Morgunblaðið - 13.01.2015, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. JANÚAR 2015
✝ Þórhildur Þór-arinsdóttir
fæddist á Teigi í
Vopnafirði 17. sept-
ember 1918. Hún
lést á Vífilsstöðum
3. janúar 2015. For-
eldrar hennar voru
hjónin Þórarinn
Stefánsson frá
Teigi í Vopnafirði,
bóndi og kennari,
og Snjólaug Fil-
ippía Sigurðardóttir húsfreyja.
Þau áttu 7 börn, tvíburana Sig-
urð og Soffíu, Stefán, Margréti,
Vilhelm, Þórhildi og Soffíu. Eft-
irlifandi er Margrét sem varð
100 ára í sumar. Þórhildur gift-
ist Óskari Emil Guðmundssyni
27. janúar 1945. Óskar lést þann
Friðjónsson, barn þeirra er Emil
Þór, en Emil á fjögur börn. Maki
Snjólaugar er Hrafn Þórir Há-
konarson og saman eiga þau
Hrafnhildi Soffíu, sem á eitt
barn og Hákon Ólaf, sem á eitt
barn; Ragna Fanney, barnsfaðir
hennar er Unnar Jens Þor-
björnsson. Saman eiga þau Unni
Margréti. Þórhildur og Óskar
bjuggu fyrstu hjúskaparár sín á
Grettisgötu í Reykjavík, en
byggðu sér síðar heimili í Háa-
gerði 17 í smáíbúðahverfinu.
Þórhildur var húsmóðir fyrstu
árin í Háagerði, en vann svo með
eiginmanni sínum í fyrirtæki
þeirra Fatagerðinni Flík, sem
þau stofnuðu 1964. Þórhildur
starfaði einnig um tíma í eldhúsi
Flugfélags Íslands. Eftir að Þór-
hildur missti eiginmann sinn
1982 flutti hún í Engihjalla í
Kópavogi. Síðustu árin bjó hún í
Helluvaði í Norðlingaholti.
Útför Þórhildar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 13. janúar
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
17. september 1982,
62 ára að aldri.
Saman áttu þau
fjögur börn, sem
eru; Þórarinn, gift-
ur Þorbjörgu Jós-
epsdóttir. Þorbjörg
átti þrjú börn fyrir,
en þau eru Steen
Johannson sem á
tvö börn og tvö
barnabörn; Loftur
Gíslason sem á tvö
börn og Berglind Gísladóttir,
sem á eitt barn; Guðjón var gift-
ur Kristínu Daníelsdóttur Berg-
mann og saman eiga þau Daníel
Bergmann, sem á þrjú börn,
Guðmund Óskar, sem á eitt
barn, Guðjón Björn og Brynjólf;
Snjólaug Soffía, barnsfaðir Jón
Elsku mamma, sem kvaddir
okkur nú í byrjun árs 2015 orð-
in 96 ára gömul, fædd á því
herrans ári 1918 þegar Katla
gaus síðast. Ólíkt hinni órólegu
Kötlu varst þú róleg og yfir-
veguð alla tíð, kletturinn okkar
og lím. Snyrtipinni fram í fing-
urgóma og vildir svo sannar-
lega alltaf vera vel til höfð.
Minni þitt alveg með eindæm-
um. Ég var bænheyrð með að
fá að vera hjá þér og halda í
höndina á þér þegar þú kvaddir
okkur, sérstaklega fannst mér
það gott þar sem ég vissi að
þér líkaði ekki að vera ein,
einkum nú í seinni tíð. Ég náði
að hvísla að þér að við elsk-
uðum þig öll sem eitt.
Þú gast nú líka verið ansi
þrjósk, mamma mín, og ætlaðir
þér svo sannarlega að vera hjá
okkur á jólunum, ein jólin í við-
bót, en því miður gekk það ekki
upp og þú gerðir þér grein fyr-
ir því á aðfangadag þegar ég
kom til þín í heimsókn. Voru
þetta því fyrstu jólin sem ég
hafði þig ekki hjá mér. Við átt-
um hinsvegar okkar litlu jól
saman á Vífilsstöðum á jóladag.
