Skessuhorn - 02.10.2013, Side 18

18 MIÐVIKUDAGUR 2. OKTÓBER 2013
Valdimar Reynisson var ráðinn í
starf aðstoðarskógarvarðar Vestur-
lands 2011. Hann var síðan hækk-
aður í tign á síðasta ári. Þá tók hann
við starfi skógarvarðar þegar Birgir
Hauksson, sem gegnt hafði starfinu
um langt skeið, ákvað að nýta sér
svokallaða 95 ára reglu opinberra
starfsmanna. Birgir hætti þá í starfi
skógarvarðar og tók að sér önnur
verkefni í hlutastarfi hjá Skógrækt
ríkisins. Þegar blaðamaður Skessu-
horns hitti Valdimar í bækistöðv-
um skógræktarinnar í Hvammi í
Skorradal á dögunum og átti við
hann spjall, sagðist Valdimar hafa
verið lengið að „fatta“ hvað hann
vildi verða þegar hann yrði stór og
vera búinn að prófa ýmislegt. Hann
hafi þó komist að því snemma að
nálægðin við dýrin í sveitinni ætti
ágætlega við sig. Lengi dreymdi
hann um að verða bóndi. Sem ung-
lingur fór Valdimar svo að vinna
hjá Skógræktarfélagi Reykjavíkur.
„Þá týndist ég eiginlega í skógin-
um, uppgötvaði að skógræktin er
ákaflega skemmtileg. Það má segja
að ég hafi ekki komist út úr skógin-
um síðan, er eiginlega fastur þar og
kann því vel,“ segir Valdimar.
Bardagaleikir fyrir
austan
„Ég var ekki gamall þegar ég var
sendur í sveit í fyrsta skipti, svona
níu eða tíu ára,“ segir Valdimar
þegar hann minnist uppvaxtarár-
anna í Árbænum í Reykjavík. „Það
var að Löndum í Stöðvarfirði, þá
voru þar þrír bæir. Á bænum Lönd-
um 3 var ekki búskapur en hjónin
stóðu fyrir barnaheimili á sumrin,
tóku fjölda barna í sumardvöl. Það
var skemmtilegt að vera á Lönd-
um. Við fengum oft að fara niður
í þorpið á Stöðvarfjörð. Það var á
fótboltaæfingarnar og svo um helg-
ar fórum við að leika okkur við
krakkana þar, aðallega í bófaleikj-
um, þar var barist með sverðum
og skjöldum. Þetta voru heilmiklir
bardagar en meint óvinátta risti nú
ekki dýpra en svo að þegar við vor-
um orðin þreytt var farið heim til
einhvers í hópnum í kakó og kökur.
Þetta var yndislegt,“ segir Valdimar
þegar hann rifjar upp minningar frá
sveitadvölinni fyrir austan. „Minn-
isstæðast frá sumardvölinni í Lönd-
um er þó þegar við nokkrir strák-
ar tókum okkur til og smíðuð-
um okkur fleka, út timburdrasli og
svo söfnuðum við saman brúsadóti
sem við notuðum fyrir flot. Þeg-
ar við vorum búnir að súrra flek-
ann saman og vorum komnir með
hann niður í fjöru til að sigla vor-
um við stöðvaðir. Það þótti heim-
ilisfólki full stórt vatn fyrir okk-
ur til að sigla á. Við gáfumst ekki
upp og ákváðum að finna þá önn-
ur vötn til að prófa prammann. Við
fundum það, ansi snoturt vatn sem
var eiginlega á klettasyllu fyrir ofan
bæina á Löndum. Við eyddum heil-
um degi í að drusla flekanum upp
fjallið. Þegar við vorum nýbyrjað-
ir að sigla á vatninu góða, kom þar
bóndinn á öðrum hinna bæjanna.
Hann var kolbrjálaður og rak okk-
ur burtu með flekann. Þetta var þá
vatnsbólið fyrir bæina. Við urðum
dauðskelkaðir og flúðum. Þar með
var úti ævintýrið með flekasigling-
arnar.“
Kjötsúpa og súr
grjónagrautur
Næstu tvö sumur var Valdimar
í sveit á Kambi í Reykhólasveit.
Þar segist hann hafa uppgötvað að
sveitastörfin áttu ákaflega vel við
hann. „Mér fannst nálægðin við
dýrin skemmtileg, gaman að mjólka
kýrnar og taka á móti lömbunum í
sauðburðinum á vorin,“ segir Valdi-
mar þegar hann minnist sumranna
í Reykhólasveitinni sem hann segir
að hafi verið skemmtileg. Þau urðu
reyndar mörg fleiri sumrin sem
Valdimar var í sveit. Þar af var hann
á þremur bæjum í Skagafirðinum.
