Fagnaðarboði - 01.02.1970, Side 4

4
FAGNAÐAllBOÐI
um þær mundir. Að koma þangað orkaði á mig einna
líkast því og heí'ði ég náð til „fyrirheitna landsins“.
Aldrei fyrr hafði ég litið jafn mörg andlit Ijómandi af
kærleika og fögnuði. Mér varð nú hugsað til manna
frumkristninnar, sem um var sagt: „Sjá, hve mikla elsku
þessir kristnu bera hver til annars“. Sannarlega hafði ég
aldrei fyrr séð menn fagna og gleðjast í Guði Frelsara
sínum jafn ríkulega og á þessum tjaldsamkomum.
Eg lagði mig nú allan fram á samkomu þessari, til
þess að hljóta skírnina í Heilögum Anda. Og jafnskjótt
og ég í bæninni náði því að leggja niður alla umhugsun
varðandi eigin afkomu og lífsþægindi og gat heilshugar
lagt allt mitt ráð í hönd Drottins, þá hreif Drottinn mig
í Anda sínum. Sífellt streymdu bænarorðin af vörum mér.
Og er mér var nú gefið í leiftursýn að sjá geislaskin af
dýrð Guðs, steig upp frá hjarta mínu alda lofsöngs og
þakkargerðar, án þess að ég sjálfur réði þar nolckru um.
t sama mund var sem ég sæi stóra og mikla vatnsuppi-
stöðu. Vatnið í henni var hreint, og tært. Jafnframt leit
ég mikla eyðimerkurauðn, og virtist mér sem þetta
vatn biði þess eins að fá að renna fram og gera eyði-
mörkina að frjósömu landi. En í sýninni var mér gefið
að sjá, að sú eina framrás, sem vatnið hafði, var ekki
stærri um sig en þröngur flöskustútur. Um leið var mér
gert skiljanlegt, að þessi takmarkaða framrás vatnsins
væri táknmynd um sjálfan mig. Það væri ég sjálfur,
maðurinn Harald Bredesen, sem stæði í gegn og þar
með takmarkaði framrás hins hreina vatns. Enn fremur
var mér gefið að skilja, að hvorki væru það syndir mín-
ar né yfirtroðslur, sem væru í vegi, heldur aðeins sjálfur
ég, maðurinn, sem hugðist framkvæma þjónustuverkin
af sjálfsgetu, — af eigin skilningi og hæfni, og telja sig
með því vera að leysa af hendi þjónustuhlutverk við Guð.
Með þessari sýn var mér gefið að skilja, að með
sjálfsgildismati mínu beinlínis stæði ég gegn því, að lífs-
vatnið fengi að renna fram, þ.e.a.s. að Orð Fagnaðarer-
indisins fengi í þjónustustarfi mínu að ná til mannanna
sem lífsins boðskapur um náð og kærleika Guðs í Jesú
Kristi, sem friðþægði fyrir syndir okkar á krossi.
Mig gat eldci annað en hryllt við, þá er mér var sýnd
hin rétta mynd af þjónustustarfi mínu. Og ég bað Drott-
in Jesúm um að gefa mér náð, til þess að vera Honum
þóknanlegur og, að Hann færi með mig að vilja sínum
og ráði.
Næsta morgun fór ég aftur á tjaldsamkomu. Mér duld-
ist ekki, að á fyrri samkomunni hafði ég verið mjög nærri
því takmarki, sem ég keppti eftir að ná, þ.e. að skírast
í Heilögum Anda. Var nú jafnvel ekki laust við ,að sá
ótti gerði vart við sig hjá mér, að ég hefði misst af gefnu
tækifæri og kynni jafnvel svo að fara, að ég næði aldrei
að skírast í Andanum.
En nú kom fram á þessari samkomu boðskapur frá
Drottni. Hann var fram borin í Heilögum Anda, af vör-
um manns, sem hafði hlotið tungutalsgáfuna og síðan
útlagður. Innihald boðskaparins var þetta: Ó, fólk mitt.
Ef ykkur væri gefið að sjá, hversu heimurinn æðir áfram
til glötunar, — hjörtu mannanna syndum spillt, harmi
þrungin og særð, mynduð þið skilja, að ég þrái, að
græðandi smyrsl Fagnaðarerindis míns nái til hjartn-
anna. En til þess að svo geti orðið, verð ég að fá Orði
Fagnaðarerindis míns, lífsvatninu, farveg, menn, sem
algerlega gefast mér til þjónustu og flytja mönnunum
Orð mitt. Gefist upp í sjálfum vkkur. Látið af að berj-
ast í eigin krafti.
Um leið og þessi boðskapur var frarn borinn, fann ég
undursamlegan kærleika ICrists umlykja mig, og ég fékk
að skilja, að Hans vilji var, að ég gæfist Honum heill
og óskiptur til þjónustunnar.
Fram að þessu hafði ég ávallt einblínt á vankanta
mína í þjónustunni, — hve milcið skorti á, að ég legði
mig þar allan fram, — hve mikið skorti á, að ég elskaði
Drottin eins og mér bar. Og með því, að ég horfði þannig
stöðugt á sjálfs mín vangetu, hve mikið skorti á hjá mér
í þjónustunni og elskunni, fannst mér ég ekki geta vænzt
þess, að kærleikur Guðs rynni til mín í fylling sinni, og
með þessu beinlínis hindraði ég, að svo yrði. En nú
fann ég, þá er kærleikur Drottins umlukti mig, að mis-
brestir mínir og vankantar stóðu eldki í gegn því, að
kærleikur Drottins fengi að renna til mín óhindrað, —
megnuðu ekki að standa þar í gegn, frekar en smáfluga
gæti byrgt geislaflóð sólarinnar. Og áður en ég vissi af,
hafði ég lyft upp höndum, og var farinn að lofa og veg-
sama Drottin hástöfum. Nú var sem flóðgátt hefði opn-
azt hið innra með mér, og ég fann, hvernig orðin streymdu
fram af vörum mér. Eg talaði tungu (tungumál), sem
var mér með öllu óþekkt.
Hvílík huggun og hvíld að geta nú verið heill og
óskiptur í lofgerðinni til Drottins. Þegar ég áður fyrr
hafði verið að reyna að biðja, var ávallt sem hluti af
sjálfum mér sæti hjá og væri gagnrýninn og spyrjandi
áheyrandi. Hugurinn gat þá jafnvel verið meir bundinn
orðalagi bænarinnar, heldur en bænarefninu sjálfu. En
nú var elcki um neitt slíkt að ræða. Nú vissi ég, að
bænin var fram borin í Heilögum Anda. I bæninni gat
ég því notið hvíldarinnar í Drottni.
En þetta er einmitt það, sem kirkjunnar menn nú á
tímum skortir. Er þetta ekki „týndi hlekkurinn“ milli
nútímakristninnar og frumkristninnar.
Nú mun ég fara á fund kennara minna og flytja þeim
vitnisburðinn. Segja þeim frá því, sem fram við mig
hefur komið frá Drottni, Frelsara mínum.
Á þeim tíma, sem nú er liðinn frá því að ég hlaut
skírnina í Heilögum Anda hefur Drottinn blessað mig
í þjónustustarfinu. Hann hefur gefið mér að ná til margra