Akureyri - 09.10.2014, Blaðsíða 12

12 37. tölublað 4. árgangur 9. október 2014
Að nota höfuðið gegn eigin sársauka
Jóhanna Bergsdóttir, sálfræðingur á Akureyri, hefur lifað
tímana tvenna. Hún tvíhryggbrotnaði í bílslysi fyrir nokkrum
árum, lenti í vandræðum með heilsuna þannig að sjálfs-
mynd hennar veiktist sem ýtti undir félagslega einangrun. Á
ögurstundu fékk hún hvatningu hjá Kvennasmiðjunni, dreif
sig í skóla, sagði skilið við 10 ára örorkubætur og starfar
í dag sem sálfræðingur þar sem hún eflir þá skjólstæðinga
sem sumir eru í sömu stöðu og hún þekkir vel sjálf af eigin
reynslu. Bílslysið minnir þó alltaf á sig því ekki líður stund
án þess að Jóhanna finni fyrir verkjum en kvalirnar tæklar
hún með því að „nota hausinn“ frekar en verkjalyf. Jóhanna
féllst á að segja Akureyri Vikublaði sigursögu sína.
Það er smáúrkoma, sunnan vaxandi
hvassviðri og farið að skyggja þegar
við Jóhanna mælum okkur mót síð-
degis á kaffihúsi í miðbæ Akureyr-
ar. Hún segist svolítið stressuð fyrir
viðtalið. Þiggur einfaldan espresso
en hefur hispurslausa návist.
Hún er Eyfirðingur, ættuð fram-
an úr firði. Flutti til Akureyrar, fór í
VMA en hætti í skólanum eftir eitt
kennaraverkfallið. Réði sig í vinnu
á sláturhús með það í huga að safna
fé fyrir ferð til Bandaríkjanna.
Kynntist þá manni sem hún hef-
ur gengið lífsgötuna með æ síðan.
Ekkert varð úr ferðinni til Vestur-
heims.
„Þegar við maðurinn minn
kynntumst var aðalmarkmiðið
mitt að eignast börn og vera góð
heimavinnandi mamma. Ég ætlaði
að leggja áherslu á að börnin okkar
tvö fengju ást, athygli og alúð, mað-
urinn minn var mikið á sjónum á
þessum tíma,“ segir hún.
Keppti í „sterkustu konu landsins“
Jóhanna er kraftalega vaxin og það
sópar að henni. Hún segist alla tíð
hafa verið „sterk sveitastelpa“ og
var að fara að taka þátt í keppn-
inni Sterkasta kona Íslands í mars
árið 1997 þegar hún lenti sem bíl-
stjóri í árekstri á Byggðaveginum í
glerhálku. Hún fékk annan bíl inn
í hliðina á sér. Börnin hennar tvö
sluppu ómeidd í aftursætinu.
„Ég fann ekki fyrir miklum
meiðslum fyrst, varð þó eitthvað
skrýtin öll. En svo bara gekk þetta
yfir að ég hélt. Ég tók hálfum
mánuði síðar þátt í keppninni um
sterkustu konu Íslands en þá gat ég
ekki lyft eins og ég var vön að gera,
ég þrjóskaðist þó í gegnum keppn-
ina.“
Ber læknum á SAK ekki góða
söguna
Upp úr þessu fór Jóhanna að finna
fyrir vaxandi verkjum í bakinu.
Hún gekk milli lækna á Akureyri.
Fór fyrst á heilsugæslustöðina þar
sem hún fékk góða þjónustu en síð-
an til sérfræðinga á Sjúkrahúsinu
á Akureyri. Læknarnir þar fundu
ekki neitt að henni, greindu hana
aðallega sem móðursjúka.
„Ég hef því miður ekki góða
sögu að segja frá samskiptum mín-
um við lækna á Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri á þessum tíma.“
Það var svo ekki fyrr en rúmu
ári síðar, í apríl 1998 sem hún fór
suður til frekari rannsókna. Hafði
þá fengið tíma hjá Halldóri Jóns-
syni, „frábærum skurðlækni“ eins
og hún orðar það. Hann þuklaði
hrygginn á Jóhönnu og fann strax
að krækjur sem eiga að halda
hryggsúlunni saman voru brotnar.
