Harmoníkan - 01.02.2001, Blaðsíða 5

strangur. Hann hvatti okkur til að taka
gjald fyrir að spila á skólaböllum og út-
vegaði okkur jafnvel spilaverkefni.
Svo fór ég að spila með mági Grettis
Björnssonar, Helga Geirssyni
sem lék á trommur og við
æfðum heima hjá Helga
ásamt Þórði R. Guðjónssyni,
sem lék á gítar. Þetta var
fyrsta skólahljómsveitin í
Lindargötuskólanum. Eitt
skiptið kom maður í heim-
sókn og hlustaði á okkur.
Helgi sagði mér að þetta væri
Grettir Björnsson og mér
féllust hendur við þær fregnir.
Grettir var þá orðinn þekktur
hér. Þetta var skömmu áður en
hann hélt til Kanada. Grettir
leiðbeindi okkur þarna í nokk-
ur skipti og slípaði ýmsa hluti
til hjá okkur. Við Helgi spil-
uðum saman á dansæfingum
eins og það var kallað í Lind-
argötuskólanum. Þá var ég 14
ára. Og svo fór ég að spila á
dansleikjum í sveitinni 16 ára
og reyndi að taka ýmsa kalla
þar til fyrirmyndar og fékk að
taka í hjá þeim.
Þegar ég 15 ára vann ég í
brúarvinnu við Iðu, og um
sumarið kom pabbi með nýja
Skandali hamoniku og færði
mér. Eg átti þessa nikku til
1958 en þá var ég kominn í
Bændaskólann á Hvanneyri. Jóhannes
Pétursson var þá að skipta um nikku og
bauð mér sína, af Exelsion gerð, 1953
módel 140 bassa, prýðis hljóðfæri. Hún
var nýuppgerð og festi ég kaup á henni
og nota hana enn sem pollanikku.
Ahrifavaldar
Maður kynntist fleirum og fleirum í
Reykjavík, m.a. Halldóri Jónssyni. Hann
kynnti sveifluna fyrir mér og ég hreyfst
mjög af henni. Halldór átti plötu með Art
Van Damm, sem síðan hefur verið mitt
uppáhald og reyndar Frank Morokko,
Molinari, Tollevsen og fleiri. Eg fór
þrisvar á tónleika Tollevsen en sá Molin-
ari einu sinni. Nú var bakterían endan-
lega komin, tónleikar þessara meistara
eru ógleymanlegir og höfðu mikil áhrif,
því nú tók maður að æfa klassík.
Er ég fór að spila í hljómsveit Baldurs
Kristjánssonar, var stórflinkur fiðlu- og
saxofónleikari þar, Sveinn Olafsson.
Hann sagðist vita af góðum þýskum
harmonikuleikara í Sinfóníuhljómsveit
íslands, Georg nokkrum Kulp og vildi að
ég talaði við hann með nám í huga, sem
ég og gerði. Georg þessi var ofsa klár,
hann skrifaði heilu plöturnar upp á nótur,
nótnaskrif sem ég á enn í dag. Þar með er
upptalið mitt nám hjá harmonikukennur-
um. Við tekur sjálfsnám og reynslan, að
spila með söngvurum, en á því sviði
lærði ég mikið af Arna Scheving, sem fór
einstaklega smekklega með melodíurnar,
bak við röddina.
Eitt leiðir af öðru
Ég kynntist Guðjóni Matthíassyni
1952. Hann vantaði harmonikuleikara
með sér og við fórum til hans við Eyþór
Guðmundsson, í tengslum við jólaböllin.
Þar lenti ég í erfiðustu og lengstu spila-
mennsku á lífsleiðinni en það var eitt
fyrsta jólaballið sem ég spilaði með Guð-
jóni. Alls fjögur böll sama daginn, þrjú
bamaböll í Gúttó í Hafnarfirði og fullorð-
insball um kvöldið í troðfullu húsi og
svækju. Við vorum alveg búnir að vera
eftir þriðja barnaballið, en náðum smá
slökun, sem bjargaði málunum fyrir full-
orðinsballið, en erfitt var það! Það var
sérlega gaman að kynnast Guðjóni
Matthíassyni. Ég fór svo með honum
vestur á Hellissand og Stapa. Hann var
líka ágætur söngvari og maður fékk
þarna hjá Guðjóni fyrstu rútínuna á
gömludönsunum.
Sennilega var ég orðinn 18 ára þegar
harmonikuleikara vantaði hjá Baldri
Kristjánssyni. Hann hafði
samband og vildi fá mig í
prufu. Baldur var þá með
hljómsveit 5-6 kvöld í viku í
Þórskaffi og það varð úr að
ég spilaði með honum þar um
veturinn. Já, það var dálítið
merkilegt að vera í bygginga-
vinnu alla daga en fá svo
miklu meira kaup fyrir að
spila í nokkra klukkutíma. I
þessari hljómsveit voru góðir
tónlistarmenn, þeir Baldur
Kristjánsson, Sveinn Olafs-
son, Kristinn Vilhelmsson,
Vilhjámur Guðjónsson, Jón
Páll Bjarnason o.fl. Þarna
öðlaðist maður reynslu, því
rokkið var að byrja ásamt
svinginu. Þá var söngurinn
líka í hávegum. 1 þessari
hljómsveit kynntist ég nýju
dönsunum. Um helgar fórum
við yfirleitt suður með sjó að
spila í Krossinum og Sand-
gerði, fyrir almenna danleiki,
átthagasamkomur, þorrablót
og þess háttar. Þá var ég mik-
ið með Jóhannesi Péturssyni
og bróður hans Olafi, einnig
með Jóni Sigurðssyni, þó að-
eins einum þeirra hverju
sinni. Ragnar Páll sá um gítarleik. Þenn-
an vetur gerði ég ekkert annað en að
spila, enda fékk ég nærri nóg.
Bóndi er bústólpi?
Af hverju fer piltur af mölinni, sem
hefur nóg að gera, út í landbúnarðarstörf?
Aðspurður segir Grétar að hann hafi
alltaf langað til að kynna sér bústörf og
því hafi hann farið í Bændaskólann á
Hvanneyri (1957-1958). Þar var hann
síður en svo laus við spilamennskuna
enda voru fleiri harmonikuleikarar á
skólanum. T.d. Guðmundur Samúelsson,
Þórleifur Finnsson og Einar Gíslason, en
auk þeirra Ólafur heitinn Guðmundsson
kennari við skólann. „Við urðum allir
góðir félagar og hluti af hópnum stofnaði
hljómsveit ásamt Ríkharði Jóhannssyni
klarinett- og saxofónleikara og Sveini
bróður hans trommuleikara. Hluti af
þessum hóp lék á dansleikjum í Borgar-
firði og Dölum um helgar“. Allir þessir
félagar eru vel þekktir meðal harmoniku-
unnenda í dag.
Aður en ég fór í bændaskólann spilaði
5
Arsliátíð gagnfrœðaskóla c.a. 1950-52. Grétar ásamt skólasystur sinni.