Franskir dagar - 01.07.2006, Blaðsíða 8

Franskir dagar - Les jours fran^ais
Á suðurbyggð héma með sígildu afli
við sæinn mörg kappgliman tekin er enn.
Og víst er að aðrir ei tefla því tafli
en tápmiklir, hraustir og djarfhuga menn.
En valinn þó maður sé vel á hvem stað
þá verða samt engir sem deila um það
að formanna hetjumar hæst beri jafnan
og hér skal því nöfn þeirra setja á blað.
Fyrstan að telja hér sjálfsagt mér sýnist
hann Sigberg á Eyri, þann hávaxna mann.
Aldrei af sjóveiki piltur sá pínist
og pollinn þó ýfi, hann hræðast ei kann.
Því hvemig sem gengur og hvað sem að ber
með harðfylgi tekið á móti því er.
Já svoleiðis menn þarftu hrakninga heimur
að hafa sem flesta ef bjarga á þér.
Næst eftir Sigberg svo nefna ég vildi
hans nábúa Karl okkar Indriðason.
Sá hefur marga við hrannimar hildi
háð sína æfi og það er nú von,
en manneskja alls engin víst til þess veit
þó væri að því gengið í sannana leit,
að svo mikið hafi hann sem auganu öðm
af ástleitni hvarflað í meyjanna sveit.
Þar næstan tel ég með þokka og prýði
hann Þórodd sem Víkur í gerðinu býr.
Sá hefur oftsinnis staðið í stríði
við stórlyndan Hlé og hans margtrylltu dýr.
En kalt þó að blási og kólgi sig dröfn
með karlmennsku og festu hann stýrir í höfn.
Ef sjómenn hér allir svo ömggir væm
í annála hæfði að skrá þeirra nöfii.
Varla þó síður er vert um að tala
og verðugt að færa í ljóðstöfum hrós,
þann jámeflda kappa hann Jón minn á Bala
sem jafnan í formannasveitinni er ljós.
Hann íhaldsmenn hatar og allt þeirra stím
og ísafold telur hið lakasta rím.
En glaður með Hannesi einn fyrir Eystein
hann úttaki í nýmjólk frá Þorsteini Briem.
Ég út fyrir Víkurá augunum renni
þar ekki er lakari drengi að sjá.
Þar góðvin minn fremstan í fylkingu kenni
formanninn geðþekka Víkingi á.
Með festu og elju hann sækir á sjó
og sex álna spröku á handfæri dró,
og prófessor Áma þann undrafisk gaf hann
því illa að fiskmeti sjálfstæðið bjó.
Þá ekki ég Hvamminum framhjá má fara
þar finnast nú karlar sem hræðast ei sjá.
Hann Sigurður aldrei var aflið að spara,
ef einhverja björg mátti á kænunni fá.
Og vasklega Þórlindur keyrir sinn knör,
þó kólgi sig hrannir í sérhverri vör.
Það yrðu vist margir af ísalands sonum,
er ei myndi henta að þræða hans för.
Þá held ég að ekki sé um það að deila
að aflasæll löngum hann Kristján minn sé
og aldrei í svip hans nein sést hefur veila
þó syði á keipum og dimmdi við Hlé.
Það Akranes jómfrúnum undrunar fékk
og eftir það dáðu þær jafnan þann rekk
er rommpela átta í einu hann tæmdi
en óstuddur samt niðrí lúkarinn gekk.
Nú hvarflar mín sál út á Hafnames strendur
þar held ég að verði um kvæðaföng nóg,
þar Siggi sem aldrei við kvenfólk var kenndur
með karlmennsku á Sleipninum þeytir á sjó.
Hann hræðast það þarf ekki halurinn sá,
er hvergi út af skírlífis reglunum brá
að Vilmundar óheilla aðgerðir nokkrar
Ás-Guðrún limum hans framkvæma á.
Þá get ég að megi ekki í gleymskuna falla
hann Guðmundur okkar sem Sjófuglinn á.
Sá hikar nú ekki og hræðist það varla
þó hafkóngsins dætur sig ygli á brá.
Og Grímur ogjón sem að árunum á
sér auðlegðar leita um brimóttan sjá,
það sýna að enn er hjá ísalandssonum
sú áræðni er feðrunum rómuð var hjá.
8