„Ég er hörkukerling og geri allt
sem ég get gert sjálf, sama hvort
það er að mála húsið eða hvað. En
þarna var ég bara búin á því.“
Ákveðið var að gera aðgerð á
Jóhönnu nokkru síðar. Hún lýs-
ir því sem „ömurlegustu reynslu
lífs hennar“ að koma fljúgandi á
sjúkrabörum norður að lokinni
aðgerð. „Ég er svolítið mikið gef-
in fyrir að stjórna hlutum og mér
fannst hroðalegt að vera svona
ósjálfbjarga.“
Síðar fór að blæða úr skurðin-
um. Jóhanna segist aftur hafa snúið
sér til lækna á SAK en án mikils
árangurs. Skurðlæknirinn hennar í
Reykjavík hafi svo kallað hana aft-
ur í rannsókn og hún fór í aðra að-
gerð þar sem járn voru fjarlægð og
reynt að laga örið á bakinu. „Mér
var alltaf skítkalt út af þessu járna-
virki sem ég var með í bakinu.“
Öll kerfi líkamans voru orðin
„svakaleg veik“ á þessum tíma að
sögn Jóhönnu.
„Ég var komin með drep í bak-
ið sem bjó til holu ofaní beina-
grindina. Að lokinni aðgerð var ég
rúmföst með slöngur uppi og niðri.
Það hafði orðið til ljótur skurð-
ur á bakinu á mér, hann varð eig-
inlega kveikjan að því að hægt en
ákveðið fór ég að draga mig í hlé,
einangra mig. Mér fannst erfitt að
mæta í veislur, bara það eitt að vita
af skurðinum, þótt hann væri ekki
sýnilegur öðrum, varð hreinlega
til þess að sjálfstraust mitt hrundi,
fyrir utan þá kvöl sem verkirnir
ollu mér. Ég sem hafði alltaf ver-
ið svo kát og félagslynd setti upp
grímu og einangraði mig.“
Leið illa á örorkubótum
Krafturinn sem einkennt hafði Jó-
hönnu var horfinn. „Þarna var ég
stödd, ónýt í bakinu, ekki með neina
menntun og upp á náð Trygginga-
stofnunar ríkisins komin.“
Hún segir að þegar hún hafi
farið á örorkubætur hafi sér liðið
illa. „Sjálfsmyndin var brotin, mér
fannst ég aumingi.“ Þannig leið
nokkur tími.
„Svo má segja að það hafi kvikn-
að vísir að nýju lífi þegar ég fór árið
2000 í Kvennasmiðjuna sem þá
var og hét hérna á Akureyri. Það
var samt ekki þannig að ég félli
strax fyrir starfinu. Fyrst þegar ég
hitti Önnu Richards, listakonu í
Kvennasmiðjunni, fékk ég útfjólu-
bláar bólur, hárin á mér risu þegar
hún ruggaði bátnum mínum allt
of mikið með því sem hún sagði og
gerði. En eftir á að hyggja hjálp-
aði Anna mér svo mikið að horfast
í augu við sjálfa mig og koma mér
upp úr því fari sem ég var komin
ofan í. Í dag finnst mér hún dá-
samlegasta manneskja sem ég hef
kynnst en ég hef sennilega aldrei
sagt henni almennilega frá því.“
Horfðist í augu við sjálfa mig
Á þessum tíma segist Jóhanna hafa
verið full mótþróa, „með bullandi
attítjúdvanda“ en hægt og sígandi
hafi hlutir farið að breytast til hins
betra. „Ég fór að horfast í augu við
sjálfa mig og fór að hugsa hvað mig
langaði til að gera annað en að vera
bara kvalin móðir barnanna minna.
Það gaf mér líka nýtt sjálfstraust að
í náminu í Kvennasmiðjunni lærði
ég á tölvur og líka dálitla ensku
og fleira. Kannski var ég ekki eins
heimsk og ég hélt!“
Á öldufaldi nýrrar vonar skráði
Jóhanna sig aftur til leiks í VMA.
Hún byrjaði rólega en komst sér
til gleði að því að námsgreinar sem
ekki höfðu gengið vel þegar hún
var ung stúlka, s.s. stærðfræðin,
léku nú í höndunum á henni „Og
þá kviknaði þessi hugmynd, að ég
„Ég er ótrúlega heppin manneskja.“