur og stóðst alltaf
fast á þínu en svo lúmskur húm-
oristi inn á milli. Þú varst mikill
fjölskyldukarl og öll ferðalögin
sem við fórum með ykkur ömmu,
við barnabörnin, allar minning-
arnar úr Hestfirði, stundirnar inni
í hesthúsi, vinnan í Íshúsfélaginu,
sunnudagskaffið, afmælið þitt í
sumar inni í Heydal, öll jólin og
áramótin. Svona get ég lengi talið,
þessar minningar eru mér ómet-
anlegar og ég mun alltaf geyma
þær á góðum stað. Ég man alltaf
þegar þú sagðir mér að taka
ákveðið í höndina á fólki því það
sýndi að maður hefði áhuga á að
kynnast því, „engan aumingja-
skap“ sagðir þú. Þú þoldir ekkert
væl og ef við rispuðum okkur eitt-
hvað og fórum að skæla þá var
sagt „uss þetta er smá skeina,
hættu þessu væli, þetta grær áður
en þú giftir þig“. Yndislegur
varstu og ég skrifa þetta með bros
á vör og tár í augum. Á eftir að
sakna þín mikið, elsku afi minn. Sé
þig seinna.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Þín,
Helga Guðrún.
Þegar Jonni Kristmanns er
kvaddur hinsta sinni sækja marg-
ar minningar á hugann. Að hafa
fæðst og alist upp á Ísafirði eru
forréttindi, sem menn skilja æ
betur þegar aldurinn færist yfir.
Jonni er í huga mér einn þessara
sönnu Ísafjarðarsona. Fjallmynd-
arlegur, kröftugur, ákveðinn,
skoðanafastur en skoðunum sín-
um hélt hann fyrir sig. Hvort held-
ur hann var klæddur lögreglubún-
ingi, Harðarpeysu eða á
söngpöllunum tók maður alltaf eft-
ir honum. Ég eins og svo margir
Ísfirðingar, sem fæddir eru eftir
miðja tuttugustu öldina, á Jonna
mikið upp að inna. Það voru gæfu-
spor sem ég tók í maílok 1965, lág-
ur í lofti og uppburðarlítill, er ég
bankaði á dyr verkstjóra Íshús-
félags Ísfirðinga og bað um sum-
arvinnu. Íshúsfélag Ísfirðinga var
í þann tíð einn af fjölmennari
vinnustöðum á Ísafirði, en Jonni
var þar yfirverkstjóri lungann úr
sinni starfsævi. Mér varð að ósk
minni, ég fékk sumarvinnu, ekki
bara eitt sumar heldur fimm. Það
var góður og mótandi tími fyrir
unglinga að vinna undir stjórn
Jonna, sem leið ekki slór eða slæp-
ingshátt. Hann gerði kröfur til
okkar um að sinna því sem okkur
var falið, hann sagði manni óragur
til syndanna, en hrósaði jafnframt
þegar vel var unnið. Mér er næst
að halda að Jonna hafi vaxið fátt í
augum, hann var kappsamur, var-
færinn, úrræðagóður og umfram
allt ekki ákvarðanafælinn. Fimm
sumra skóli hefur verið mér gott
veganesti sem ég vil nú við leið-
arlok þakka fyrir. Huldu og dætr-
um, tengdasonum, niðjum og ætt-
ingjum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan dreng lifir.
Þorsteinn Jóhannesson.
Í dag er til moldar borinn mæt-
ur Ísfirðingur sem var einn af
máttarstólpum ísfirsks körfu-
knattleiks um árabil. Jón Krist-
mannsson tók við formennsku í
stjórn Körfuknattleiksfélags Ísa-
fjarðar árið 1994 og sinnti því
starfi með miklum sóma í áratug,
lengst allra formanna félagsins.
Undir hans stjórn náði félagið að
vinna sig upp í efstu deild og skip-
aði sér þannig á bekk með bestu
liðum landsins. Með Jonna í
brúnni komst KFÍ alla leið í úrslit
bikarkeppni KKÍ árið 1998 og náði
þriðja sætinu í úrvalsdeildinni það
árið.
Jonni fylgdi liðinu sínu vel eftir
og ávann sér virðingu í heimi körf-
unnar langt út fyrir raðir KFÍ.
Hann stóð með félaginu í gegnum
súrt og sætt gegnheill og traustur.
