Ægir - 01.07.2008, Blaðsíða 18

18
Æ G I S V I Ð T A L I Ð
gert var fyrir mörgum áratug-
um í frystihúsunum. Núver-
andi útgerð Arnars HU, FISK
Seafood á Sauðárkróki, hefur
ekki séð ástæðu til þess að
setja sjálfvirkan pönnuútslátt
um borð í hann. Þeir hjá FISK
verða víst seint sakaðir um að
vera framfarasinnaðir og nýj-
ungagjarnir. Þetta er mjög erf-
ið vinna og margir hafa farið
illa í bakinu við þetta. Ég hef
hins vegar sloppið við bak-
meiðsl, merkilegt nokk, og er
ótrúlega vel á mig kominn
líkamlega eftir öll þessi ár.“
Erfitt að venjast fimm vikna
túrum
Túrarnir á frystitogurunum
eru sem kunnugt er langir og
þeir geta reynt verulega á
mannskapinn. Óskar rifjar
upp að á árum áður hafi túr-
arnir verið í um hálfan mán-
uð, en síðan hafi þeir lengst
smám saman. „Þessir löngu
túrar hafa farið upp í vana,
en ég neita því hins vegar
ekki að fimmta vikan í túr
tekur alltaf á og engan sjó-
mann hef ég hitt sem hefur
náð að venjast svo löngum
túrum. Menn virðast almennt
geta vanist fjögurra vikna
túrum, en fimmta vikan er
þröskuldur sem andlega getur
verið mjög erfitt að komast
yfir. „Ég get vel viðurkennt að
eftir því sem maður hefur elst
hefur tekið lengri tíma að
jafna sig eftir hvern túr,“ segir
Óskar og bætir við að mjög
hafi verið til bóta þegar það
fyrirkomulag var tekið upp að
róa tvo túra og vera síðan í frí
í einn túr og æ algengara sé
að frystitogarasjómenn fari í
annan hvern túr.
Óskar segir að á vissan
hátt sé sjómennska á frysti-
skipunum einhæf vinna, en
þó sé það svo að engar tvær
veiðiferðir séu eins.
Eftir meira en fjóra áratuga
sjómennsku ákvað Óskar
síðla síðasta árs að nú væri
komið nóg. Í september á
síðasta ári segist hann hafa
ekið einu sinni sem oftar frá
Akureyri, þar sem hann býr,
til Skagastrandar að morgni
dags til þess að fara um borð
í Arnar. „Ég veit ekki ná-
kvæmlega hvað gerðist en í
þessari ferð tók ég ákvörðun
um að nú væri nóg komið og
ég sagði plássinu upp með
sex mánaða fyrirvara. Ég kom
síðan úr mínum síðasta túr á
Arnari þann 17. apríl sl. Sann-
ast sagna var ekki eins erfitt
að hætta og ég ímyndaði mér.
Kannski er ég ekki alveg bú-
inn að meðtaka ennþá að ég
sé hættur. En ég fylgist enn
vel með hvernig gengur. Ég
hringi í menn og þeir í mig.
Það er erfitt að slíta sig algjör-
lega frá þessu eftir öll þessi
ár.“
Af sjónum í sundlaugina
Óskar starfar nú sem vakt-
maður í Sundlaug Akureyrar
og kann því vel, „þó launin
hafi ekki freistað mín.“ Það
eru hins vegar ekki margir
mánuðir í að Óskar komist á
eftirlaun og að óbreyttu gerir
hann ráð fyrir að nýta sér
töku eftirlauna þegar hann á
rétt á því, enda hefur hann
unnið vel fyrir þeim. „Maður
er alltaf að lesa minningar-
greinar um fólk sem er yngra
en ég. Enginn veit sína ævina
og því held ég að sé rétt að
lifa lífinu á meðan maður hef-
ur andlega og líkamlega getu
til þess. En ég neita því ekki
að ég myndi hugsa mig um
ef ég fengi fyrirspurn um að
koma um borð í uppsjávar-
vinnsluskip. Það á ég eftir að
prófa.“
Óskar hafði raunar í
hyggju að söðla um og flytjast
austur í Fjarðabyggð eftir að
sjómennskuferlinum lauk og
starfa í álveri Fjarðaáls á
Reyðarfirði. Óskar sótti um
starf í Fjarðaáli hjá Capacent,
en þar á bæ töldu menn sig
ekki hafa not af honum. Hafa
sennilega talið Óskar vera
kominn fram á síðasta sölu-
dag, eins og hann orðar það.
„Ég get ekki varist þeirri
hugsun að ég öll mín reynsla
sem sjómaður í meira en
fjörutíu ár geri mig að betri
starfsmanni en einhver af
þeim „farþegum“, sem starfa
hjá Fjarðaáli.“
Ágætlega sáttur
Óskar segir að þegar upp er
staðið sé hann mjög sáttur við
sína starfsævi og hann hefði
ekki getað hugsað sér betra
hlutskipti en að stunda sjóinn
í öll þessi ár. „Það er engin
spurning að það var miklu
Óskar er mikill mótorhjólaáhugamaður. Hér er hann við nýjasta hjólið og auðvitað vísar númerið til einnar af bestu rokkhljóm-
sveitum allra tíma, Led Zeppelin. Númerið á bíl Óskars segir líka allt sem segja þarf um tónlistaráhugann – Doors.