Þar höfðum við lítið jólatré, að-
ventuljós, kort og pakka auðvit-
að. Í einum þeirra leyndist sér-
ríflaska frá Unni Margréti
þinni og fengum við okkur smá
sérrítár saman og var það ljúft.
Önnur tár biðu frekari útrásar.
Í þessum skrifuðum orðum er
ég með beina útsendingu frá
handboltaleik Íslands og
Þýskalands í sjónvarpinu. Þú
hefðir nú örugglega ekki misst
af honum. Þú varst jafnvel að
vakna um miðjar nætur til að
horfa á Ísland keppa eins og
þegar við náðum í ólympíusilfr-
ið okkar.
Þá varstu nú aldeilis stolt af
strákunum þínum. Hvert gat
ungur frændi, sem býr í Dan-
mörku og var í heimsókn á Ís-
landi, farið til að horfa á liðið
sitt í enska boltanum leika.
Nema hvað, til langömmu Þór-
hildar þar sem hún var áskrif-
andi að enska boltanum auðvit-
að. Talandi um sjónvarp, þá gat
ég aldrei skilið hvernig þú gast
setið svo bein og flott að horfa
á heilu leikina, ekki einu sinni
með bakið uppi við sófann.
Og fyrst ég minnist á sófann
þinn, sem var sófi sófanna, þar
sem hann var svo einstaklega
þægilegur að nánast allir sofn-
uðu í honum. En það var auð-
vitað ekki bara sófinn sem
gerði það að verkum, heldur
var það hið notalega andrúms-
loft sem þér einni tókst að
skapa, elsku mamma. „Kerta-
ljós og kærlegheit“. Þú hefur
alltaf verið til staðar, róleg og
yfirveguð.
Þú hefur alltaf verið nálægt
mér og það er skrýtið að hafa
þig ekki sem nágranna minn
lengur. En þú lifir í hjarta okk-
ar um aldur og ævi. Ég á fullt
af fallegum minningum um þig
og einnig margar fallegar ljós-
myndir. Þú ert nú komin til
pabba, systkina þinna sem eru
öll látin nema Margrét, sem
náði þeim merka áfanga að
vera 100 ára í sumar og kveður
nú litlu systur. Ég veit að ann-
að gott fólk sem þú þekktir og
hefur kvatt þennan heim tekur
einnig vel á móti þér, svo
hræðsla og kvíði eru óþörf enda
kvaddir þú að því er virtist sátt
og yfirveguð. Þú varst svo fal-
lega slétt og mikil ró yfir þér
þegar við fórum með Faðirvor-
ið saman yfir þér eftir að þú
kvaddir. Það var falleg stund.
Fel Drottni vegu þína og treyst hon-
um, hann mun vel fyrir sjá.
(Sálm. 37:5.)
Hvíl í friði, elsku mamma.
Þín
Ragna.
Elsku amma mín. Mikið
rosalega er erfitt að búa er-
lendis á tímum sem þessum.
Hefði ég vitað í maí síðastliðn-
um að það yrði síðasta skiptið
sem ég hitti þig hefði ég sest
niður með þér, Rögnu og Krist-
jáni þar sem þið sátuð í kaffi-
stofunni á Hrafnistu í stað þess
að stoppa svona stutt. Þegar ég
hugsa hins vegar um erindi
heimsóknarinnar get ég ekki
annað en brosað. Ég var að
sækja lykil að íbúðinni þinni
svo við Óskar Marinó gætum
horft á enska boltann.
Ég var ábyggilega ekki
meira en 13 ára gamall þegar
ég var að hlaupa um miðja nótt
úr Engihjallanum og heim í
Þverárselið.
Ég hafði verið að horfa á am-
eríska NBA-körfuboltann hjá
ömmu. Á þeim tíma var ekki
sjálfgefið að sjá beinar íþrótta-
útsendingar frá útlöndum.
Engihjallablokkin þar sem
amma bjó var nefnilega með
mjög merkilegan gervihnatta-
disk á þakinu. Þetta var afar
sjaldgæfur búnaður í þá daga
og amma var mjög merkileg að
hafa allar þessar sjónvarps-
stöðvar.
