Fréttir - Eyjafréttir - 10.02.2000, Blaðsíða 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 10. febrúar2000
Bára Grímsdóttir, tónlistarmaður og tónskáld segir frá námi sínu,
Skrýtið hvernig
líf manns þróast
BÁRA: -Ég var orðin sjö ára, þegar ég byrjaði að læra á blokkflautu í Barnamúsíkskólanum, sem var
þá á efstu hæðinni í Iðnskólanum og nian enn þegar ég og mamma leiddumst yflr Skólavörðuhoitið.
Bára Grímsdóttir tónlistar-
maður og tónskáld hefur
búið í Eyjum síðastliðin sex
ár. Hún hefur kennt við
Tónlistarskóla Vestmanna-
eyja og verið ötul í því að
drífa upp tónlistarlífið í
Eyjum með því meðal annars
að endurvekja Samkórinn,
hún hefur verið við
tónlistarkennslu í
Hamarsskóla og einnig
stjórnað barnakór þar. Bára
á fjölbreytt tónlistarnám að
baki, bæði heima og erlendis
og hlaut meðal annars
þriggja mánaða styrk úr
tónskáldasjóði lista-
mannalauna á síðasta ári til
að sinna tónsmíðum. Bára
fæddist á Blönduósi, ólst
upp fyrstu árin í Grímstungu
í Vatnsdal í Húnavatnssýslu,
en flutti fjögurra ára gömul
til Reykjavíkur.
Öll systkinin í tónlistarskóla
Var ekkert erfitt að yfirgefa sveitina?
„Jú.foreldrar mínir bjuggu með
föðurafa mínum og ömmu í Gríms-
tungu og eftir að við fluttum suður
saknaði ég aðallega ömmu minnar.
Við skrifuðumst á í mörg ár. I
Reykjavík fór pabbi að vinna verka-
mannavinnu og ýmislegt tilfallandi.
En við fórum alltaf norður á sumrin,
og þegar afi og amma komu í bæinn
var mikil gleði. Það var alltaf hlýtt á
milli okkar ömmu. Hún sagði mér til
dæmis sögu af því þegar ég kúrði uppi
í rúmi hjá henni með sálmabókina og
ég söng upp úr henni, þó að ég hafi
haldið henni öfugri."
Bára segir að öll systkini hennar
hafi farið í tónlistarskóla, en aðeins
hún og bróðir hennar Lárus Halidór
hafi haidið áfram tónlistamámi.
Foreldrar mínir höfðu gaman af því að
syngja, auk þess sem pabbi var mikill
kvæðamaður, en það var minna um
hljóðfæraleik hjá þeim og lítill áhugi á
klassískri tónlist. Þetta var fyrst og
fremst áhugi á söng og þess vegna var
mikið sungið heima.“
Foreldrar Bám fluttu á Bragagötuna
í Reykjavík, þar sem mamma hennar
býr reyndar enn þá. „Ég var orðin sjö
ára þegar ég byrjaði að læra á
blokkflautu í Barnamúsíkskólanum,
sem var þá á efstu hæðinni í Iðn-
skólanum og man enn þegar ég og
mamma leiddumst yfir Skólavörðu-
holtið, og ég á leiðinni í fyrsta tímann.
Þetta var hóptími og við vorum að
uppgötva það um daginn að við
Eyvindur, maðurinn minn, höfðum
verið saman hjá Lenu Rist í ein-
hverjum svona hóptímum einmitt í
Bamamúsíkskólanum. Þegar ég var
níu ára fór ég að læra á píanó og hélt
því áfram í Tónlistarskóla Reykja-
víkur, fór þar síðar tónmennta-
kennaradeild og kláraði hana 1983. Ég
fór einnig að kenna forskólahópum í
Garðabænum og stjóma MR kómum
en eftir að ég lauk tónmenntakennara-
deildinni hélt ég samt áfram píanó og
söngnámi í Garðabænum ásamt
kennslunni. Einnig sótti ég tónsmíða-
tíma hjá Karolínu Eiríksdóttur í
Tónlistarskóla Kópavogs."
