Fréttir - Eyjafréttir - 03.12.1998, Blaðsíða 9

Fimmtudagur3. desember 1998
Fréitir
9
Þrír vodr félagar í Friðarhöfn heimrir úr helju, Gytfi, Björgvin og Jens. Þeir vorn varia búnir að átta sig á hvað hafði
gersi
hringingartakkann eftir að ég sló inn
númerið á Loftskeytastöðinni. Þá kom
heimanúmerið mitt upp á skjáinn -
síðasta númerið sem ég hafði hringt í
kom sjálfkrafa upp. Ég ýtti aftur til að
eyða heimanúmerinu, fékk són og sló
rétta númerið inn í snarhasti:
481 1021.“
Berojxir sat við fjarskipta-
borðið á Loftskeytastöðinni
„Ég hafði ætlað að fara fram til að hita
mér kaffi en einhverra hluta vegna
stóð ég ekki upp.
Nú hringdi síminn sem var til hliðar
við mig. Eg rétti höndina fram og tók
tólið upp. Ég heyrði hrópandi rödd:
„..erum að sökkva við Bjamarey!.."
Svo kom bara suð.
Manninum í símanum var greinilega
mikið niðri fyrir.
Ég vissi ekkert hvaða bátur þetta
var eða hver hafði hringt. Þessi bátur
virtist ekki vera með talstöð. Ég hafði
starfað í um áratug á Loftskeyta-
stöðinni í Vestmannaeyjum og vissi
því að gúmmítuðrur og aðrir smábátar
eru mikið á ferð í kringum eyjamar -
bátar sem em ekkert í sambandi við
okkur.
Eina ráðið fyrir mig var að fá báta á
svæðinu til að fara að Bjamarey og
leita þeirra sem sendu út neyðar-
kallið."
í algjörri óvissu
Um leið og Jens hafði hrópað í
farsímann hvolfdi bátnum. A samri
stundu fór hann á kaf með símtækið.
Hann var ekki viss um hvort maðurinn
á Loftskeytastöðinni hefði heyrt það
sem hann sagði. Það eina sem hann
vissi var að einhver hafði tekið upp
tólið á stöðinni og svarað.
Þegar Bergþór loftskeytamaður
heyrði að ekki kom annað en suð í
símann opnaði hann fyrir allar
vinnurásir VHF-talstöðvarinnar, 16,
25 og 27.
Hann kallaði:
„Bátar á svæðinu milli Heimaeyjar og
Bjamareyjar eru beðnir að svara strax!
Neyðarkall hefur borist frá Bjamarey!
Skip á svæðinu em beðin um að láta
vitaaf sér!.“
Bergþór beið eftir svari.
Björgvin, sem kominn var á kaf í
ískaldan sjóinn, reyndi að átta sig á
aðstæðum:
„Þegar mér skaut upp taldi ég *
bátinn sokkinn. Ég sá hann hvergi og
reyndi að átta mig á hvað ég ætti að
taka til bragðs. Þykkur. loðfóðraður
kuldasamfestingurinn minn var illa til
þess fallinn að synda í. Ekki bætti- úr
skák að ég var í leðurstígvélum. Mér
fannst þyngslin á þessu strax vera að
gera út af við mig í sjónum. Með
hörkubrögðum tókst mér að sparka af
mér stígvélunum.
Ég margreyndi að renna gallanum
niður til að komast úr honum. Hann
var óhemjuþungur. Til að geta rennt
niður varð ég að hætta að svamla en
tók þá jafnskjótt að sökkva eins og
steinn. Ég fór aftur og aftur á kaf og
gafst upp á að reyna að klæða mig úr.