Lítið hafði breyst því um
þrjátíu árum síðar var það
amma sem kom fyrst í hugann
þegar finna þurfti stað til að
sjá íþróttaviðburði.
Amma sjálf var mikill
íþróttaáhugamaður. Hún fylgd-
ist alltaf með „strákunum okk-
ar“ í handboltanum. Hún hélt
alltaf með þeim liðum þar sem
Íslendingar spiluðu og ég full-
yrði það að fáir á hennar aldri
vissu jafnmikið um félagsskipti
íslenskra íþróttamanna erlend-
is. Hún varð að vita þetta til að
geta skipt um uppáhaldslið
sjálf.
Ég var einungis barn þegar
afi Óskar lést. Amma flutti
fljótlega úr Háagerðinu í Engi-
hjallann. Ragna frænka flutti á
sömu hæð í sömu blokk. Ekki
fyrir svo löngu flutti amma úr
Engihjallanum í nýja íbúð.
Ragna frænka flutti aftur á
sömu hæð í sömu blokk. Þetta
heitir í daglegu tali að vera elti-
hrellir. Ég hef hugsað mikið
um þetta einstaka samband
ömmu og Rögnu síðustu daga.
Ég held að þarna komi vel í
ljós trygglyndið sem einkennir
öll systkinin. Þegar ég var ung-
ur fannst mér þó frekar fúlt að
Unnur Margrét fengi svona oft
að hitta ömmu. Þessi fýla hvarf
þó með árunum og ég er löngu
búinn að fyrirgefa henni það.
Það er hins vegar þetta með
tímann. Þegar maður áttar sig
á því að þessi tími er ekki leng-
ur til staðar óskar maður sér
oft að hafa nýtt hann betur. Af
hverju hringdi ég ekki oftar í
ömmu? Af hverju kom ég ekki í
heimsókn oftar og staldraði
lengur við í þau skipti sem ég
heimsótti hana?
Eftir standa þó fjölmargar
góðar minningar um ömmu
Hildu. Ég ætla að halda fast í
þessar minningar. Amma mín
var góð kona, skemmtileg og
hress. Hún var alltaf hressasta
amman miðað við aldur þegar
ég bar saman aldur og hressi-
leika minnar ömmu við annarra
manna ömmur. Ég er heppinn
að hafa notið samvista við hana
í svo langan tíma. Það ætla ég
að taka með mér áfram í lífinu.
Elsku pabbi minn, Tóti,
Snjólaug og Ragna. Ég votta
ykkur samúð mína. Ég get þó
fullyrt það að stór hluti ömmu
lifir áfram innan í ykkur öllum.
Góðmennska og trygglyndi
gengur greinilega í erfðir milli
kynslóða.
Elsku amma. Hvíl í friði. Ég
elska þig.
Guðmundur Óskar
Guðjónsson.
Þórhildur
Þórarinsdóttir
✝ Salóme Mar-grét fæddist í
Hnífsdal 1. ágúst
1923. Hún lést 7.
janúar 2015 á
Landspítalanum í
Fossvogi.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörg
Margrét Friðriks-
dóttir, f. 1896, d.
1945, og Guð-
mundur Hall-
dórsson, f. 1891 á Eyri, Ísafirði,
d. 1983.
Systkini: Friðrik Lúðvík, f.
1917, d. 1998; Jóhannes, f. 1920,
d.1920; Guðmundur Lúðvík Þor-
steinn, f. 1921, d. 2008; Guðrún,
f. 1930, d. 2005, og Þórdís Halla,
f. 1934, d. 1934.
Fyrri maður var Steinn Ágúst
Vilhelmsson Steinsson, f. 1919, d.
1975. Þau skildu. Sonur þeirra:
Grétar Guðmundur, fv. verzl-
unarmaður, býr í Svíþjóð. Fyrri
kona: Valgerður Karlsdóttir.
Börn: Steinn Ólafur húsamálari,
á Ólaf Örn, Ruth Smith og Inga
Sigurð; Agnes, á Heiðar Stein;
Vala verzlunarmaður, á Sig-
urbjörn Finn og Magnús Grétar.