Til Noregs
Bára fór svo til Noregs, ásamt manni
sínum Eyvindi, sumarið '85 þar sem
hún kenndi við Lýðháskóla í Harstad
sem er í Norður-Noregi langt fyrir
norðan heimskautsbauginn. „Astæða
þess að ég fór þangað var sú að það
var kominn einhver leiði f mig og við
vorum tilbúin að prófa eitthvað nýtt.
Reynir bróðir minn bjó þá í Noregi og
gekkst í að sækja um vinnu fyrir mig
og ég fékk stöðu við skólann. Þar
vorum við svo í tvö ár Þetta er mjög
fallegur staður og við áttum góðan
tíma og þarna fæddist fyrsta barnið
okkar hann Andri. Svo var iíka gaman
að kynnast þessu lýðháskólaformi.
Námið tekur bara eitt ár og nemendur
búa á heimavist. Þeir hafa um nokkrar
námsbrautir að velja, t.d. músik,
handmennt, íþróttir o.fl.“
Nú er ég hætt
Hvemig var annars upphafið að því að
fara út í tónlistina, sem lifibrauð, var
þetta alltaf meðvituð ákvörðun?
„Þetta bara þróaðist svona. Það er
voða skrítið hvernig lífið þróast. Það
var kominn leiði í píanónáminu og ég
var flutt að heiman, farin að vinna
með skólanunt og fannst þetta mikið
álag, sérstaklega þar sem að ég varð
alltaf að æfa mig hjá foreldrunt
mínum. Svo mætti ég einn daginn
óæfð í píanótíma og sagði við Amdísi
píanókennarann minn: „Jæja, nú er ég
hætt.“
Þá sagði hún: „Bára mín, hugsaðu
nú málið, þú getur nú gert svo margt
þó að þú verðir ekki endilega píanó-
leikari. Þú getur til dæmis athugað
með tónmenntakennaradeildina og
fleira. Ég fór svo heim og hugsaði
málið, æfði mig vel og kom í næsta
tíma og sagði: „Ég er byrjuð aftur.
Eftir það stefndi ég á að fara í
inntökupróf í tónmenntakennaradeild-
ina, þá átján ára gömul. Ég var alltaf í
tónlistarskóla, nema einn vetur sem
ég fór til Danmerkur af hreinni ævin-
týraþrá að ég tók mér hlé frá námi.
Það var ekki fyrr en ég byrjaði að
starfa við kórstjóm og kenna að ég fór
að sjá að ég gat lifað á þessu. Ég lærði
m.a. söng, kórstjóm og píanóleik í
tónmenntakennaradeildinni, þannig að
það var mjög fjölhæft nám. Ég varð
mjög hrifin af kórstjórastarfinu og
fékk vinnu við það eins og áður segir í
Menntaskólanum í Reykjavík, svo
stjómaði ég líka einn vetur Átthagakór
Snæfellinga í Reykjavík.“
Bára segir að hún hafi líka alltaf
verið að glamra á gítar og semja lög,
„Þegar ég var í tónmenntakennara-
deildinni útsetti ég dálítið af lögum,
bæði fyrir kennaranemana og einnig
sönglög sem við vorum að syngja.
