Harmonikublaðið - 01.12.2013, Blaðsíða 13

annað klassískt ásamt erfiðum skalaæfingum sem þarf að skila. Satt að
segja veit ég ekkert um möguleika mína á því að komast inn í skólann.
Fari svo, ætla ég að gera hlé á verkfræðináminu, en myndi stefna á að
ljúka því eftir heimkomuna. Það má ætla að námið úti geti tekið 3-4 ár.“
Aðspurður um önnur áhugamál sagði Jónas þau vera ýmis, m.a. hefði
hann æft ólympískar skylmingar frá sama tíma og hann hóf harmoniku-
námið, en orðið að leggja það á hilluna þegar hann las undir stúdents-
próf. „Það gaf mér mikið og þar á ég traustan vinahóp,“ sagði Jónas.
Hann nefndi ekki af hógværð sinni það sem ég las mér síðan til, að hann
hefur nokkrum sinnum orðið Islandsmeistari og Norðurlandameistari
í þessari íþrótt. Mér fannst það skipta máli í ferilskrá þessa fjölhæfa unga
manns og læt það því fylgja hér.
Við Jónas ræddum um félagslíf harmonikufóiks.
„Ég hef komið á harmo-
nikuskemmtanir í Árnesi og
spilað á skemmtifundum
FHUR, en við unglingarnir
eigum ekki alltaf samleið
með eldra fólkinu sem stund-
ar harmonikuhátíðirnar. Þar
er að mestu leikin önnur tón-
list en við erum að æfa. Ég
ber samt mikla virðingu fyr-
ir þessu fólki og þeim áhuga
sem það hefur á harmoniku-
tónlistinni. Það er okkur
yngra fólkinu algjörlega nauðsynlegt og stuðningurinn hefur verið okk-
ur drjúgur. Helstu félagar mínir núna eru krakkarnir í Harmonikukvin-
tettinum í Reykjavík. Við erum samheldinn hópur og leiðbeinum og
styðjum hver annað ásamt því að gagnrýna. Án þessa jafningjastuðnings
og hvatningar Guðmundar værum við líklega flest hætt fyrir löngu.“
Ég spurði Jónas hvort
hann væri í sambúð eða
sambandi um þessar
mundir. Jónas sló á létta
strengi: „Ertu frá þér
maður, Guðmundur
mjmdi aldrei leyfa það!“
Jónas er meðlimur í
Harmonikukvintettinum
í Reykjavík ásamt fjórum
öðrum nemendum Guð-
mundar Samúelssonar og
hefur komið fram við
mörg tilefni og vann m.a.
Nótuna 2012 þar sem
hann keppti fyrir hönd
Tónlistarskólans í Grafar-
vogi og Tónskóla Eddu
Borgar.
Jótias varð baði hlands og Norðurlandameistari í skylmingum
Af framanskráðu er ljóst
að verkefni eru þegar næg
hjá Jónasi Ásgeiri Asgeirssyni harmonikuleikara og enn fleiri framund-
an. Harmonikublaðið þakkar honum fyrir að deila þessum upplýsingum
um sig með lesendum blaðsins, sem almennt er mikið áhugafólk um
harmonikuleik og harmonikuleikara, ekki síst hina ungu.
Jónasi fær vafalaust góðan stuðning á inntökuprófinu með hlýjum
straumum frá lesendum.
Myndir: Asdís Hinriksdóttir

SAGNABELGURINN
KÓRAMÓT NORÐLENSKRA
KARLAKÓRA
Kóramót norðlenskra karlakóra var haldið fyr-
ir nokkrum árum.
Þar á meðal voru tveir ákaflega vinsælir kórar
sem sungu 3 — 4 lög hvor (fór eftir tímalengd
laganna). Annar kórinn var með hljómsveit með
sér sem annaðist undirleikinn og var þetta nokk-
urt nýnæmi. I hljómsveitinni voru tveir tenor
saxofónar, trompet, harmonika, bassagítar og
trommur. Aður nefndur kór var fjórði í röðinni
á svið og stillti sér vel og fagmannlega upp
fyrir framan áheyrendur og ég tala nú ekki um
hljómsveitina sem stillti sér upp þar fýrir fram-
an, skælbrosandi og öryggið uppmálað. I þriðja
laginu sem kórinn flutti taldi kórstjórinn í lagið
og hljómsveitin byrjaði með forspil. En þá kom
babb í bátinn, því annar saxofónleikarinn mundi
ekki hvaða lag átti að spila né heldur hvernig
lagið byrjaði, en spilaði samt, eitthvað sem var
ekkert í líkingu, né nálægt því lagi sem kórinn
átti að flytja. Eftir fjóra til fimm takta rang-
hvolfdust augun í stjórnandanum og hann vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Hann sér að
karlakórsmeðlimir eru í krampakasti af hlátri
upp á sviði og slær lokatón. Hann lítur síðan á
saxofónleikarann með augnaráði sem ekki er
hægt að lýsa með orðum, gengur til hans og
spyr hvort hann væri ekki til í að spila sama lag
og hinir væru að spila. „Og hvaða lag er það“,
spyr saxofónleikarinn. Kórstjórnandinn fletti
nómablöðunum saxofónleikarans, benti á eitt
blaðið og sagði: „Við yrðum allir mjög þakk-
látir ef þú spilaðir þessar nótur fyrir okkur“.
Karlakórinn Heimir var næstur á svið og höfðu
þeir félagar lúmskt gaman af aðförunum. Sá
sem kynnti lög kórsins ávarpaði gestina og
sagði:
Það voru einu sinni trompedeikari og saxofón-
leikari sem létust og fóru til himna. Þegar þeir
standa fyrir framan Lykla Pétur og vilja komast
inn spyr Lykla Pétur trompedeikarann hvað
hann hafi spilað margar falskar nótur um æfina.
„Bara eina“, svaraði trompedeikarinn. Þá stakk
Lykla Pétur hann einu sinni með nál í rassinn.
„A“, heyrðist í trompedeikaranum og hann fékk
inngöngu. Þegar inn var komið heyrðust sker-
andi óp, öskur og óhljóð, trompedeikarinn snýr
sér að Lykla Pétri og spyr hvað sé á seyði. ,JE,
þetta er bara saxofónleikari, sem lenti í sauma-
vélinni."
Eftir tónleikana fóru þessir tveir kórar í sam-
floti til sinna heima og þar hélt grínið áfram,
en saxofónleikarinn var kominn á aftasta bekk
í rútunni og lét lítið fara fyrir sér.
13