Dóttir Grétars og Sólveigar
Jónsdóttur, Kristín Jóna Grét-
ur Arnarson. Jóhann, fv.
starfsm. EFTA í Genf, tollvörður
á Seyðisfirði, nú í Reykjavík.
Kvæntur Maria Dawn Geraldine
Gaskell. Börn: Orri Freyr, Bárð-
ur Jökull, Freyja María og Tóm-
as Freyr. Börn Drífu verzl-
manns, Eva María og Haukur
Már. Svala Björk, fv. flugfreyja,
húsmóðir í Lúxemborg, gift Þor-
steini Gunnari Ólafssyni, frkvstj.
Arena, dætur þeirra: Ástrós
Ynja, Arnfríður og Katrín. Dótt-
ir Arnar Bárðar og Ragnheiðar
Jónasdóttur, fv. fltr. í mennta-
málaráðuneytinu er Hrafnhildur
Arnardóttir, myndlistarmaður í
NY, gift Michael Jurewicz, börn
Máni Lucjan og Úrsúla Miliona;
Friðrik Ragnar, f. 1956, flug-
vélaverkfræðinugr, iðnrekandi
hér og í Kanada, kvæntur Kes-
ara Anamthawat Jónsson, pró-
fessor við HÍ, dóttir Salóme
Sirapat Friðriksdóttir.
Salóme og Jón fluttu suður
1967 að Blikanesi 1, Garðabæ.
Stofnuðu Þakpappaverksmiðj-
una hf. 1952 með Ragnari bróð-
ur Jóns og Silfurtún hf. 1972.
Salóme tók þátt í rekstri kjör-
búðarinnar á Ísafirði og síðar
verzluninni París og starfaði í
ÁTVR í Keflavík.
Salóme söng í Kór Garða-
kirkju um árabil og í kór eldri
borgara í Neskirkju.
Útför hennar verður gerð frá
Neskirkju við Hagatorg í dag,
13. janúar 2015, og hefst athöfn-
in kl. 13.
arsdóttir hár-
greiðslumeistari,
gift Baldvini
Bjarnasyni raf-
virkja. Börn: Stein-
unn Anna, Lilja
Björt, Þórður
Bjarni. Sambýlis-
kona Grétars í Sví-
þjóð, Elsa Hänn-
inen, látin. Hún átti
sex börn.
Seinni maður Sal-
óme, Jón Örnólfur Bárðarson, f. í
Bolungarvík 1918, d. í Garðabæ
1989, kaupmaður og útibússtjóri
ÁTVR, Ísafirði og Keflavík, iðn-
rekandi í Garðabæ.
Foreldrar: Sigrún Katrín Guð-
mundsdóttir húsfreyja, f. í Botni,
Mjóafirði 1885, d. 1956, og Bárð-
ur Guðmundur Jónsson, útvegs-
bóndi í Bolungarvík, síðar á Ísa-
firði, f. 1884, d. 1954.
Salóme bjó fyrst á Sólgötu 8,
Ísafirði. Synir hennar og Jóns:
Bárður Guðmundur, f. 1948, d.
1949; Örn Bárður, f. 1949, sókn-
arprestur, kvæntur Bjarnfríði
Jóhannsdóttur, sjúkraliða á LSH,
líknardeild. Börn þeirra: Jóhann
Freyr Aðalsteinsson, Aðalbjörg
Drífa Aðalsteinsdóttir, Svala
Björk Arnardóttir og Örn Bárð-
Hér eru örfá orð um ömmu
mína og nöfnu, Salóme Margréti.
Hún bjó ein og vildi hafa allt fínt í
kringum sig. Í hvert sinn sem ég
heimsótti hana fékk ég alltaf hlýja
innkomu og ég er þakklát öllu sem
hún er búin að gera fyrir mig.
Amma reyndi sitt besta að
halda sér við, en aldur er nokkuð
sem ekki er hægt að forðast og
það var erfitt fyrir mig að skilja
það loksins.