Menn minnast stjórnarfundanna
heima í stofu hjá Jonna og Huldu á
Seljalandsvegi 36 þar sem alltaf
var nýbakað með kaffinu. Hann lá
ekki á skoðunum sínum ef hann
taldi að hægt væri að gera betur
enda mikill keppnismaður í íþrótt-
um frá gamalli tíð og líkaði illa að
tapa. Handtakið var þétt og sterkt
og þegar ákvörðun lá fyrir varð
henni ekki hnikað. Jonni var sem
klettur í starfi félagsins, hann
hugsaði vel um sína og væru leik-
menn eða stjórnarmenn í vanda
var leitað til Jonna sem oftar en
ekki leysti úr málum.
Þótt Jonni léti af störfum for-
manns árið 2004 var hann aldrei
langt undan í starfinu enda studdi
hann félagið í hvívetna fram á síð-
asta dag. Hann átti sinn fasta stað
á Jakanum, heimavelli KFÍ, og lét
sig helst ekki vanta á leiki. Hann
vatt sér gjarnan að undirrituðum í
hálfleik, fékk fréttir af starfinu og
því sem var í vændum og lét æv-
inlega fylgja með hvatningu og
heilræði. Hann brýndi okkur til
góðra verka á jákvæðan og upp-
byggilegan hátt og fyrir það verð-
um við ávallt þakklát. Jón Krist-
mannsson var sæmdur bæði silfur-
og gullmerki Héraðssambands
Vestfirðinga fyrir framlag sitt til
íþróttalífs á Ísafirði, einkum dug-
mikið starf í þágu körfunnar.
Jonna Kristmanns verður sárt
saknað af vinum og samferðafólki
á Ísafirði en mestur er missirinn
fyrir fjölskyldu hans og ástvini.
Hugur okkar er hjá þeim á þessum
þungbæru tímamótum en fjöl-
skyldan hans Jonna er stór þáttur
í starfi félagsins. Áhuginn á körf-
unni smitaðist til barna og barna-
barna og dæturnar og tengdasyn-
irnir hafa verið stoð og stytta í
starfi félagsins til margra ára. Við
vottum Huldu og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúð um
leið og við þökkum samfylgdina
við einstakan mann. Minningin um
Jonna verður okkur hvatning í
starfi um ókomin ár.
Með hinstu kveðju fyrir hönd
okkar allra í Körfuknattleiksfélagi
Ísafjarðar,
Sævar Óskarsson,
formaður stjórnar KFÍ.
Elsku amma Berta. Það sem
við systkinin vorum heppin að
eiga þig að sem ömmu. Af Rauða-
læknum eigum við yndislegar
minningar með þér og afa og fyrir
þær erum við afar þakklát. Í
minningunni er eins og það hafi
alltaf verið sól á Rauðalæknum, og
þú og afi sitjandi úti á svölunum að
sóla ykkur, nýkomin úr sundi. Svo
brún og frískleg, með blik í augum
leist þú ekki út fyrir að vera eldri
en sextíu ára. Og hvað það var
gott að koma og gista hjá afa
Dúdda og ömmu Bertu. Berta litla
upp í hjá ykkur og púsarnir í
skúffurúminu í aukaherberginu.
Svo hlýjar minningar, fullar vænt-
umþykju, verma manni um
hjartarætur nú þegar þú ert farin.
Þú varst alveg ekta amma, en
samt alltaf svo hress og ung í
anda. Fórst lengi vel á hverjum
degi í sund með afa, alltaf svo
glæsileg og vel til höfð. Það var
stutt í húmorinn og þú hlóst að
sjónvarpsþáttunum Fóstbræðr-
um, það gera sko ekki allar ömm-
ur. Það var þetta passlega kæru-
Berta Guðrún
Engilbertsdóttir
✝ Berta GuðrúnEngilberts-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
25. apríl 1926. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 23. desem-
ber 2013 og fór út-
förin fram frá
Fossvogskirkju 7.
janúar 2014.
leysi og ekki verið að
taka lífinu of hátíðlega.