Karí Möller útskrifaðist sama ár og ég,
við vomm undirleikarar hjá hvort öðm
í söngprófinu. Hann ætlaði að syngja
„Karl sat undir kletti“ en ég réði ekki
við píanóútsetninguna hennar Jómnn-
ar Viðai-, þannig að ég útsetti lagið upp
á nýtt og því var vel tekið. Þannig
þróaðist þetta með að ég fór í
tónfræðideildina haustið 1984. Þar
lærði ég tónsmíðar, tónfræði ' og
hljómfræði og var látin gera verkefni,
t.d að búa til invension og sónatínu
sem em gömul tónlistarform og notuð
í klassískri tónlist. Þama lærði ég líka
hljóðfærafræði sem fjallar um hvemig
maður skrifar fyrir öll hljóðfæri og
hvemig maður getur kynnt sér og
leitað upplýsinga um hljóðfæri sem
ekki em algeng, jafnvel skrítin og
framandi í sumum tilfellum. I
lokaverefninu þurfti ég að skrifa verk
fyrir sinfóníuhljómsveit og þá varð
maður að úthugsa jafnvægi milli
hljóðfæranna og vita hversu hátt og
djúpt þau ná og allt þar á milli, auk
ýmissa teknískra hluta; maður verður
í rauninni að læra inn á hvaða
möguleika hvert hljóðfæri hefur.
Einnig lærðum við að greina tónverk
og skrifuðum ritgerðir og hlustuðum
bæði á ný og gömul verk.“
Farðu aldrei út í poppið!
Bára kláraði tónfræðideildina 1989 og
segir að skrifstofukonan í skólanum,
Hólmfríður, haft sagt: „Bára mfn, fá-
um við loksins að losna við þig“.
,Ætli ég hafi ekki byrjað í Tón-
listarskólanum í Reykjavík 1972 og
útskrifast endanlega 1989, svo þú sérð
að það var von að konugreyið spyrði.
Ég held að ég hafi svarað þessu að
líklega væri ég núna að minnsta kosti
farin frá þeim. Þegar ég útskrifaðist úr
tónmenntakennaradeildinni sagði hún:
„Bára mín farðu bara aldrei út í
poppið“, en það var dálítið ríkjandi í
skólanum að poppið var ekki nógu
gott. En ég sagðist ekki myndi lofa
henni neinu um það.“
Og þú fórst í poppið, þrátt fyrir þessa
bón Hólmfríðar, eða hvað?
„Já, ég spilaði eitt sumar með
Grýlunum á gítar. Þetta var sumarið
1982, en ég hafði nú kynnst
stemmningunni í kringum það, því
Lárus bróðir minn spilaði með
hljómsveitinni Eik og ég hafði oft
farið á böll með þeim, verið baksviðs
og kynntist þessum strákum, þannig
að þetta var ekkert nýtt fyrir mér, en
ég hafði ekkert spilað áður á bölium
eða á popptónleikum fyrr en með
Grýlunum. Þegar ég var nýbyrjuð í
hjómsveitinni spiluðum við m.a. á
tónleikum í Laugardalshöllinni. Mér
fannst hins vegar frekar erfitt að vera í
sviðsljósinu, því að Grýlumar voru
frægt band og vom í viðtölum við
fjölmiðla. En þetta var mjög gaman og
ekki síst ferðalögin, því mér hefur
alltaf þótt gaman að ferðast og sá
stóran part af landinu fyrir vikið. Við
spiluðum til dæmis í Atlavík um
verslunarmannahelgi í 30 stiga hita,
blíðviðri og góðri stemmningu.
Seinna, eða þegar ég var í tón-
fræðideildinni, spilaði ég í árshá-
tíðarbandi sem hét Frílyst og það var
mikið að gera hjá okkur, spilað um
hverja helgi, en í þeirri hljómsveit
spilaði ég á hljómborð og söng.“
Til Hollands
Bára hélt því næst tii Hollands þar sem
hún bjó í Amsterdam í fimm ár og hóf
nám í Conservatoríinu í Utrecht, hjá
kennara sem hét Tristan Keuris „Ég
var eitt ár hjá honum og fór síðan á
Konunglega Conservatoríð í Den
Haag. Þar var ég hjá afskaplega
góðum kennara, Louis Andriessen, en
hann er eitt þekktasta tónskáld Holl-
endinga í dag m.a. fyrir minimal-