Fagnaðarboði - 01.02.1970, Qupperneq 3

FAGNAÐARBOÐI
3
sem skilar afköstum. Sem sagt — allt skipulagt og kerfis-
bundið, en þegar að er gáð, sést enginn árangur.
En öllu þessi vildi ég í lengstu lög komast hjá að
svara. Því færi ég að kryfja þetta mál til mergjar, ótt-
aðist ég, að samvizku minnar vegna, gæti ég þá ekki
lengur gegnt ritarastarfi mínu. Um leið og ég fór þannig
undan í flæmingi var ég að svíkja sjálfan mig, þar eð
ég reyndi ekki að komast að hinu sanna í málinu. En þá
var sem hin frjóa hugkvæmni til framkvæmda sem mér
hafði verið gefin í starfi, væri frá mér horfin. Og ég
skelfdist, þegar ég fór að gera mér gx-ein fyrir, hvernig
fvrir mér var komið. Er ég tók að hugleiða betur þennan
tvískinnungshátt minn, leiddi það til þess, að ég fór,
strax um kvöldið upp á hótelherbergi Abrahams Vareide
og átti þar tal við hann. Vareide er kunnur vegna starfs
síns í Washington, þar sem hann hefur náð þeim árangri,
að menn koma saman í smáhópa til bænar, þar sem hin
ýmsu málefni eru lögð fyrir Drottin. Vareide hefur feng-
ið sérstaka köllun frá Drottni, til þess að flytja ráðandi
mönnum á sviði heimsmála Orð Fagnaðarerindisins. Og
hafði ég kynnzt honum í sambandi við ritarastarf mitt.
En hann hefur þann háttinn á, að hann kallar saman
ýmsa menn, býður þeim til morgunverðar með sér og
ræðir þar við þá. Þannig nær hann til þeirra með vitnis-
burðinn um kærleika Guðs í Jesú Kristi. Hafði ég eitt
sinn verið gestur hans við slíkt tækifæri.
Þegar við nú ræddum saman í hótelherbergi hans þetta
kvöld, sagði hann við mig: „Það er sannfæring mín, að
Drottinn sé að kalla þig til þeirrar þjónustu að ná til
leiðandi manna heims með Orð vitnisburðar síns. Ein-
mitt hinum sömu mönnum og þú hefur verið að leita til
um liðsinni og fjármagn til kristindómsfræðslu meðal
almennings, þeim átt þú að flytja Orð Fagnaðarerindisins
og leiða til trúar á Jesúm Krist.
Það var komið nokkuð yfir miðnætti, þegar ég kvaddi
Vareide og hélt aftur heim. A leið minni fram hjá skýja-
kljúfnum „The Empire State Building“, sem er dimm og
mannlaus um þennan tíma nætur, beindi ég huga mín-
um til Drottins og bar fram þessa spumingu: — Drott-
inn minn, hvernig má það verða, að ég geti borið leið-
andi mönnum og þjóðhöfðingjum Orð vitnisburðar þíns.
Til þess er ég alls óhæfur og ómegnugur. Síðan þuldi ég
upp heila runu af vanköntum mínum því til stuðnings,
að ég gæti þetta ekki.
En þá heyrði ég hljóma til mín rödd, er sagði:
Ég hef útvalið það, sem heimurinn telur heimsku,
til þess að gera hinum vitru kinnroða.
(Les I.Kor. 1. kap. 27. v.)
Og nú svaraði ég: Drottinn minn, á þeim eina grund-
velli verður mér það mögulegt.
Nú fyrst fann ég algera hvíld og frið í hjarta, hvað
starfi mínu og þjónustu viðkom. Hingað til hafði ég
litið svo á, að allt í starfinu væri undir mínum eigin
vitsmunum og hæfni komið. Og stöðugt hafði sá ótti
leynzt með mér, að einhvern tíman myndi það koma á
daginn, hve lítið ég hefði til brunns að bera og hve
mikið skorti á, að ég gæti uppfyllt þær kröfur, sem
gerðar væru til mín í starfinu.
Verður þess vegna ekki lýst með orðum, hve undur-
samlegt það var fyrir mig að skilja nú, að hið eina
sem ég þurfti að gera, og af mér var krafizt, var að vera
sem bamið, áhyggjulaus um næstu stund og leyfa
Drottni mínum, sem allt gerþekkir, að leiða mig að sín-
um vilja í einu og öllu í þjónustustarfinu.
Næsta morgun, en þá var sunnudagur, var ég við
guðsþjónustu í „Glad Tidings Tabernacle“, til þess að
nálægja mig þar Drottni, Honum, sem til mín hafði tal-
að á næturgöngu minni. Ég get ekki munað nú, út af
hvaða texta presturinn lagði. En mér er hins vegar enn
í fersku minni, að mönnum var gefinn kostur á að koma
upp að altarinu til bænar. í þetta skipti predikaði enskur
prestur, sem var þar aðkomandi, og man ég enn vel, er
hann sagði: „Sé einhver hér staddur, sem finnur þörf
sína, til þess að koma hér fram til bænar, þá stendur
það honum til boða.“ Og vissulega var mér fyllilega ljóst,
hvað það var, sem ég þarfnaðist, — að öðlast skírn Heil-
ags Anda. Ég fór því upp að altarinu. En þar var þá
kominn á undan mér gamall skólabróðir minn og her-
bergisfélagi frá unglingsárunum. Hann vék sér nú að
mér og sagði: Þegar við vorum saman forðum daga, þá
átti ég ekki það, sem ég nú á, lífið í Kristi. Hann hefur
frelsað mig og skírt í Heilögum Anda.
Maður þessi var nú orðinn herprestur á vegum ,As-
semblies Of God“ — safnaðanna og kvaðst vera kom-
inn til þessarar guðsþjónustu beint af skipsfjöl. Ég er
þess fullviss, sagði hann, að Drottinn hefur leitt mig
hingað, svo fundum okkar bæri hér saman, og mér
gæfist tækifæri, til þess að flytja þér hvatningarorð um
að halda áfram að keppa eftir skírn Andans.
FÆ H VATNIN GARORÐ FRÁ
FORSETA LÚTERSKA KIRKJUSAMBANDSINS
Skömmu síðar hringdi ég til forseta lúterska kirkju-
sambandsins hér í Bandaríkjunum og átti þá langt tal
við hann í síma. Hann gerði sér síðan ferð til mín, og
greindi ég honum þá frá öllum málavöxtum, þar með,
hvað Drottinn hefði til mín talað. Eftir að hafa hlýtt
á mál mitt sagði hann hiklaust: „Hér er sannarlega
Drottinn að verki. Og þar, sem Hann opnar þér dyr,
skalt þú inn ganga. En gæt þess ávallt að bíða eftir
leiðsögn Hans.“
Ég hélt nú til Green Lane í Pennsylvaníu, en þar voru
„Assemblies Of God“-söfnuðirnir með tjaldsamkomur