Bæjarins besta - 07.11.2013, Qupperneq 16

16 FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 2013
Missti föður sinn í flug-
slysinu í Ljósufjöllum
árið 1986. Kristján ólst upp á Ísa-
firði, sonur Sigga blinda (Sigurð-
ar Sveins Guðmundssonar) og
Aðalheiðar Tryggvadóttur. Móð-
ir Víkings, Gerður Kristinsdóttir,
dóttir Sigurborgar Sigurðardóttur
og Kristins Jóhannssonar, er að
hálfu Vestfirðingur, en faðir henn-
ar var úr Arnarfirði. Gerður býr
nú í Hafnarfirði.
„Pabbi fer austur eitt árið og
var fyrst að vinna í kaupfélaginu
á Djúpavogi þar sem hann kynnt-
ist móður minni. Síðan gerðist
hann kaupfélagsstjóri á Eskifirði.
Árið 1974 þegar ég er tveggja
ára flytjum við svo til Ísafjarðar,“
segir Víkingur.
Á Ísafirði var Kristján um-
svifamikill í verslun og útgerð.
Hann byggði verslunarmiðstöð-
ina Ljónið á Ísafirði ásamt bræðr-
um sínum tveimur og rak til
nokkurra ára hænsnabú í Hnífsdal
með konu sinni og bræðrum. Árið
1982 þegar Víkingur er tíu ára
flyst fjölskyldan búferlum að Ár-
múla í Nauteyrarhreppi við Ísa-
fjarðardjúp. „Pabbi keypti Ár-
múla ásamt bræðrum sínum þar
sem rákum við hænsnabú. Hann
vildi lítið vera að því að gera
sömu hlutina til lengdar og lang-
aði að breyta til. Við vorum líka
stöðugt að gera alls konar tilraun-
ir. Vorum með angórukanínur,
kálfa, þrjátíu rollur, einn hest og
svona sitt lítið af hvoru. Svo var
hann farinn að gæla við að vera
með æðarfugla og var með alls
konar járn í eldinum.“
Víkingur segir flutninginn inn
í Djúp hafa verið töluverð við-
brigði fyrir sig. Þau systkinin hafi
verið missátt við breytinguna
enda hafi hana borið fljótt að.
„Þetta hafði svo sem verið lengi
í bígerð hjá mömmu og pabba en
aldrei neitt ákveðið. Svo vorum
við allt í einu farin í skemmtiferð
á bát inn í Djúp og okkur tilkynnt
í þeirri ferð að við værum hugs-
anlega að fara að flytja þangað.
Maður varð pínu ringlaður og ég
var kannski ekki alveg sáttur til
að byrja með. Sú tilfinning hvarf
þó fljótt enda góður staður að
vera á. Við berum öll hlýjar til-
finningar til Djúpsins og þaðan
eru margir af mínum bestu vin-
um.“
5. apríl 1986 – Flug-
slysið í Ljósufjöllum
Klukkan 12.30 þann 5. apríl
1986 tekur TF-ORM, tveggja
hreyfla vél af gerðinni Piper PA-
23-250 Aztek, á loft með sjö
Víkingur Kristjánsson leikari,
handritshöfundur og nú verka-
maður á Suðureyri ólst upp á
Vestfjörðum til 15 ára aldurs en
þá flutti hann ásamt móður sinni
og systkinum til Hafnarfjarðar.
Það má því segja að hann sé
kominn heim aftur eftir um 27
ára fjarveru en hann verður 42
ára næsta vor.
Ævi Víkings hefur sannarlega
verið viðburðarík og hafa mikil
sorg en jafnframt mikil gleði gert
hann að þeim manni sem hann er
í dag. Við fáum að skyggnast
aðeins inn í líf hans, heyrum um
uppvöxtinn í Djúpinu, föðurmiss-
inn, leiklistina og loks lífið á
Suðureyri.
Árin í Djúpinu
Faðir Víkings, Kristján Birnir
Sigurðsson, fæddist 1937 en lést
aðeins 49 ára að aldri í flugslysi
í Ljósufjöllum á Snæfellsnesi
manns innanborðs (efnisatriði
varðandi sjálft slysið sem hér
koma fram eru úr bók Óttars
Sveinssonar, Ofviðri í Ljósufjöll-
um). Þá hafði farþegaflugi á veg-
um Flugleiða verið aflýst vegna
þess að flugvél frá þeim sem átti
að koma frá Reykjavík komst
ekki vegna veðurs, vindur á Ísa-
fjarðarflugvelli var fyrir ofan þau
mörk sem flugfélagið setti Fokk-
er-vélum sínum.