Ég mun aldrei gleyma þeim
tíma sem ég hef verið með henni,
allt sem við gerðum saman. Nú
eru þær minningar enn mikilvæg-
ari en áður. Það er erfitt að
ímynda sér að hún sé ekki lengur
hér, en í mínum huga verður hún
alltaf nærri mér. Amma mín hefur
alltaf verið sterk kona, og það vita
allir í kringum hana. Hún barðist
hart og lengi, og það er það sem ég
dái mest að við hana.
Elsku amma, takk fyrir öll
þessi góðu ár og takk fyrir að vera
svona góð við mig. Ég veit að þú
ert á betri stað núna, en ég mun
alltaf sakna þín.
Salóme Sirapat Friðriksdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu Söllu eru frá Ísafirði. Ég
hafði verið að leika mér í fjörunni
og kom inn blautur og kaldur og
fékk sneið af brúnkökunni góðu
hjá henni. Við sátum í sneiðinni á
Sólgötunni en það kölluðum við
borðstofuna. Amma sagði mér frá
hættunum við að leika sér í fjör-
unni. Hún skammaðist ekki en gaf
mér rólegt tiltal. Oft átti ég eftir
að eiga svipaðar samræður við
ömmu eftir ýmis glappaskot í
mínu lífi. Ég endaði oft við eldhús-
borðið hjá ömmu, talaði við hana í
trúnaði og lagði raunir mínar fyrir
hana. Hún hlustaði og bara var
þarna. Hún dæmdi ekki eða
skammaðist heldur talaði mildi-
lega og af raunsæi. Ef ég hafði
lent í rifrildi eða ósætti tók hún
ekki afstöðu en gladdist með mér
á góðum stundum. Það var svo
margt hægt að læra af ömmu.
Hún stóð ekki í illdeilum við neinn
og talaði ekki illa um fólk. Það gat
verið erfitt að lesa hana eða finna
út hvað henni fannst og hún bar
ekki tilfinningar sínar á torg. Ég
gat samt oft merkt líðan hennar á
svipbrigðum hennar og fasi. Ég
gat brosað út í annað þegar ég sá
hver skilaboðin voru. Karakterinn
kom einhvern veginn í ljós. Það
var sama á hverju gekk, alltaf gat
ég komið til ömmu, sest niður í
kaffi og köku og það stafaði frá
henni yfirvegun og ró sem nærði
mann. Hún var einstök kona, hún
amma, og góður vinur, sanngjörn
og heiðarleg. Stóð alltaf eins og
klettur við hliðina á manni. Í öllu
sem hún gerði fann ég að hún stóð
með mér og vildi reyna að skilja
mig. Ég gat alltaf reitt mig á hana.
Ég á líka góða minningu þegar ég
bjó hjá ömmu á unglingsárum og
tónlistin kom inn í mitt líf og pæl-
ingar tengdar tónlist. Ég setti
plötu á fóninn og sagði henni frá
mínu uppáhaldslagi þá sem var
Stairway to Heaven með Led Zep-
pelin. Hún hlustaði og brosti og
þóttist hafa gaman af. Kannski
meira til að gleðja mig.
Ég kynntist því hvað amma var
iðin og samviskusöm þegar við
unnum saman í eggjabökkunum í
Silfurtúninu og á lagernum í
ÁTVR. Hún sagði ekki mörg orð
en hélt sér við efnið. Hún var mín
stoð og stytta og ég verð henni æv-
inlega þakklátur fyrir umhyggju,
hlýhug og stuðning. Það verður
skrítið að geta ekki farið í kaffi til
ömmu – því nú er hún öll. Hún var
svo listræn og henni tókst ein-
hvern veginn að núllstilla mig.
Sagt er að í sérhverju hjarta sé
strengur sem ómar, sé hann snert-
ur á réttan hátt. Það tókst ömmu
með mig. Ég sakna hennar og
mun geyma minningar um hana á
sérstökum stað í hjarta mínu.
Steinn Ólafur Grétarsson.
Mér verður hugsað til for-
mæðra minna nú þegar ég kveð
elskulega frænku og ættmóður.