Það var vita vonlaust í þungum
straumi og öldugangi. Öldumar gengu
stöðugt yfir mig.“
Sprengdi sig
Ómar, sem var kraftalega vaxinn og
hafði lagt stund á líkamsrækt og
hlaup, var mjög vel á sig kominn
líkamlega. Honum hafði tekist að
smeygja sér upp um þrönga lúguna á
hvalbak bátsins rétt áður en hann sökk
- j sömu andrá og félagi hans hringdi:
„I þann mund sem bátnum var að
hvolfa stökk ég í sjóinn. Mér datt ekki
í hug að Jens næði sambandi áður en
við fæmm á kaf. Þegar ég kom upp úr
sjónum hugsaði ég:
„Það er ágætt að steðjinn er svona
nálægt. Sennilega verður létt að synda
að honum. Ég er líka með vindinn í
bakið.“ Ég byrjaði að synda en miðaði
lítið áfram. Ég fór að hugsa um hvort
ég ætti að stansa og synda til Jens og
hjálpa honum þar sem hann var haltur
og gat örugglega lítið synt. „Nei, það
þýðir ekki neitt. Það á hver nóg með
sjálfan sig,“ hugsaði ég. Nú ákvað ég
að gefa allt í botn til að ná að bjarginu.
Ég tók á öllu sem ég átti til og synti og
synti. En allt kom fyrir ekki. Mér
miðaði ekkert áfram. Mér fannst ég
aldrei ætla að ná að steðjanum. Ég var
að sprengja mig.“
Björgvin átti fullt í fangi með
sjálfan sig í níðþungum
kuldagallanum
„Ég kom auga á Gylfa skammt frá
mér. Síðan sá ég Ómar synda fram hjá
mér á rosalegu skriði. Hann stefndi í
átt að berginu.
„Hvað ætlar hann að gera? Er hann á
leiðinni upp í eyjuna?" hugsaði ég en
vissi um leið að líkumar á að komast
hjálparlaust úr sjónum og upp á
steðjann voru hverfandi. Mér fannst
þetta ekki vænlegur kosUir en ekki var
um neitt annað að ræða.“
Ómar barðist áfram í átt að
berginu
„Öldugangurinn var rosalegur og reif
mig með sér hvað sem ég gerði. Mig
rak upp að klettinum en frákastið ýtti
mér jafnskjótt til baka. Síðan fór ég á
bólakaf - aftur og aftur. Ég reyndi að
hrista stígvélin af-mér. Þau losnuðu til
hálfs en það gerði bara illt verra.
Gúmmíbuxumar þrengdu að stíg-
vélunum og komu í veg fyrir að ég
gæti spymt þeim af tpér. Nú vom þau
orðin full af sjó og enn erfiðara að
synda og halda sér á floti.
Ég var orðinn svo þreyttur að ég gat
ekki meira. Ég var að sökkva."
Tveir á kilinum
Jens og Pétur voru þeir einu sem ekki
syntu frá bátnum. Hann maraði enn í
hálfu kaft.
Þó að bátnum hefði hvolft náði Jens
samt að halda sér í hann:
„Þegar ég hringdi og bátnum var að
hvolfa hafði ég klemmt lærin fast
saman um rekkverkið. Síðan skaut
mér upp og ég náði að standa á
rekkverkinu fremst á bátnum þótt
hann væri kominn á hvolf. Þrátt fyrir
að ég hefði farið á kaf hélt ég enn fast
í símann.
„Náðirðu sambandi?" kallaði Pétur til
mín.
,dá,“ svaraði ég þótt ég væri ekki viss.
Kannski svaraði ég Pétri játandi til að
örvæntingin næði síður tökum á
okkur. A þeim sekúndum sem ég var
að hringja fannst mér samt að einhver
hefði hlustað þegar ég æpti að við
værum að sökkva.
Þetta hafði allt gerst svo snöggt.
Báturinn hafði fyllst án þess að við
fengjum rönd við reist og honum
hvolft. Ég stóð á rekkverkinu í sjó upp
að mitti. Pétur hékk á bátnum við
aftanverðan kjölinn. Við urðum að
reyna að halda stillingu okkar.
Ég sá þegar Ómar synti f burtu.