Sá fyrsti var hjá einsetubóndanum
Pétri Pálmasyni á Reykjavöllum í
Lýtingsstaðahreppi. Ráðskonan var
þá nýfarin frá Pétri þannig að þeir
urðu sjálfir að sjá um matinn, enda
ekki fleiri á bænum. „Það var elduð
kjötsúpa sem entist út vikuna. Við
vorum mikið með pylsur og bjúgu
í matinn og grjónagrauturinn var
oft á borðum. Stundum var hann
orðinn svolítið súr hjá Pétri. Ann-
ars var frjálslegt og skemmtilegt á
Reykjavöllum. Ég fékk til dæmis
að ríða á hestamót sem haldið var
á Vindheimamelunum sem voru
hinum megin við ána. Pétur varð
fimmtugur seint um sumarið sem
ég var á Reykjavöllum, 1980. Þetta
haust gaus líka Hekla og það þyrfti
einmitt að flýta smölun vegna goss-
ins. Veislan var einmitt daginn fyr-
ir réttardaginn og það virtist fara
ágætlega saman þótt veislugestir,
sveitin öll og meira til, hefðu tekið
vel á veisluföngunum þar sem ekk-
ert var til sparað.“
Í hákarli og
veiðimennsku
Valdimar var m.a. í sveit á bæn-
um Þverá í Fnjóskadal og það leit
út fyrir að eitt sumar ætlaði að fara
í vaskinn hjá Valdimar í sambandi
við sveitadvöl. Þá prófaði hann bæ
einn í Húnavatnssýslunni, en þar
var allt í upplausn. Hann var kom-
inn heim eftir viku. „Þá fékk ég
símhringingu um að Bjarna Egils-
son bónda á Hvalnesi á Skaga vant-
aði strák. Ég fór norður til Bjarna
og það var skemmtileg að vera þar.
Við verkuðum hákarl og svo var
farið í veiði í vötnin á Skagaheið-
inni. Þar lágum við í tjöldum með-
an á veiðiskap stóð og fluttum svo
aflann heim á trússhestum. Þetta
var gríðarlega skemmtilegt. Svo var
ég líka í sveit á öðrum bæ til viðbót-
ar í Skagafirðinum. Það var á Haf-
steinsstöðum hjá hestamanninum
Skafta Hafsteinssyni. Ég var reynd-
ar síðan seinna hjá Skafta sem af-
leysingarmaður. Leikfélagi minn úr
Árbænum var búinn að ráða sig þar
til að leysa af þegar Skafti fótbrotn-
aði. Hann var búinn að skrá sig í
skóla eftir áramótin 1985 og ´86 og
hafði þá samband við mig. Ég fór
norður. Það endaði með því að ég
var níu mánuði á Hafsteinsstöðum
í það skiptið. Í byrjun var það aðal-
lega fjósamennska, en svo tamning-
ar, heyskapur og það sem til féll.“
Lærdómsríkur tími á
Sólheimum.
Það var eftir þetta sumar á Haf-
steinsstöðum sem Valdimar innrit-
aðist til náms í líffræði í Háskóla Ís-
lands. Fljótlega sá hann að þetta var
ekki nám við hans hæfi. Þá tók við
byggingarvinna um tíma. „Áhug-
inn á skógræktinni blundaði í mér.
Valið stóð eiginlega á milli hennar
eða fara í húsasmíðina. Ég valdi að
fara í garðyrkjuskólann á Reykjum
í Ölfusi, innritaðist haustið 1988 á
nýja umhverfisfræðibraut sem heit-
ir skógur og umhverfi. Ég útskrif-
aðist síðan frá Reykjum vorið 1990.
Þá fékk ég vinnu hjá Skógræktar-
félagi Reykjavíkur. Byrjaði í verk-
efni sem félagið vann fyrir Orku-
veitu Reykjavíkur við Ölfusvatn. Ég
var síðan verkstjóri í ártug í skóg-
ræktinni í Heiðmörk, á því frábæra
svæði. Í febrúar 2001 réð ég mig
í starf á Sólheimum í Grímsnesi.
Það hét forstöðumaður umhverfis-
mála og búskapar, en í raun var það
garðyrkjustjóri, bóndi og ruslakarl,
þar sem ég sá líka um sorphirðu og
sorpmál. Ég kunni ákaflega vel við
mig á Sólheimum og tíminn þar var
góður skóli. Ég tel mig hafa lært
þar mikið í mannlegum samskipt-
um og sá heiminn í öðru ljósi en
áður. Það var bæði gagn og gaman
sem fólst í því að vinna með fólk-
inu á Sólheimum,“ segir Valdimar
og brosir.
Meistaragráða frá
Alnarp í Svíþjóð
Valdmar ákvað síðan að stíga skref-
ið í því að mennta sig frekar í skóg-
ræktinni. Hann innritaðist til náms
í skógfræði á Hvanneyri haust-
ið 2004. „Það tók mig allan þenn-
an tíma að fatta hvað ég vildi verða
þegar ég yrði stór,“ segir Valdimar
og hlær, en hann útskrifaðist með
BS gráðu í skógrækt frá Hvanneyri
vorið 2007. Rúmu ári síðar keypti
hann sér hús á Hvanneyri, Álf-
hól sem Gunnar Bjarnason byggði
1957. Ef farið er hratt yfir sögu má
segja að Valdimar hafi frá því hann
kom á Hvanneyri unnið utan skóla-
tímans við skógrækt á Vesturlandi.