Eiginleiki sem fáir hafa
en sem við krakkarnir
þekkjum svo vel frá þér
og mömmu okkar sem
blessunarlega erfði
hann frá þér.Þú og afi
voruð gott teymi. Það
þýddi ekkert að sitja
bara heima þótt aldur-
inn væri farinn að fær-
ast yfir. Það var farið á
leiksýningar og tónleika og fleira í
þeim dúr eins lengi og heilsan
leyfði. Svo ekki sé talað um ferða-
lögin. Annar eins kraftur og lífs-
gleði eru vandfundin. Þó að það sé
orðið langt síðan þú þekktir okkur
munum við ljóslifandi hvernig það
var að koma til ömmu, faðma hana
og kyssa og fá líka koss til baka.
Það er erfitt að koma orðum að
gömlum minningum og hvernig
það var að vera með þér fyrir all-
löngu síðan. Tilhugsunin um þig
vekur bara upp góðar tilfinningar
og á sama tíma skynjum við vænt-
umþykju þína í okkar garð.
Hvernig þú tókst lífinu ekki of al-
varlega, af temmilegri léttúð og
hugsaðir vel um sjálfa þig og lifðir
lífinu til fulls var aðdáunarvert.
Elsku amma okkar, þú varst
ekki bara yndisleg manneskja og
amma heldur varstu, og ertu okk-
ur líka fyrirmynd út allt lífið. Við
kveðjum þá ömmu sem við þekkt-
um svo vel með trega og söknuði
og vonum að þér líði vel þar sem
þú ert núna. Þín barnabörn,
Dagur, Unnar og Berta.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR PÉTURSDÓTTUR.
Helgi H. Jónsson,
Pétur Már Jónsson, Hugrún Jónsdóttir,
Sturla Jónsson, Helga Harðardóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Kærar þakkir fyrir stuðning og samúð vegna
fráfalls og útfarar móður okkar,
ÁSTU INGIBJARGAR ÁRNADÓTTUR.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Erna M. Sveinbjarnardóttir, Jón S. Garðarsson,
Sigurlín Sveinbjarnardóttir.
✝
Útför systur minnar,
JÓHÖNNU SIGURBJARGAR
AÐALSTEINSDÓTTUR,
Nönnu,
áður Fellsmúla 2,
fer fram frá Áskirkju fimmtudaginn 9. janúar
kl. 13.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigríður Helga Aðalsteinsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir og amma,
KRISTÍN I. EGGERTSDÓTTIR,
Bröndukvísl 19,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi að
morgni 30. desember, verður jarðsungin frá
Árbæjarkirkju föstudaginn 10. janúar kl. 11.
Óskar Magnússon,
Anna Huld Óskarsdóttir,
Magnús Óskarsson,
Eggert Skúlason,
Hafþór Eggertsson.
Mig langar að minnast Heið-
rúnar Friðriksdóttur. Heiðrún var
ein af hefðarkonunum mínum,
The Ladies, en það kalla ég kon-
urnar sem komu til mín á haust-
dögum 2006 til að læra ensku og
hafa haldið hópinn allar götur síð-
an. Heiðrún var sönn hefðarkona,
fáguð og fín. Af henni stafaði heið-
ríkja sem lýsti upp hvar sem hún
kom. Heiðrún var umhyggjusöm,
örlát og skemmtileg. Umhyggju-
söm því hún hugsaði af natni um
Heiðrún
Friðriksdóttir
✝ Heiðrún Frið-riksdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 22. nóv-
ember 1949. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnuninni
Sauðárkróki 22.
desember 2013.
Útför Heiðrúnar
fór fram frá Sauð-
árkrókskirkju 2.
janúar 2014.
það sem henni var
hjartfólgið; menn og
málleysingjar nutu
elsku hennar. Örlát því
hún gaf óspart af sér og
krafðist einskis.
Skemmtileg því hún bjó
yfir einstakri frásagn-
ar- og kímnigáfu sem
naut sín hvort heldur
hún mælti á móðurmál-
inu sem henni var kært
eða tungumálinu sem
hún nam af áhuga, enskunni. Sög-
ur hennar, lifandi og skemmtileg-
ar, lifa áfram í minningunni um
hana. Það var bæði gæfa og for-
réttindi að kynnast Heiðrúnu. Um
leið og ég ber henni hinstu kveðju
á ferð hennar heim á lendur sum-
arlandsins þakka ég henni um-
hyggjuna, örlætið og gleðina.
Drottinn blessi minningu Heið-
rúnar Friðriksdóttur, hafi hún
þökk fyrir allt.
Þorgerður Ásdís Jóhanns-
dóttir, enskukennari.