Tímarit Máls og menningar - 01.03.1939, Síða 13

og músareyra, hlíðarnar eru í grænum kjól og svanir syngja á
tjörnum. HafiS í stilfilogni sumardaginn er engu síSur uppi-
staSá í ævintýri en álfaklettarnir, því aS niSri í djúpinu eru einnig
furSulegir heimar:
„Konungurinn lætur kóralinn
i krónuna þína hinda,
gljáskeljar og gimsteina
gefur hann þér á linda.“
AnnaS veifiS flögrar skynjunin milli yfirstandandi árstíSar og
hinna ókomnu, milli vetrarins og vorsins. Og þegar móSirin
situr hljóS i flöktandi skini eldsins og bjarminn leikur um
þreyttan og dapran svip hennar, þá vitum viS, aS hugurinn
dvelur i landi draumanna, og brjóst hennar fyllist tónum, sem
viS getum livorki heyrt né skiliS, og augu hennar líta bjartar
víSáttur, sem viS getum ekki séS.
„ItíSum og ríSum til Logalanda,
þar sem eldurinn aldrei deyr“
„Allt sem mér var týnt og tapaS,
tröllum gefiS, úr björgum hrapaS,
fann ég ungt og endurskapaS
uppi í GeislahlíSum .... “
„Svo var hún þar min sokkna borg
meS silfurstræti og blómatorg ...“
Svo fullkominn andstæSa eru draumlöndin viS hinn raunveru-
lega heim. Sú andstæSa getur ekki samræmzt lífsskoSun hins
nýja tíma. En þrátt fyrir þaS munu þessar tálbjörtu þulur —
sem allar minna á heillandi tónverk — öSlast varanlegt gildi
i bókmenntasögunni. Þær túlka flestu betur hugarhræringar
þeirra, sem húa viS lokuS sund, en eygja stundum hin huldu
sviS óskalandanna i logagylltu ævintýraskini, sem á ekkert skylt
viS gráan og vonasnauSan hversdagsleikann. — AS endingu er
bezt aS fylgja þeim gamla siS og geta þess, aS frágangur bók-
arinnar er hinn prýSilegasti. Hún er prentuS á sterkan gljá-
pappír, og allar eldri þulurnar skreyttar snjöllum teikningum efl-
ir GuSmund heitinn Thorsteinsson. Sonur skáldkonunnar, Sig-
urSur Thoroddsen, hefur liins vegar teiknaS við þær nýrri.
Ólafur Jóh. Sigurðsson.
11