Mest var það í Hvammi en einnig
í verktöku hingað og þangað, m.a.
eitt sumar hjá Héraðs- og Austur-
landsskógum. Valdimar lét sér ekki
BS gráðuna duga, heldur hélt hann
strax um haustið 2007 til Svíþjóð-
ar þar sem hann fór í meistaranám
við landbúnaðarháskólann í Aln-
arp skammt frá Malmö. „Svo kom
blessuð kreppan. Það gerði mér
erfitt um vik að klára mastersnám-
ið. Bæði drógust verkefnin saman
hér heima sem ég vann með nám-
inu og uppihaldið erlendis var dýr-
ara,“ segir Valdimar. Í meistaragr-
áðuverkefninu fjallaði hann um
samanburð á viðarvexti í sitka-
greni og rauðgreni á Stálpastöð-
um í Skorradal. Eftir að hafa kom-
ið heim frá Alnarp með meistara-
verkefnið óklárað, dreif hann sig
síðan út aftur 2010. Kláraði þá rit-
gerðina að mestu og varði hana. Á
þeim fimm mánuðum sem hann
var í Alnarp í það skiptið lauk hann
líka við flestar námsgreinar. Hann
átti aðeins eftir eitt bóklegt nám-
skeið. Það varð til þess að það dróst
fram á ár 2011 að hann fengi meist-
aragráðuskírteinið afhent. Það fékk
hann sent í pósti í júlímánuði. Það
var skömmu áður en hann var ráð-
inn í starf aðstoðarskógarvarðar á
Vesturlandi, en eins og áður seg-
ir tók hann síðan við starfi skógar-
varðar fyrir ári.
Framleiðsluþátturinn
ráðandi eftir hrun
Aðspurður segir Valdimar að starfs-
svæði Skógræktar ríkisins á Vestur-
landi nái yfir vesturhluta landsins
allt suður í Straum við Hafnarfjörð,
þar sem skógræktin eigi landsvæði.
„Ef við ættum skógræktarsvæði
á Vestfjörðum myndi okkar yfir-
ráðasvæði ná þangað. Stóru skóg-
ræktarsvæðin á höfuðborgarsvæð-
inu, sem eru í eigu Skógræktar rík-
isins, svo sem á Mógilsá eru í sjálf-
stæðum rekstri. Að sjálfsögðu eru
borgin og nágrannasveitarfélögin
svo með rekstur um sín svæði svo
sem í Heiðmörk,“ segir Valdimar.
Hann segir að hrunið margumrætt
hafi haft þau áhrif að skógræktar-
fólk hafi farið úr gróðursetningar-
fasanum, sem hann kallar, í nýting-
arfasa. Þetta hafi komið aðilum til
góða sem eru með gömlu skógana,
eins og Skógrækt ríkisins, en hinum
verr sem hafa aðallega verið í því að
gróðursetja. „Frá hruni höfum við
lagt mikla áherslu á framleiðslu-
þáttinn og selt alla okkar fram-
leiðslu. Þar er stærsti viðskiptavin-
urinn Elkem á Grundartanga sem
kaupir af okkur mikið af kurli og
timbri sem notað er sem kolefnis-
gjafi. Kurlið gefur hreinna kolefni
en kolin og koxið. Með því að nota
kurlið frá okkur geta þeir framleitt
gæðameira stál. Við erum líka að
framleiða húsavið og klæðningu. Á
þessu ári höfum við til dæmis unn-
ið utanhúss klæðningu á tvö stór
íbúðarhús. Klæðningin frá okk-
ur þykir ákaflega falleg og ending-
argóð ef hún er rétt meðhöndluð,
eins og nauðsynlegt er við allar við-
arklæðingar.“
Íslenski skógurinn
nytjaskógur
Valdimar segist hafa mikla trú á
framtíð skógræktar á Íslandi, sem
nytjaskóga. „Á komandi árum á nýt-
ing íslenskra skóga eftir að marg-
„Tók langan tíma að ákveða hvað ég vildi verða“
Valdimar Reynisson prófaði ýmislegt áður en hann varð skógarvörður Vesturlands
Valdimar Reynisson skógarvörður Vesturlands í bækistöðvum Skógræktar ríkisins í Hvammi í Skorradal. Ljósm. þá.
Stafli viðar úr Hvammskógi sem nýtt var í brúargerð í Almannagjá á Þingvöllum.
Ljósm. vr.
Húsaviður úr Hvammskógi sagaður í rammasög. Ljósm. vr.