Bæjarins besta


Bæjarins besta - 22.03.2007, Qupperneq 11

Bæjarins besta - 22.03.2007, Qupperneq 11
FIMMTUDAGUR 22. MARS 2007 11 „Ég áttaði mig líka á því að það er ekki nóg að vera góður, maður þarf líka að vera skemmtilegur svo einhver nenni að hlusta á mann. Ég hef reynt að gera það, að geta spjallað við hvern sem er um hvað sem er, þó ég viti ekki endilega voða mikið um það.“ Þá ætlaði ég að spila á gítar, en Önni sagði að ég væri með svo ferlega asnalega putta að það myndi sjálfsagt aldrei ganga. Nema að ég hætti að spila á gítar í tvö ár. Ég byrjaði aftur að spila 14 ára. Ég fór þá í Skífuna í Reykjavík og keypti mér gítar, en þetta hefur ör- ugglega verið í eina skiptið sem Skífan seldi gítara. Ég var búinn að semja fyrsta lagið mitt á hann þegar ég kom út á bílastæði.“ – Og ertu búinn að spila síðan? „Já og það má segja að Kristinn Níelsson hafi ýtt mér af stað, hann var fyrsti gítar- kennarinn. Hann kenndi mér þrjú Rolling Stones lög og einn sólóskala og síðan var bara djammað. Ég var alltaf síðast- ur í tíma hjá honum og tímarn- ir mínir voru aldrei hálftími. Við spiluðum líka mikið með honum og settum til að mynda upp Rolling Stones sýningu. Hann kenndi Gogga að tromma og Hlyni á bassa og það má segja að hann hafi búið okkur til.“ – Hann hefur greinilega ver- ið mikil hvatning. „Já alveg klárlega. Hann er líka rokkskrímsli í dulargervi og ferlega skemmtilegt að spila með honum.“ – Þetta er kannski eitt dæmi um það hvað ein manneskja getur haft mikil áhrif á samfé- lagið sitt. „Já nákvæmlega. Þarna kemur Ísfirðingur nýkominn úr námi frá Svíþjóð og allt í einu höfum við þrjá stráka sem kunna að spila í hljómsveit. Næstu 10-15 árin eru þeir svo að spila á böllum fyrir Flateyr- inga og við erum enn að spila á böllum fyrir Flateyringa. Í framhaldi af tónlistarnáminu á Flateyri fór ég svo í tónlist- arskólann á Ísafirði og fór svo að kenna við hann bæði á Flat- eyri og á Þingeyri. Síðan fór ég loksins í FÍH, en þangað var ég búinn að vera á leiðinni í 10 ár. Ég þorði bara aldrei að fara í inntökuprófið. Ég trúi því að einn góðan veðurdag verði ég góður í tón- list. En á leiðinni þangað hef ég verið að lenda í eins og ýmsum störfum sem hægja á mér á leiðinni þangað. Ég ætl- aði einhvern tíman að verða besti gítarleikari í heimi, en síðan áttaði ég mig á því að það myndi sennilega ekki gerast. Ég áttaði mig líka á því að það er ekki nóg að vera góður, maður þarf líka að vera skemmtilegur svo einhver nenni að hlusta á mann. Ég hef reynt að gera það, að geta spjallað við hvern sem er um hvað sem er, þó ég viti ekki endilega voða mikið um það.“ Breytt um stefnu – Og núna ertu á öðrum vetri í FÍH, hvernig gengur? „ Já. Það gekk rosa vel í fyrra, fyrsta veturinn minn. Síðan lenti ég bara í svo svaka- legri vinnu núna í vetur.“ – Hvernig vildi það til? „Sko, í fyrrasumar fékk ég svona Flateyrar-syndrome sem er sameiginlegt með öll- um litlum bæjum úti á landi. Skólinn var búinn og ég ætlaði ekki að fara vestur um sumarið því það hefði kostað svo mikið að leigja íbúðina og svona. Þá þurfti ég að finna mér vinnu og ég var búinn að lofa sjálfum mér því að núna myndi ég finna vinnu sem hentaði vel með tónlistinni, ekki Hótel Saga, ekki að slægja, ekki fiskvinnsla, ekki moka skurði, ekki keyra vörubíl heldur eitt- hvað svona næs. Ég sendi út einhverjar skrilljón umsóknir, en fékk engin svör strax. Þann- ig að eftir þriggja daga at- vinnuleysi fannst mér ég bara vera algjör aumingi og þetta gamla „að taka fyrstu vinnuna sem býðst, annars færð þú enga vinnu“ tók yfir. Ég gleymdi alveg að hugsa til þess að í Reykjavík eru einhverjir 3500 vinnustaðir. Þannig að á fimm- tán mínútum fann ég staðinn, fór í viðtal og réði mig í vinnu sem bananabílstóri.“ – Bananabílstjóri? Já, ég var í svona Chiquita úlpu og keyrði um að rauðum og hvítum kassabíl sem stóð á risa stórum stöfum „bananar.