Björgvin og Gylfi fylgdu á eftir
honum. Mér fannst þetta ástæðulaust
því sennilega myndi báturinn ekki
sökkva strax fyrst hann hélst enn á
floti. Mér fannst öldugangurinn allt of
mikill til að reyna að synda upp að
eynni. Þar gátu menn auðveldlega
skollið utan í bergið og rotast - við
sléttan vegginn þar sem hvergi er hægt
að ná handfestu. Frá okkur voru 20-30
metrar að sjálfum steðjanum, einu
uppgönguleiðinni. Ég hefði aldrei
treyst mér til að synda þá vegalengd
við þessar aðstæður. Ég hafði heyrt frá
mönnum sem lent höfðu í ísköldum
sjó að menn örmögnuðust á skammri
stundu ef þeir reyndu að synda í svona
öldugangi. Ég öskraði á eftir
strákunum:
„Komið ykkur að bátnum aftur!
Hann sekkur ekki strax!“
Björgvin heyrði að einhver hrópaði:
„Ég reyndi að snúa við frá berginu.
Þetta vom lengstu metrar sem ég hafði
nokkum tímann synt. Aðeins höfuðið
stóð upp úr ólgandi sjónum. Mér
fannst ég ótrúlega lítill í ölduhafinu.
Nú sá ég að báturinn var ekki sokkinn
enn. Pétur hékk utan í kilinum aftast
en Jens var framan til. Báturinn var
15-20 metra frá mér.
Ég byrjaði að svamla í átt að bátnum
en straumurinn og aldan komu á móti
mér. Þetta var rosalega erfitt. Ég var
órðinn svo þungur í gallanum að mér
^annst ég my/fdr ekki hafa þetta af. Ég
var að missa allan kraft."
Kajlinn er birlur með góðfúslegu leyft
höfundar.
Kristín og f ris í kjólum frá Selmu.
Annað árið í röð á síðustu
dögunum fyrir jólaaðventu efna
þær Ragnheiður Borgþórsdóttir
snyrtifræðingur og Selma Ragn-
arsdóttir kjólameistari til
dekurkvölds fyrir konur sem að
þessu sinni var haldið á Hertog-
anum.
Dekurkvöldið fór fram á
föstudagskvöldið og var salurinn
á Hertoganum þéttskipaöur
konum sem þarna fengu tækifæri
til að líta upp úr amstri hvers-
dagsins, sýna sjálfar sig og skoða
aðra. Dagskráin byrjaði á að
boðið var upp á rauðvín frá
Allieddomecq - Marcuesde
arienzo og ostadi.sk sem síðar var
fylgt eftir með kafli og
konfekti. Olafía Hrönn leikkona
og No Name andlit ársins var
veislustjóri og sá um söng, grín
og glens við undirleik Einars
Arnar Jónssonar hljómborðs-
leikara. Sýnd voru undirföt frá
Versluninni 66 og ný kjólalína
frá Selmu. Ragnheiður kynnti
haust- og vetrarlínu No Name og
seldi No Name snyrtivörur og
gjafapakkningar með afslætti.
Það kom svo í hlut Nönnu
Leifsdóttur hárgreiðslumeistara
að greiða módelunum sem fram
komu um kvöldið.
Dekurkvöldið var létt
skemmtun og er gott framtak hjá
þeim stöllum, Ragnheiði og
Selmu. Það er alltaf verið að
kvarta yfir tilbreytingaleysi í
skemmtanalífi bæjarins. Hér er á
ferðinni viðleitni til að bregðast
við því og var greinilegt að
konurnar sem sóttu Hertogann
þetta kvöld kunnu að meta
framtakið. Sjálfar vilja Ragn-
heiður og Selma koma á
framfæri þakklæti til Heild-
verslunar K. Kristmanns, Hótels
Þórshamars, Flugfélags Islands
og Herjólfs og að sjálfsögðu
módelanna.
Björk og Sirrý sýndu undir-
og náttfatnað frá versluninni
66 við Vestmannabraut.
Ólafía Hrönn var veislustjóri og var með söng og glens.