Morgunblaðið - 10.03.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. MARS 2015
✝ Hjördís Sig-urjónsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 20. maí 1933.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 26. febrúar
2015.
Foreldrar Hjör-
dísar voru Kristín
Guðnadóttir frá
Skarði í Landsveit,
f. 11. desember
1904, d. 30. ágúst 1970, og Sig-
urjón Sigurjónsson vélgæslu-
maður, f. 16. október 1903, d.
22. júní 1971. Systkini Hjördís-
ar voru Svanhildur, f. 16. apríl
1932, d. 20. september 2012,
og Guðni f. 26. maí 1935.
Hjördís giftist 6. janúar
1962 Markúsi Þórhallssyni raf-
magnsverkfræðingi, f. 8. maí
1931, d. 25. janúar 1988, for-
Pálsson, f. 8. janúar 1968, og
eiga þau þrjú börn, Hjördísi
Ylfu, Markús og Kristjón. Örn
tölvunarfræðingur, f. 3. febr-
úar 1971, maki Margunn Rau-
set, f. 26. október 1976.
Hjördís ólst upp í Vest-
urbænum, á Ásvallagötu 37, en
á sumrin dvaldi hún á Skarði í
Landsveit hjá afa sínum og
ömmu. Hjördís útskrifaðist
sem gagnfræðingur frá Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar. Eftir
skólagöngu fór Hjördís að
vinna í Kron, fyrst á Skóla-
vörðustíg og síðar á Bræðra-
borgarstíg þar til hún hóf bú-
skap. Um 1980 fór Hjördís að
vinna aftur og þá sem með-
ferðarfulltrúi á geðdeild Land-
spítalans og vann þar til sjö-
tugs. Hjördís og Markús fluttu
á Seltjarnarnes 1967 og bjó
hún þar þangað til hún fór á
Hjúkrunarheimilið Grund.
Hjördís var mikil hann-
yrðakona og þótti gaman að
spila og ferðaðist mikið.
Útför Hjördísar fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 10.
mars 2015, kl. 13.
eldrar hans voru
Þórhallur Jón-
asson stýrimaður,
f. 9. ágúst 1893, d.
15. maí 1956, og
Kristín Jóhann-
esdóttir frá Flatey
í Breiðafirði, f. 28.
september 1901, d.
26. júní 1963. Börn
þeirra eru: Sig-
urjón hagfræð-
ingur, f. 12. ágúst
1961, d. 22. febrúar 2011, maki
Elvira Ziyatdinova, f. 18. ágúst
1975, og eiga þau tvö börn,
Stefaniu Ingu og Alexander
Markus. Egill Már flugumferð-
arstjóri, f. 25. október 1964,
maki Fanney Pétursdóttir, f.
17. maí 1968, og eiga þau þrjú
börn Jason, Sunnu og Tómas.
Kristín þjónustufulltrúi, f. 19.
nóvember 1968, maki Þórður
Elsku fallega amma mín.
Þegar ég hugsa um ömmu er
margt sem kemur upp í hugann,
þessi fyndna og skemmtilega
kona sem hún var. Alltaf þegar
ég var lítil og gisti hjá henni gat
ég verið viss um nokkra hluti.
Það voru annaðhvort sænskar
kjötbollur eða lamið kjöt í mat-
inn, M&M-skálarnar voru á sín-
um stað, kjallarabollur í morg-
unmat og reglur um háttatíma
fuku út um gluggann, mér nátt-
hrafninum til mikillar gleði. Því
þannig var amma, hún var ekk-
ert að flækja hlutina. Hún sagði
ávallt sínar skoðanir og lét aldr-
ei vaða yfir sig. Hún var snögg
að koma með svörin og lét ekk-
ert ósagt. Kona að mínu skapi.