“ Í starfinu fólst að keyra ban- önum og öðrum ávöxtum og grænmeti í verslanir á höfuð- borgarsvæðinu og þetta er án efa það leiðinlegasta sem ég hef gert. Mér fannst þetta reyndar svo fáránlegt að ég gat ekki annað en hlegið að þessu, ég meira að segja samdi lag um þetta og spilaði í af- mælinu mínu. Vinir mínir voru alveg gapandi og skildu ekki hvað ég var að hugsa. Þegar ég var búinn að vera bananabílstjóri í einn og hálf- an mánuð eða svo þá hringir hjá mér síminn og á hinum enda línunnar var kona að hringja frá Skífunni sem vildi endilega fá mig í atvinnuvið- tal. En meðal staða sem ég hafði sent inn umsókn á var Skífan, í henni bað ég um vinnu með náminu og sagðist m.a. hafa mikinn áhuga á tón- list. Eitthvað gekk nú illa að finna út tíma sem ég gæti hitt konuna á næstu dögum, þann- ig að ég endaði með að segja: „Heyrðu segðu mér bara hvort það er eitthvað laust, því ég hreinlega hef ekki tíma til að hitta þig.“ Hún gefst ekki upp og segir það mikilvægt að fá mig í viðtal, þannig að ég fæ mig lausan fyrr þarna seinni- partinn og fer heim úr Chiquita gallanum og raka mig og hef mig örlítið til. Nema við erum ekki búin að spjalla lengi í viðtalinu þegar hún segist vera að leita sér að verslunarstjóra. Eitt leiðir af öðru og ég er þarna ráðinn sem verslunar- stjóri yfir Skífunni við Laug- arveg, en núna er búið að bæt- ast við hjá mér Skífan í Kringl- unni. Þetta hefur allt gerst frekar hratt og það er búið að vera mjög mikið að gera og þar af leiðandi oft erfitt að samræma nám og vinnu. Til að mynda komu jafnmargir inn í verslunina á Þorláks- messu og búa á öllum Vest- fjörðum.“ – Hafðirðu fengist við eitt- hvað af þessum toga áður? „Nei, en ég var spurður að því í viðtalinu hvort ég hefði einhverja reynslu af stjórnun- arstörfum og ég neitaði því, en sagðist þó hafa verið í hljómsveit frá 14 ára aldri og það væri ekkert grín að halda utan um svoleiðis. Síðan bara virkar alltaf flott að segjast vera að vestan og hafa unnið í fiski.“ – Það er alveg merkilegt hvað það nær langt. „Það er bara allt annað vinnusiðferði sem er innprent- að hjá okkur. Það er þetta við- horf, þegar þú ert í vinnunni, þá ertu í vinnunni og þú mætir á réttum tíma í vinnuna, annars missirðu hana bara og það er bara engin önnur vinna í boði. Mér finnst þetta flott. Ég byrj- aði að vinna í frystihúsinu þegar ég var 14 ára en var byrjaður að vinna við að moka skurði þegar ég var 12 ára í bæjarvinnunni og mér fannst það bara geðveikt gaman. Það var upphefð í því að fá að vinna. Ekki að ég sé að tala niður til höfuðborgarvinnu- afls, það hafa bara verið allt aðrar aðstæður úti á landi. Það er alls staðar öflugt fólk alls staðar og vitleysingar alls staðar, í Önundarfirði hefur krafturinn blessunarlega orðið ofan á. En það þarf auðvitað að halda honum við.“ – Þú ert væntanlega í manna- ráðningum, spáir þú í þetta? „Það er allavega fullt af landsbyggðafólki að vinna með mér. Annars er það sem skipti máli þegar uppi er staðið hvort þú nennir að vinna eða ekki og þá skiptir engu hvaðan þú kemur og hvernig þú ert á litinn.“ – Þú komst með starfsfólkið þitt hingað á Ísafjörð og á Flat- eyri á dögunum, leggur þú mikið upp úr góðum starfs- anda? „Já og þessi ferð var alveg rosalega skemmtileg. Við vor- um þarna tveir utan að landi, ég héðan og svo annar strákur að austan og ein starfsstúlkan spurði hvort við þekktumst ekki fyrir þar sem við værum jú báðir utan að landi.“ – Hvernig hefur þú aðlagast borgarlífinu? „Bara alveg ágætlega. Ég vinn mikið og það er mikið að gera hjá mér. Ég nenni ekki að hanga í Reykjavík, þar vil ég bara hafa nóg að gera, ef ég vil hanga eitthvað eða hafa það náðugt þá kem ég vestur.