Þekkt er að hægt er að taka á
loft frá Ísafjarðarflugvelli með
skömmum fyrirvara ef vindátt er
hagstæð svo tekin var ákvörðun
hjá flugfélaginu Erni að fljúga til
Reykjavíkur á lítilli vél og kall-
aðir til þeir sem vildu ólmastir
komast suður. Þeirra á meðal var
Kristján faðir Víkings en hann
ætlaði í útréttingar suður. Vindur
var innan þeirra marka sem Ernir
setti sér og nú skyldi haldið suður.
Áætlaður flugtími var tæp klukku-
stund.
Rúmum klukkutíma eftir flug-
tak hvarf vélin af ratsjá Aðflugs-
stjórnar í Reykjavík, þá yfir Snæ-
fellsnesfjallgarðinum. Flugvélin
hafði þá nauðlent í 640 metra
hæð yfir sjávarmáli í norðanverð-
um Ljósufjöllum, nánar til tekið
í Sóldýjadal. Víkingur var þá
fjórtán ára. Hann, ásamt tveimur
bræðrum sínum, Heiðari sautján
ára og Hlyn tólf ára, voru í skól-
anum í Reykjanesi á heimavist.
„Skarphéðinn Ólafsson skóla-
stjóri kemur til okkar og segir að
við þyrftum að fara til Ísafjarðar,
flugvélarinnar sem pabbi var í sé
saknað. Við vissum að hann hafði
ætlað suður en vissum ekki að
hann hefði farið með þessu flugi.
Skarphéðinn keyrði okkur áleiðis
til Ísafjarðar en við fórum yfir í
annan bíl til mömmu og enduðum
heima hjá Guðmundi bróður
pabba í Hnífsdal. Þá tók við löng
bið eftir fréttum af afdrifum
pabba,“ segir Víkingur.
Í flugvélinni voru tveir menn
sem báðir hétu Kristján. Annar
var Kristján faðir Víkings en hinn
Kristján Jón Guðmundsson sjó-
maður í Bolungarvík sem var á
leið suður til að láta gera að sárum
sínum sem hann hafði fengið í
óhappi um borð í togaranum Dag-
rúnu.
„Þegar við fórum að sofa um
kvöldið höfðum við fengið að
heyra að flugvélin væri fundin
og tveir hefðu komist lífs af, þar
af einn Kristján, en ekki var vitað
hvort það var pabbi eða Kristján
Jón. Okkur systkinunum voru
gefnar töflur til að geta sofnað
og við lögðumst til hvílu án þess
að vita hvort pabbi hefði komist
af eða ekki. Það þýddi ekki að
vera að hugsa um það. Ég man
svo að þegar ég vakna þá situr
mamma á rúmstokknum hjá okk-
ur og ég skynjaði strax að það var
ekki pabbi sem lifði af, og mamma
staðfesti þann ótta minn.“
Hrikalegt ofviðri olli björgun-
arsveitarmönnum miklum erfið-
leikum og biðu þeir sem lifðu
slysið af í hátt í ellefu klukku-
stundir eftir hjálp. Rösklega 200
björgunarsveitarmenn leituðu
flugvélinnar við gríðarlega erfið-
ar aðstæður og þurfu þeir meðal
annars að aka á snjóbílum um
nýfallin snjóflóð og þyrla Land-
helgisgæslunnar, TF-SIF, flaug
hættuflug í náttmyrki upp í fjöll-
in. Eins og áður segir komust
tveir lífs af úr flugslysinu. Auk
Kristjáns Jóns úr Bolungarvík
lifði Pálmi S. Gunnarsson lög-
reglumaður af en hann missti
unnustu sína, Auði Erlu Alberts-
dóttur, og 11 mánaða gamla dótt-
ur þeirra hjóna, Erlu Björk. Þá
létust einnig Smári Ferdinands-
son flugmaður og Sigurður
Auðunsson hagræðingarráðu-
nautur.
