Skinfaxi - 01.08.2015, Blaðsíða 21

SKINFAXI tímarit Ungmennafélags Íslands 21
ur að lestri blaða þá byrja ég á að fletta upp
íþróttasíðunum og renni yfir það sem er að
gerast á þeim vettvangi áður en ég sný mér
að hinu öllu. Þetta er gamall vani en mér
finnast íþróttir einhver besta afþreying sem
maður hefur aðgang að. Það er ekki annað
hægt en að heillast af fólki sem er komið á
ákveðið stig í íþrótt sinni. Hæfileikar og kunn-
átta eru á háu stigi hjá mörgum og það er
ótrúlegt að fylgjast með þessu fólki. Ég skil
ekki hvernig er hægt að hafa ekki áhuga á
íþróttum. Mér finnst það fara minnkandi í
samfélagi okkar að menn stilli því upp að
öðrum megin séu menntun og vísindi og
þeir sem hafa áhuga á listum og stjórnmál-
um og hinum megin séu íþróttir. Sem betur
fer er þessi nálgun á undanhaldi en ég legg
það að jöfnu að menn sinni þessu öllu sam-
an. Ég held að menn eigi einmitt að hafa
hæfilegan áhuga á öllu. Það er fullt af lista-
mönnum sem hafa mikinn áhuga á íþróttum
og það fer alveg jafn vel saman eins og hvað
annað. Svo öfugt, þá hafa íþróttamenn áhuga
á listum og svo framvegis. Annað væri furðu-
legt því að stór hluti þjóðarinnar stundar
íþróttir svo einhver hólfaskipting í þessu, að
hér séu þeir sem hafa áhuga á íþróttum og
þar þeir sem hafa áhuga á menningu og list-
um er löngu liðin tíð og það er mjög gott,“
segir Illugi.
– Skiptir það ekki miklu máli í þínum huga
að búa vel að íþróttum í landinu og fólk hafi
greiðan aðgang að því að stunda þær?
„Ég held að mikilvægi þessa verði varla met-
ið til fjár. Það er óumdeilanlegt og flestir sjá
það. Í fyrsta lagi er mikilvægt fyrir okkur að
við stundum reglubundna hreyfingu en það
gerir okkur kleift að lifa betra lífi. Því meira
sem við stundum íþróttir þegar við erum ung
því auðveldara eigum við með það síðar meir
að læra íþrótt sem gerir það að verkum að
við getum sinnt henni þegar við erum orðin
fullorðið fólk. Þar með höldum við okkur í
formi. Heilbrigð sál í hraustum líkama er það
sem við stefnum öll að, að geta haldið áfram
líkamlegu heilbrigði okkar og óskertri líkam-
legri getu. Þegar þetta bilar er svo margt ann-
að sem við missum um leið. Það skiptir líka
óskaplega miklu máli í menntakerfinu að
það sýnir sig að krakkar, sem eru í íþróttum,
læra vel að skipuleggja sig og temja sér
ákveðinn aga sem fylgir íþróttunum. Þau
læra líka mikilvægi hópstarfsins, vinna bæði
saman sem einstaklingar og í liðum. Þau læra
að taka ábyrgð og jafnvel að taka áhættu. Allt
þetta er gríðarlega mikilvægt í þroska hvers
einstaklings. Þar fyrir utan skipta afreksíþrótt-
irnar okkur miklu máli. Þar eignumst við fyrir-
myndir sem skipta æsku landsins miklu máli.
Við fáum þetta fram með afreksíþróttamönn-
um í boltaíþróttunum um þessar mundir,
þegar við horfum meðal annars til landsliða
okkar í knattspyrnu, handbolta og körfubolta.
Árangur þeirra fyllir okkur stolti og minnir okk-
ur á að þótt fámenn séum getum við afrekað
ótrúlega hluti. Það er ekki heldur falið í mann-
fjöldanum heldur getu okkar hvers og eins
og hversu mikið fólk er tilbúið að leggja á sig.
Þetta bindur okkur saman. Þetta eru hlutir
sem við eigum sameiginlega, landsliðin okk-
ar hafa veitt þjóðinni ótrúlega ánægju og
gleði og einmitt þessa tilfinningu, að við
erum þjóð,“ segir Illugi.
– Þú hlýtur að hafa velt því fyrir þér eins og
við öll hvernig standi á því að þrjú landslið í
boltaíþróttum komast í úrslitakeppni Evrópu-
móts. Þetta telst varla sjálfgefið og hvað býr að
baki þessum árangri?
„Þetta er langt í frá sjálfgefið. Það er kannski
einhvern veginn líkt okkur að við skulum ekki
vera ennþá meira uppnumin af þessu en raun
ber vitni. Vegna þess að þessi íþróttaafrek
sem landsliðin okkar hafa unnið eru í raun
eiginlega óskiljanleg. Menn reka augun í
þetta víða um heim og þegar maður er er-
lendis á fundum er um þetta spurt. Árangur
kvennalandsliðsins er ótrúlega góður og
sömuleiðis yngri landsliðanna okkar í karla-
og kvennaflokki. Það er auðvitað ekki nema
von að menn spyrji hvernig standi eiginlega
á þessu. Ég hef stundum sagt að ekki sé hægt
að gefa eina eða tvær einfaldar skýringar á
því. Ein skýringin sýnist mér vera sú að við
virðumst leggja meira en margir aðrir í skipu-
lagða þjálfun á barnastiginu. Það er að við
erum með vel menntaða þjálfara sem vinna
með börnum og unglingum. Víða annars
staðar skilst mér að sé ekki lögð eins mikil
áhersla á þetta og jafnvel að það séu bara
foreldrar sem sinni þar þjálfarastarfi hjá
yngstu börnunum. Íþróttafélögin hér hafa
lagt metnað í það og boðið upp á úrvalsþjálf-
un strax frá unga aldri og þetta held ég að
skili sér. Á Íslandi er almennur íþróttaáhugi
mikill og þátttakan ennfremur, okkur finnst
gaman að leika okkur. Það er einmitt í gegn-
um leikinn sem verður svo mikil þjálfun og
einhvern veginn hefur okkur tekist að varð-
veita það eða hafa það inni í þjálfunarkerfun-
um okkar að leikurinn og að hafa gaman af
virðist einhvern veginn varðveitast. Ég hef
alla vega þessa tilfinningu. Það virðist síðan
líka hafa skipt máli eins og í knattspyrnunni
að búið er að reisa fjölmargar knattspyrnu-
hallir. Þannig að við förum að sjá kynslóð
sem hefur þjálfað og spilað miklu meira en
kynslóðin á undan. Annað dæmi um fjárfest-
ingu hér er aðeins eldra en það eru litlu spark-
vellirnir víða um landið, þar sem búnar voru
til aðstæður sem hafa nýst mjög vel. Þetta er
samblanda af mörgu, þjálfuninni og aðstæð-
um og síðan er það líka að þó við séum fá þá
erum við þjóð. Menn spyrja stundum hvernig
standi á því að 330 þúsund manna þjóð, sem
er á við meðalborg í Evrópu, skilar þessum
árangri. Að mínu mati er ekki rétt að bera
þetta svona saman. Það er eitthvað sem fylgir
því að vera þjóð, ekki síst tilfinning, og eitt-
Illugi Gunnarsson ásamt dóttur
sinni, Guðrúnu Ínu Illugadóttur.
„Framlög einstakling-
anna, þeirra sem standa
að baki íþróttahreyfing-
unni allri, er lykilatriði
en öll sú sjálfboðaliðs-
vinna sem unnin er í
íþróttahreyfingunni er
reyndar ótrúleg.“