“ – En var ekki rólegra hjá þér í fyrravetur en núna? „Nei ég gleymdi sko alveg að segja frá því að með tón- listarnáminu fyrst um sinn var ég að múra og ég var að vinna svo mikið að ég rétt drattaðist í skólann með múrsletturnar í hárinu. Ég reyndar hætti því þegar ég fór að kenna tónlist, en ég var að kenna á gítar í tveimur tónlistarskólum þarna fyrri veturinn. Við erum að tala um að ég þurfti að borga hálfa milljón fyrir veturinn í skólanum, þar sem ég fékk ekki styrk frá sveitarfélaginu mínu til jöfnunar á námi af því að það er tónlistarskóli á Ísafirði. Jöfnunin er núna komin í gegn sem er alveg frábært. Við erum að tala um að FÍH er mjög dýr skóli, hann er bara svipað dýr og góðir tónlistarskólar erlendis sem eru á háskólastigi. Ég var reyndar í öllu þarna í fyrra- vetur, ég nýtti mér námið til fulls. Ég var náttúrulega að kenna líka, þannig að ég var með gítarinn í hendinni allan daginn. Ég fór á upptökunám- skeið og var að vinna í upp- tökuverinu og stóð mig það vel í skólanum að skólastjór- inn bauð mér það að ef sveitar- félagið mitt myndi ekki styrkja mig á næsta ári, þá myndi skólinn gera það. Í ofan á lag var ég var líka mjög virkur í félagslífinu í skólanum.“ Fjallabræður – Svona félagslegur drif- kraftur getur einmitt verið mjög einkennandi fyrir Flat- eyringa. „Já þessi athafnakraftur. Ég veit ekki hvað þetta er. Eins og minn hópur, við erum öll alveg rosalega góðir vinir. Ég veit ekki hvort þetta var svona líka fyrir flóð, hvort að það hafi einhver áhrif, en það er eitthvað rosalega sterkt sem tengir okkur saman. Þó ég hitti þau ekki á hverjum degi, þó ég hitti þau ekki í ár þá er bara ekkert mál að taka upp þráð- inn. Gott dæmi er einmitt Fjalla- bræður, þar reyndi nú heldur betur á stjórnunarhæfileikana. Það er ekkert grín að vera með 30 Flateyringa á þrítugsaldri og enginn hafði raunverulega sungið neitt af ráði áður. En þetta er voða fínn sauma- klúbbur.“ – Og þið eru strax komir með afraksturinn á geisladisk. „Já já. Ég kynntist Ásgeiri Andra á Patreksfirði á Sjó- mannadaginn í fyrra, þar sem ég var að halda tónleika ásamt tveimur félögum mínum. Hann var þarna sem sviðsmaður og eitt leiddi af öðru og skyndi- lega vorum við komnir með efni á heila kóraplötu en vant- aði bara kór.“ – Hvað í ósköpunum fékk ykkur til að semja kóratónlist? „Við ætluðum sko að gera rokkabillíplötu. Ásgeir átti kontrabassa og við fórum að pikka upp lög með Eddie Cochran, allt í einu urðu til einhver afskaplega þjóðleg og drungaleg lög, sem gætu hafa verið 100 ára gömul og þá vantaði bara kór. Þá var hringt í strákana, vinina frá Flateyri og þeir látnir vita af því að mig vantaði kór. Sumir tóku nú frekar dræmt í þetta, en úr varð að við hittumst í kirkj- unni í Þorlákshöfn.“ – Af hverju þar? „Okkur vantaði húsnæði og þetta bara datt af himnum ofan. Þar var platan Bræðralag svo tekin upp. Núna hittumst við í KR heimilinu og æfum. Þetta er kannski menn sem voru saman í grunnskólanum á Flateyri og hafa ekki hist heillengi. Þetta er alveg rosa- lega gaman. Við spiluðum nokkur lög á Stútungi og það er svo merkilegt að þegar öllu er á botninn hvolft þá getur kórinn sungið. Það er einhver sérstakur hljómur í Fjalla- bræðrum, einhver rembingur og þjóðarstolt og það bara virkar. Núna get ég krossað við „taka upp plötu með strák- unum“ á listanum mínum. Það er einhver sérstakur hljómur í kórnum og hann er skemmti- legasta hljómsveit sem ég hef verið í. Ég vil líta á mig sem tón- listarmann. Ég hef verið í þessu síðan ég var 14 ára og hún hefur litað líf mitt allar götur síðan og í starfi mínu í dag er ég að fást við tónlist. Þetta er fyrsta platan sem ég geri.“ – Ekkert komið nálægt ann- arri útgáfu? „Jú ég hef spilað inn á hjá öðrum og búið til smádiska. En þetta er fyrsta platan sem ég geri og sem alla tónlist inn á. Hún er þá auðvitað bara tekin upp með öllum vinun- um, en ekki einhverjum kór útí bæ.“ – Það er eins og þú hafir búið til þarna flottan grundvöll

x

Bæjarins besta

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Bæjarins besta
https://timarit.is/publication/1104

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.