Víkingur segir mömmu sína
hafa verið sem klettur fyrir þau í
gegnum þetta allt saman, alveg
stórkostlega móður. „Hún stóð
sig alveg rosalega vel. Móðir mín
kann að vera mjög lágvaxin en
hún er svo sannarlega mikill risi,“
segir hann. Gerður vann í Gamla
bakaríinu á Ísafirði veturinn eftir
að maður hennar fórst en flutti
síðan suður til Hafnarfjarðar með
börnin og seldi Ármúla. „Svo
hélt bara lífið áfram. Það var
ekki neitt til þá sem heitir áfalla-
hjálp og maður reyndi nú bara
svona að sætta sig við þetta
skyndilega fráfall. Ég get sosum
ekkert sagt til um hvaða áhrif
þetta hafði á líf mitt og mig sem
einstakling. En maður hugsar
auðvitað oft um pabba og hvernig
hlutirnir hefðu orðið öðruvísi
hefði hann ekki stigið upp í vélina
þennan örlagaríka dag.“
Hefur alltaf
verið svolítið spes
Víkingur á þrjú eldri systkini
og tvö yngri og hann er sá eini
sem hélt inn á braut leiklistar-
innar. „Ég er sirka miðsvæðis í
hópnum. Þau eru svona út upp
hvippinn og hvappinn, Sigurður
er sjómaður á Akureyri, Sigur-
borg er leikskólastjóri í Kaup-
mannahöfn, Heiðar bróðir vinnur
hjá VÍS, yngri bróðir minn Hlyn-
ur er smiður og örverpið Júlía er
grafískur hönnuður. Pabbi var
mikill áhugaleikari og þótti voða
gaman að performera, mikill
músíkant líka og fannst ekkert
tiltökumál að koma fram. Mér
skilst að ég hafi smitast af leik-
listarbakteríunni frá honum. Föð-
ursystkini mín segjast oft sjá takta
hans í mér og því hafi þetta ekki
komið þeim neitt á óvart. Ég hef
líka alltaf verið svolítið spes, var
alltaf að skrifa og svona þegar ég
var yngri.
Ég á ekki endilega fyrirmyndir
í leiklistinni, enginn leikari sem
fékk mig til að langa til að leika
heldur hafði ég bara meira
ánægju af því að koma fram og
skemmta og vissi einhvern veg-
inn að ég hefði eitthvað í þetta.
Það er bara með þetta eins og
tónlistarhæfileika, ég fann að
þarna lá minn hæfileiki. Ég fór
reyndar fyrst í háskólanám í ís-
lensku því mig langaði að verða
rithöfundur. Þegar ég útskrifaðist
sá ég svo auglýsingu fyrir inn-
tökupróf í Leiklistarskóla Íslands
og ákvað að sækja um. Ég komst
inn og átti þar rosalega gefandi
tíma. Þetta er heilmikill skóli,
maður í rauninni kynnist sjálfum
sér upp á nýtt,“ segir hann.
Víkingur útskrifaðist úr LÍ
vorið 2001. Hann er einn af stofn-
endum leiklistarhópsins Vestur-
ports og hefur tekið þátt í mörgum
af verkefnum hópsins. Má þar
nefna Rómeó og Júlíu, Woyzeck,
Brim og Ást. Hann hefur unnið
sem leikari í leikhúsi, kvikmynd-
um, sjónvarpsþáttum og fyrir
útvarp. Hann hefur auk þess leik-
stýrt og unnið sem listrænn leið-
beinandi. En hann hefur aldeilis
ekki bara leikið heldur hefur hann
skrifað töluvert, til dæmis leikrit-
ið Kringlunni rústað, sem Vestur-
port setti upp 2004, og söng-
leikinn Ást ásamt Gísla Erni
Garðarssyni, sem sýnt var í Borg-
arleikhúsinu árið 2006 og í Lyric
Hammersmith leikhúsinu í Lon-
don 2008. „Ég hef mest verið að
skrifa með mínu fólki í Vestur-
porti, þó minna heldur en ég hefði
viljað, og fólk á eflaust eftir að
sjá meira eftir mig í framtíðinni.“
Ástin og Suðureyri
Í sumar kvisaðist út að Víking-
ur væri fluttur til Suðureyrar og
þegar BB talaði við hann í lok
júlí sagði hann aðspurður um