Það er erfitt að finna orðheppn-
ari konu en ömmu. Það er hægt
að sitja tímunum saman og
hlæja yfir gullmolunum sem hún
hefur komið með. Ein af mínum
uppáhaldsminningum um ömmu
eftir að hún veiktist var viðtal
sem ég tók við hana fyrir skóla-
verkefni. Þá töluðum við saman
um uppvaxtarárin hennar,
hvernig var að alast upp á
stríðsárunum og upplifun henn-
ar á þeim. Hún þurfti að ganga í
gegnum erfiða hluti en stóð allt-
af eftir upprétt og stolt. Hún er
með þeim sterkustu sem ég
þekki og ég er stolt nafna henn-
ar.
Sofðu rótt, elsku amma mín,
og takk fyrir öll árin.
Þín
Hjördís Ylfa.
Amma er sennilega ein fyndn-
asta manneskja sem ég hef
kynnst.
Meira að segja þegar ég
heimsótti hana eftir að hún flutti
á Grund þá gat hún fengið mig
til að tárast af hlátri, án þess þó
að reyna að vera fyndin heldur
bara með hnyttnum athuga-
semdum sínum um lífið og til-
veruna. Ég heimsótti gjarnan
ömmu með mömmu, Alexander,
Agli og stundum Jasoni. Það var
alltaf gaman að spjalla við
ömmu, við sögðum frá lífi okkar
erlendis og hún hlustaði á. Það
brást ekki að í hverri heimsókn
kom amma Hjördís með eitt-
hvert gullkorn sem var svo snið-
ugt og líkast til svo viturlegt að
það mun lifa með fjölskyldunni
um ókomna tíð.
Þegar ég var yngri passaði
amma mig alltaf þegar ég var á
landinu og í bernskuminning-
unni var það alltaf besti tími
dagsins. Á sumrin fór ég alltaf á
leikjanámskeið og amma kom
síðan að sækja mig sem þýddi
aðeins eitt: kók, M&M og Disn-
eymyndir, sannkallað draumalíf
krakka. Og jafnvel þótt ég væri
niðursokkin í Disney, þá leið
mér alltaf vel að geta talað við
ömmu. Ég get ekki komið orðum
að því hvers vegna svo var en
það var alltaf eitthvað í fasi
hennar sem fékk mig til að brosa
og gerir það enn þegar ég hugsa
til hennar.
Amma Hjördís var klár, glað-
lynd og skemmtileg kona sem
náði að halda fjölskyldu okkar
vel saman jafnvel þótt við búum
öll í mismunandi heimshlutum.
Hvíldu í friði, elsku amma
Hjördís, og takk fyrir öll árin.
Þín
Stefania Inga.
Dísa frænka mín á Nesinu
hefur einhvern veginn fylgt mér
alla tíð. Hún og mamma voru
systkinabörn og alltaf miklar
vinkonur. Þær stofnuðu fjöl-
skyldur á svipuðum tíma og
stóðu vaktina heimavinnandi
eins og þá tíðkaðist. Við systur
minnumst ferða þar sem krakka-
skarinn var í aftursætinu á
Volkswagenbjöllu og þær vin-
konur frammi í á leið í berjamó.
Dísa hafði góða kímnigáfu og
tilgerð átti hún ekki til. Við átt-
um það sameiginlegt að fara
seint að sofa og finnast gott að
drekka Coca-Cola. Eftir að
mamma dó hringdi ég stundum í
hana seint að kvöldi og gat alltaf
verið viss um að frú Hjördís
væri vakandi og til í spjall.
Stundum þurfti hún meira að
segja að hætta símtali því vin-
kona var komin í heimsókn þótt
komið væri undir miðnætti.
Síðustu árin dvaldi hún á
Grund og þar hitti ég hana
nokkrum sinnum, þó alltof sjald-
an. Líklega ómeðvitað langaði
mig að halda í minninguna um
hnyttnu frænku mína á Nesinu.
Hvíldu í friði Dísa mín.
Sigríður Einarsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund
elsku Dísu vinkonu. Við stofn-
uðum fyrir meira en 65 árum
saumaklúbb, sjö ungar stúlkur
sem voru fullar af fjöri. Við byrj-
uðum heima hjá Dísu og hennar
yndislegu móður Kristínu. Já,
það var mikill áhugi á handa-
vinnu í þá daga, það var alltaf
saumaklúbbur einu sinni í viku.
Alltaf vel mætt og mikið talað
og mikið prjónað og saumað út.
Svo tók lífið við hjá okkur, við
giftum okkur um sama leyti og
svo komu börnin, en aldrei var
saumaklúbburinn sleginn af. Það
var gaman að hittast og hafa
börnin sem voru svo spennt að
vera með og fá góðu kökurnar
sem mömmurnar voru búnar að
baka, þetta voru líka þeirra
gleðistundir. Já, lífið var dásam-
legt. Dísa bjó við þau forréttindi
að vera heimavinnandi húsmóðir
meðan börnin voru að alast upp
og ganga í skóla. En við lifum í
heimi forgengileikans. Dísa
missir eiginmann sinn fyrir um
27 árum og son sinn Sigurjón
2011. Dísa tók á móti sorginni
með miklu æðruleysi og sinni
hæglátu ró, börnin hennar voru
hennar guðsgjafir sem gáfu
henni tilgang í lífinu. Dísa var
vel gefin kona og var trygg sín-
um vinum. Þegar maður reynir
að lýsa mannkostum látinnar
vinkonu verða öll orð máttlaus
og lítils megnug en minningarn-
ar varðveitast. Nú erum við
þrjár eftir af saumaklúbbnum,
nú kveðjum við yndislega góða
vinkonu í hinsta sinn með þakk-
læti fyrir að hafa átt samfylgd
með henni í lífinu.
Elsku Egill, Kristín og Örn.
Innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Jónína, Jóna og Súsanna.
Sæmdarkonan og skörungur-
inn Hjördís Sigurjónsdóttir,
ekkja vinar míns og skólabróður,
Markúsar heitins Þórhallssonar
rafeindaverkfræðings, er látin
tæplega 82 ára að aldri. Við frá-
fall hennar er mikill harmur að
okkur öllum kveðinn, ættingjum
hennar og vinum.
Hjördís var ákaflega vel gerð
og heilsteypt kona, bæði til orðs
og æðis, og voru þessi ár, sem
við áttum með henni og Markúsi
og börnum þeirra, ár yndislegra
minninga um vináttu og tryggð.
Vinátta okkar og þeirra hjóna,
Markúsar og Hjördísar, var
mjög náin, og varði frá upphafi
hjúskapar okkar hvorra tveggja
og allt til ótímabærs andláts
Markúsar snemma árs 1988. Við
höfðum þá um langa hríð átt tíða
og eftirminnilega samfundi og
voru þau ófá heimboðin sem við
þáðum á Seltjarnarnesið en
Markús og Hjördís voru ætíð
höfðingjar heim að sækja.
Hjónaband þeirra Hjördísar
og Markúsar var hamingju- og
auðnuríkt. Þau hjónin voru mjög
heimakær og ráðdeildarsöm.
Markús byggði þeim hús, að
mestu með eigin hendi, á Nes-
bala á Seltjarnarnesi.
Barnaláns nutu þau og eign-
uðust fjögur börn. Elstur var
Sigurjón, f. 1961, skipstjóri, sem
lézt í blóma lífsins árið 2011,
næstelstur er Egill Már, f. 1964,
flugumferðarstjóri, þriðja elzt er
Kristín, f. 1968, bankastarfsmað-
ur og yngstur er Örn, f. 1971,
tölvunarfræðingur hjá norsku
vegagerðinni.
Eftir lát Markúsar, í ársbyrj-
un 1988, fækkaði fundum okkar
og Hjördísar, en í hvert sinn,
sem við hittum Hjördísi á förn-
um vegi, urðu fagnaðarfundir og
fyrri samfundir rifjaðir upp og
hlegið dátt.
Blessuð sé minning sómakon-
unnar Hjördísar Sigurjónsdótt-
ur. Í guðs friði.
Ása Hanna og Gylfi.
Hjördís
Sigurjónsdóttir
✝ Guðrún fædd-ist í Reykjavík
11. júní 1963. Hún
lést á heimili sínu
24. febrúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Páll
Guðmundsson skip-
stjóri, f. 3.11. 1927,
frá Hjarðardal í
Önundarfirði, og
Helga Guðrún
Bergmannía Pét-
ursdóttir, f. 20.9. 1934, d, 8.12.
1997, húsmóðir frá Oddgeirsbæ
(sem stóð við Framnesveg í
Reykjavík) og síðar Ægisíðu 98,
Reykjavík. Núverandi sambýlis-
kona Páls er Svana Svanþórs-
dóttir, f, 26.3. 1934. Systkini
Guðrúnar eru Sigríður, f. 9.9.
1958, Einar, f. 16.11. 1961, og
Guðmundur Pétur, f. 13.2. 1973.
Guðrún giftist 19. september
1987 Kristbirni Rafnssyni, f. 8.5.
1959, sjómanni frá Grund-
arfirði. Foreldrar
hans eru Rafn
Ólafsson múrari, f.
7.5. 1937, og Hrafn-
hildur Lilla Guð-
mundsdóttir hús-
freyja, f. 24.8. 1942,
Gröf III í Grund-
arfirði.
Guðrún og Krist-
björn áttu alla tíð
sinn búskap í
Grundarfirði.
Börn Kristbjörns og Guð-
rúnar eru: 1) Agnes Ýr Berg-
mannía, f. 26.7. 1989, gift Tóm-
asi Loga Hallgrímssyni. 2) Arna
Rún, f. 16.8. 1993, í sambúð með
Elí Jóni Jóhannesen. Barn
þeirra er Kristbjörn Helgi, f.
26.9. 2014. 3) Helgi Rafn, f. 23.4.
1996, sem býr enn í foreldra-
húsum.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Neskirkju í dag, 10. mars 2015,
og hefst athöfnin kl. 13.
Guðrún systir var einstök
kona, hún var alltaf til í að
hjálpa öllum og gera allt sem í
hennar valdi stóð til að hjálpa,
hvort heldur að henda upp
veislu, passa börn eða heimilis-
dýrin.
Ég er svo heppinn að hafa
fengið að vera litli bróðir henn-
ar, hún var að verða tíu ára
þegar ég kom í heiminn. Þegar
ég var orðinn 5-6 ára þá vorum
við Guðrún ein eftir af börn-
unum sem bjuggum heima,
Sigga orðin gift og búin að
eignast börn, Einar farinn í
nám til Danmerkur. Með okkur
á Ægisíðunni bjó amma okkar
hún Guðrún, alveg frá því við
fluttum þangað 1974 þangað til
hún lést 1981.
Ég hef sennilega ekki verið
skemmtilegasti bróðirinn fyrstu
árin því þegar Guðrún var á
táningsaldri og vinir hennar
voru að koma í heimsókn, þá
átti ég það til að fela mig undir
rúmi eða annars staðar í her-
berginu hennar til að vera með
og hlusta á allt það sem ég
mátti ekki heyra. Guðrún var
fljót að finna lausn á þessu ein-
faldlega með því að byrja að
tala um eitthvað sem vakti það
mikla forvitni hjá mér að það
dró mig út úr felustaðnum.
Það var svo haustið 1986 að
Guðrún kynnist Kibba, eða
réttar sagt labbaði hún hann
niður á Hlemmi, hún var að
koma út úr stætó og gekk beint
á hann. Sumarið eftir var ég
svo heppinn að fá að vera hjá
þeim í Grundarfirði, ég fékk
meira að segja að vera vitni að
trúlofuninni. Ég var alltaf vel-
kominn til þeirra og ég var hjá
þeim nokkur sumur og hluta úr
vetri meðan ég vann í Grund-
arfirði. Seinna meir fékk dóttir
mín að njóta þess að vera hjá
henni, hluta úr sumri. Það var
alltaf hægt að koma fleirum fyr-
ir í gistingu eða mat, það voru
allir alltaf velkomnir. Þannig
hefur það verið alla þeirra sam-
búðartíð, bæði í góðæri og þeg-
ar harðnaði á dalnum. Guðrún
var okkur hjónum mikil stoð og
stytta þegar við misstum tví-
buradætur okkar, hún kom suð-
ur og var okkur ómetanleg
hjálp í gegnum allt það ferli og
munaði ekki um að henda upp
erfidrykkjunni fyrir okkur.
Þannig var hún alltaf.
Þegar Guðrún var 45 ára fór
hún með okkur hjónum til Flór-
ída. Hún kallaði það sitt hús-
mæðraorlof. Hún naut þess að
vera úti í hitanum og fylgjast
með „jógakallinum“, það var
maður úti við sundlaug sem
stundaði ansi furðulegar æfing-
ar á hverjum degi, s.s. að
standa á höndum undir sturt-
unni svo eitthvað sé nefnt. Svo
fannst henni gaman að fara í
skoðunar- og verslunarferðir.
Það var svo rosalega stolt
amma sem hringdi í mig í sept-
ember síðastliðnum og tilkynnti
mér um ömmustrákinn, hann
Kristbjörn Helga sem var al-
gjör himnasending og gullið í
augum ömmu sinnar og ekki
minnkaði gleðin þegar Guðrún
frétti af því að Agnes Ýr ætti
von á sér.
Elsku Guðrún, takk fyrir all-
ar yndislegu minningarnar sem
þú skilur eftir og alla hjálpina í
gegnum árin. Takk fyrir að vera
mér og mínum ávallt svona góð.
Elsku Kibbi, Agnes, Arna og
Helgi, þær eru margar minn-
ingarnar og ánægjustundirnar
sem við getum hlýjað okkur við
um ókomna tíð, ég veit og vona
að við höldum áfram að bæta
við þær á komandi árum.
Guðmundur Pétur, Ingi-
björg og Sunna Mjöll.
Elsku litla systir mín. Brott-
för þín var óvænt, fyrirvaralaus
og alltof fljót – enginn tími fyrir
kveðjur. Það er sárt.
Ömmulíf þitt rétt að byrja,
kraftmikill ömmustrákur kom-
inn í heiminn, stolt þitt og gleði
síðustu mánuði og annað
ömmubarn væntanlegt.
Í Kristbirni fannst þú lífs-
förunaut sem var þín stoð og
stytta alla tíð og þú bjóst við
ástríkt hjónaband. Börnin eru
að vaxa úr grasi og byrjuð að
feta sínar slóðir. Börnin voru
ávallt þitt stolt og yndi.
Það er svo stutt síðan við
vorum börn – minning þín lifir í
gleði uppvaxtaráranna.
Elsku systir, hvíl í friði.
Einar.
Elsku Guðrún systir.
Ekki átti ég von á því að ég
myndi skrifa minningarorð um
þig, mín litla systir. Ég sakna
þín mikið en veit að mamma
hefur tekið vel á móti þér. Þú
fæddist að sumri til árið 1963,
þegar pabbi var nýlega farinn
á sjóinn og mamma var heima
með okkur Einar, þá voru tím-
arnir þannig að ekkert fæðing-
arorlof var gefið þegar barn
fæddist og sá pabbi þig ekki
fyrr en þú varst orðin þriggja
mánaða. Þú varst afskaplega
fallegt og líflegt barn og það
var ætíð mikil gleði og birta í
kringum þig. Þú fórst oft þínar
leiðir og lést ekkert aftra þér.
Þú áttir það til mjög ung að
árum að skipuleggja ferð út í
Gróttu til að heimsækja
frænda þinn með nokkrum
krökkum úr nágrenni okkar.
Þá var ekkert verið að velta
fyrir sér hvort þú kæmist út í
eyjuna, því þar gætti flóðs og
fjöru. Þið lögðuð af stað og
björgunarsveitin Albert bjarg-
aði ykkur. Þú áttir ætíð auð-
velt með að eignast vini og yf-
irleitt var mjög fjölmennt í
kringum þig. Eftir að ég eign-
aðist mínar dætur hjálpaðir
þú mér oft með þær bæði
heima hjá mér og síðar eftir
að þú fórst að búa í Grund-
arfirðinum og eiga þær mjög
góðar minningar um það.
Fljótlega eftir að þú kynnt-
ist eiginmanni þínum, Krist-
birni, fluttir þú vestur í
Grundarfjörð. Þið áttuð sam-
an einstaklega hlýtt og gott
samband. Með honum eignað-
ist þú þrjú yndisleg börn, þau
Agnesi Ýri, Örnu Rún og
Helga Rafn. Ung að árum
þurfa þau nú að sjá eftir góðri
móður sem ætíð bar hag
þeirra fyrir brjósti. Systir mín
átti seinni ár við mikla van-
heilsu að stríða og vildi ég að
hún hefði hugað betur að
sjálfri sér, en hún setti ávallt
aðra í fyrsta sæti. Í septem-
ber síðastliðnum eignaðist
Guðrún sitt fyrsta barnabarn,
hann Kristbjörn Helga sem er
sonur Örnu og Elís. Hann var
mikill ömmustrákur og gull-
moli og veitti henni mikla
gleði. Alltaf þegar við töluðum
saman var hún að segja sögur
af honum og hvað hún hlakk-
aði mikið til að eignast sitt
annað barnabarn sem vænt-
anlegt er í júní nk.
Elsku Kibbi minn, Agnes,
Arna, Helgi, tengdasynir,
barnabarn og pabbi, missir
ykkar er mikill og bið ég góð-
an guð um að styrkja ykkur í
framtíðinni og gefa okkur
styrk til að halda vel utan um
fjölskylduna og kæra systir,
ég skal reyna að gera mitt í
þeim efnum. Hvíl þú í friði.
Þín systir,
Sigríður.
Það er erfitt að setjast niður
og skrifa minningarorð um
Guðrúnu frænku okkar, sem
kvaddi okkur alltof snemma.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem fara í gegnum hug-
ann á þessari stundu. Við syst-
ur erum elstu barnabörn ömmu
og afa á Ægisíðunni og vorum
svo heppnar að fá að umgang-
ast Guðrúnu yngri systur
mömmu mikið.
Guðrún passaði okkur systur
mikið á okkar yngri árum og
eftir að hún flutti vestur á
Grundó var mikið sport að fá að
fara með rútunni að heimsækja
frænku. Alltaf var nóg um að
vera í „sveitinni“ og fyrir okkur
borgarbörnin var sérstaklega
skemmtilegt að fá að vera á sjó-
mannadögum fyrir vestan. Sem
unglingar fengum við vinnu í
fiski tvö sumur á Grundarfirði
og bjuggum hjá þeim, þá voru
Agnes og Arna fæddar og
fannst okkur mjög skemmtilegt
að fá að vera í kringum þær.
Við hugsum til baka til þessara
heimsókna með gleði í hjarta.
Við systur fengum þann heið-
ur að vera brúðarmeyjar í brúð-
kaupi Guðrúnar og Kibba, þá 7
og 8 ára. Það var algjört æv-
intýri að fá að taka þátt í þess-
um degi með þeim, enda
draumur flestra stúlkna á þess-
um aldri að fá að vera prins-
essur í einn dag.
Guðrún var einstök kona, það
var alltaf auðvelt að leita til
hennar og tala við hana um allt,
hún hafði einstakan húmor og
oft var stutt í stríðnina og bros-
ið. Hennar verður sárt saknað.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Kibbi, Agnes, Arna,
Helgi, afi og fjölskyldur, megi
guð gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Helga og Vigdís.
Guðrún Pálsdóttir