Já, hvað boðar nýárs blessuð sól
spurðum við er við ræddum um
hvernig best væri að fagna því að
100 ár eru liðin frá því konur fengu
kosningarétt. Kannski við fáum
okkur peysuföt og mætum á Aust-
urvöll 19. júní? Ég velti fyrir mér
hvaða arfleifð ég ber innra með
mér á sál og líkama frá þessum
sterku vestfirsku konum. Fyrir
hverju börðust þær og hvað höfðu
þær að segja? Eru þau mörg þessi
ósögðu orð og þessi hugsanlega
vanræktu faðmlög?
Salla frænka hefur verið hluti af
tilveru minni frá því ég man eftir
mér og naut ég gestrisni hennar
og fændsemi. Heimili hennar stóð
alltaf opið. Allt frá því ég fékk að
koma á sumrin til hennar á Sólgöt-
una á Ísafirði og svo á Verslóár-
unum þegar ég dvaldi hjá henni í
Blikanesinu.
Að fá að kynnast æskuslóðum
þeirra systra, mömmu og Söllu,
var gott veganesti. Að fá að sjá
náttúrunnar jól í fjöruborðinu og
til fjalla. Sjá fjöllin speglast í speg-
ilsléttum firðinum og heyra í þess-
ari einu flugvél sem þá kom yfir
daginn. Hvernig vélin birtist allt í
einu og maður fylgdi henni með
augunum þar til hún lenti. Krunk-
ið í krumma, fara inn í skóg og
heyra fossanið. Það var önnur um-
gjörð en hraunsléttan á Suður-
nesjunum og þotugnýrinn sem
ómaði í bakgrunni æsku minnar í
Keflavík. Það var unaðslegt að fá
að láta fjöllin faðma sig og alltaf
öruggt að matur var á borðum á
réttum tíma og allt hreint og fínt
hjá Söllu frænku sem stóð sína
plikt og sinnti sínum húsmóður-
skyldum. Ég man líka eftir hlátra-
sköllum og glettninni í Söllu. Hún
átti til að skella sér á lær og hlæja
hátt og innilega. „Nei, hættu nú al-
veg,“ sagði hún svo.
Í mínum augum var Salla fín
frú, sjálfstæð kona, alltaf vel til-
höfð. Komin á tíræðisaldur brást
það ekki að hún tók á móti manni
vel uppfærð hvort heldur var
snemma að morgni eða seint að
kvöldi. Hún átti einstaklega fal-
legt heimili enda fagurkeri og bar
fataskápur hennar og stíll vott um
einstaka smekkvísi. Hún vissi allt-
af hvað var elegant og lekkert.
Hafði sjálf rekið verslunina París
á Ísafirði og vissi hvað var móðins.
Það var aðdáunarvert hvernig
Salla frænka hélt í sjálfstæði sitt
og hélt reisn sinni allt þar til hún
skildi við með syni sína Örn og
Friðrik sér við hlið. Þeir sögðu
mér að hún hefði fengið hægt og
fallegt andlát. Ég var ekki hissa
því, Salla gerði allt vel. Mér er sem
ég sjái bros færast yfir andlitið
þegar hún kvaddi södd lífdaga og
sátt að sleppa við að þurfa að fara
á hjúkrunarheimili. Hún sagðist
bara geta séð um sig sjálf. „Ég
moppa og þurrka af annan hvern
dag og alltaf nóg til í ísskápnum.
Hvað þarf meira?“ sagði hún og
hækkaði róminn. Á spítalanum
var hún í fallegum silfurlitum
skóm, hárið í lagi og augnskugg-
inn á sínum stað. Henni líkt. Það
var alltaf eitthvað flott við hana.
Þótt Salla hafi orðið fyrir boða-
föllum þá stóð hún styrk í stafni
sinnar lífsskútu og bar höfuðið
hátt. Um árabil starfaði Salla í
verslun ÁTVR í Keflavík. Salla
naut sín í þeirri vinnu og fannst
gaman að vera innan um fólk. Hún
kynntist mörgum í gegnum starfið
og rifjaði stundum upp fjörið á
góðra kvenna fundi í eldhúskrókn-
um í Lyngholtinu hjá Dúnnu. Svo
spurði hún frétta af þessum kon-
um og vildi fylgjast með. Hún var
svo dugleg hún Salla frænka og lét
ekki deigan síga. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Helga Margrét.
Salóme Margrét
Guðmundsdóttir
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM