Morgunblaðið - 20.04.2015, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. APRÍL 2015
✝ Pálína AnnaJörgensen
fæddist í Reykjavík
9. september 1935.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Grund 5.
apríl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Halla Soffía
Hjálmsdóttir, f.
12.5. 1910, d. 2.9.
1988, og Lauritz
Constantin Jörg-
ensen, f. 4.3. 1902, d. 23.7. 1952.
Alsystkini Önnu: Erna Guð-
finna, f. 1930, Lauritz Hallgeir,
f. 1931, stúlka, f. og d. 1933, og
Málfríður Guðjóna, f. 1934, d.
1989. Systkini Önnu sammæðra:
Eyþór Haukur Stefánsson, f.
1939, og Edda Bernharðs Bern-
harðsdóttir, f. 1940. Eftirlifandi
systkini Önnu samfeðra: Jóna, f.
1939, Svandís Ingibjörg, f. 1940,
Guðrún Björk, f. 1940, Dagmar
Vilhelmína, f. 1945, og Margrét
Sigríður, f. 1949. Anna átti einn-
ig sjö samfeðra systkini sem eru
látin.
Anna giftist 10.12. 1955
Sveini Steinssyni frá Hrauni á
Skaga, f. 8.9. 1929. Foreldrar
hans voru Steinn Leó Sveinsson,
f. 17.1. 1886, d. 27.11. 1957, og
Guðrún Sigríður Kristmunds-
2004, og Bríet Bergdís, f. 2008.
Anna flutti að Sólheimum í
Grímsnesi árið 1937 ásamt
systkinum sínum Lárusi og Mál-
fríði og ólst þar upp til 16 ára
aldurs og flutti síðan til Reykja-
víkur. 18 ára gömul fór hún að
Hrauni á Skaga og vann þar sem
kaupakona. Þar kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Sveini Steinssyni. Eftir veruna á
Hrauni lágu leiðir þeirra beggja
til Reykjavíkur,1953 fluttu þau
að Sólheimum í Grímsnesi, 1954
fluttu þau til Reykjavíkur, 1961
fluttu þau aftur að Sólheimum.
Þau fluttust að Geitagerði í
Skagafirði 1965 og bjuggu þar
til ársins 1991 en þá flutti Anna
til Reykjavíkur og bjó þar til
æviloka.
Anna sinnti ýmsum störfum í
lífinu s.s., var í vist hjá Óttari
Möller, vann við gæslu og
umönnun á Sólheimum, bónda-
kona í Geitagerði, vann við
umönnun á sjúkrahúsinu á
Sauðárkróki, á sláturhúsi á
Sauðárkróki, í þvottahúsi að
Hrafnistu í Reykjavík og síðustu
árin í gæslu á sambýli fatlaðra í
Láglandi. Alla tíð lét hún sér
málefni fatlaðra og þeirra sem
minna mega sín miklu varða og
vann af alúð að velferð þeirra. Á
barnsaldri var hún gjarnan köll-
uð prakkarakúla og lýsir sú
nafngift henni betur en mörg
orð.
Útför Önnu fer fram í Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 20.
apríl 2015, kl. 13.
dóttir, f. 12.10.
1892, d. 24.10.
1978. Börn Önnu og
Sveins eru: 1. Erla
Hrönn, f. 1955,
fyrrverandi sam-
býlismaður Jón
Magnússon, f. 1954,
börn þeirra: Magn-
ús, f. 1976, sam-
býliskona Sigurrós
Jakobsdóttir, eiga
þau tvo syni, og
Anna Katrín, f. 1982, hún á eina
dóttur. 2. Steinn Leó, f. 1957, g.
Kristínu Dís Kristjánsdóttur, f.
1973, börn þeirra Kristján Leó,
f. 2009, og Ragnheiður Anna, f.
2009, börn Steins frá fyrra
hjónabandi með Ágústu Sigurð-
ardóttur, f. 1961: Sigríður Halla,
f. 1980, g. Gunnlaugi Má Sig-
urðssyni, eiga þau þrjú börn, Ír-
is Dröfn, f.1981, sambýlismaður
Guðni P. Sigurjónsson, eiga þau
tvö börn, og Sveinn, f. 1987,
sambýliskona Ana Vanessa, eiga
þau eina dóttur, þá á Sveinn
aðra dóttur með Hafdísi Þórs-
dóttur. 3. drengur f. og d. 1963.
4. Birgitta, f. 1968, sambýlis-
maður Stefán G. Indriðason, f.
1972, börn þeirra Hákon Ingi, f.
1997, Vala Rún, f. 1999, Hulda
Ósk, f. og d. 2001, Óskar Aron, f.
Elsku mamma. Nú er ævin
þín öll en minningin um glaða,
kraftmikla og skemmtilega
konu lifir að eilífu.
Þú hafðir alla tíð sterkar
taugar til Sólheima þar sem að
þú ólst upp hjá Sesselju Sig-
mundsdóttur (ömmu). Rómað
eðlislægt glaðlyndi þitt hjálp-
aði þér örugglega mikið bæði
þar sem alltaf seinna í lífinu.
Hugsið að vera send með
tveimur eldri systkinum sínum
að Sólheimum á Þorláksmessu
aðeins tveggja ára gömul, án
foreldra og hafa nánast engin
tengsl við þau öll uppeldisárin.
Að koma svona heil út úr þessu
er ekki sjálfsagt og eiginlega
kraftaverk. Þó að amma (Sess-
elja) hafi verið góð kona þá veit
ég að oft var hart í ári og erfitt
hjá ykkur. Ég upplifði það líka
sjálfur að hún gat verið ströng
og kannski stundum ósann-
gjörn. Ég veit að þetta bitnaði
stundum á þér sem varst að
eigin sögn prakkarakúla sem
lét ekki segja sér allt. Þrátt
fyrir það þá elskaðir þú ömmu
alla tíð og varst henni ávallt
trygg og trú.
Á Sólheimum lærðir þú ým-
islegt mjög nytsamlegt svo
sem að elda mat, spila á hljóð-
færi, þýsku, bera ábyrgð og
umfram allt að umgangast og
annast fatlað fólk. Ást þín og
tryggð við vistmenn á Sólheim-
um var mikil. Sem dæmi um
það vil ég nefna alla þá sem
komu og dvöldu hjá okkur í
Geitagerði eftir að við fluttum
þangað. Gunnar Kára, Sigga
Gísla, Reyni Pétur, Óla Ben,
Huldu Hermanns, Árna Alex-
anders og síðast en ekki síst
Önnu Gunnarsdóttur sem var
hjá okkur langtímum saman.
Örugglega gleymi ég einhverj-
um en allt þetta fólk var boðið
velkomið í litla húsið okkar í
Geitó. Þótt ekki væri verald-
legt ríkidæmi á heimilinu á
þessum árum, þá bjó þar kona
með ríkt og gott hjartalag. Ár-
in með ykkur pabba á Sólheim-
um 1961-1965 eru mér óenda-
lega verðmæt þar sem þú
kenndir mér hver eru hin raun-
verulegu gildi í lífinu. Þú lést
þig litlu skipta veraldleg gæði
og fórst ekki í manngreinarálit.
Að koma fram við fólk eins og
þú vilt að það komi fram við þig
og gildir þá einu hvort þú ert af
þjóðfélaginu metinn hátt eða
lágt. Slíkt mat á manneskjum
var ekki til í þínu höfði.
Mér eru ofarlega í huga
núna síðustu mánuðir lífs þíns.
Í október síðastliðnum fékkst
þú inni á deild 4 á elliheimilinu
Grund, sem er deild fyrir heila-
bilaða. Þú varst að sjálfsögðu
alltaf á leiðinni heim, hafðir
engan tíma til að vera þarna
enda ekkert að þér, þurftir að
sinna ýmsum störfum, en lést
þó vel af veru þinni. Sagðir að
það væri þarna afskaplega gott
fólk og að allir væru góðir við
þig. Ég vil fyrir hennar hönd,
minnar og allra vandamanna
þakka ykkur starfsfólkinu á
Grund fyrir frábæra umönnun
og óendanlega góðar móttökur.
Þið eruð yndisleg.
Síðustu stundirnar sem þú
lifðir, mamma, spilaði ég Pres-
ley fyrir þig og undarleg værð
færðist yfir þig. Þú elskaðir
tónlist, sér í lagi með Elvis
Presley.
Já mamma. Endalausar
minningar streyma að og það
er erfitt að setja punkt ein-
hvers staðar. Ég þakka þér
fyrir að hafa verið góð mamma,
amma og tengdamamma. Þú
varst einstök í öllum hlutverk-
um, já þú varst einstök kona.
Minning um góða konu lifir að
eilífu.
Þinn sonur
Steinn (Steini).
Mig langar í örfáum orðum
að minnast mömmu. Hún fór
ekki alltaf troðnar slóðir í líf-
inu og sagði réttilega sjálf að
það væri ekki til annað eins
eintak. Mamma var mikill grín-
isti og var yfirleitt hrókur alls
fagnaðar. Mér koma í hug
margar skemmtilegar minn-
ingar, m.a. um mömmu og
Mollý systur hennar, en þær
voru afar samrýndar. Eins og
þegar mamma manaði Mollý til
að stökkva af lyftitækjum trak-
torsins yfir stóra skurðinn og
Mollý lenti að sjálfsögðu úti í
skurðinum miðjum. Það var af-
ar kært milli þeirra systkina,
mömmu, Mollýjar og Lalla.
Ljóst er að uppvöxtur þeirra á
Sólheimum skapaði með þeim
þráð sem var um margt sér-
stakur en afar sterkur og sam-
ofinn.
Við bjuggum í sveit, í Geita-
gerði, en ekki vildi mamma
telja sig bóndakonu. Þó tók
hún þátt í öllum sveitastörfum.
Hún þusaði oft yfir belju-
rössum og talaði um að „kúast“
þegar við fórum í fjósið. Hún
vann líka utan heimilis og
sinnti ýmsum störfum. Þá tók
mamma börn í fóstur auk þess
sem hún fékk alltaf til sín
gamla, góða félaga frá Sól-
heimum í öllum fríum. Þau eru
mörg börnin sem dvöldu leng-
ur eða skemur hjá okkur í
Geitó. Mörg þeirra voru nán-
ast eins og systkini okkar og
hélt mamma sambandi við sum
þeirra allt fram á síðasta dag.
Má þar nefna Rósu Mjöll, Elv-
ar, Magga Garðars. og Erlu
Líneyju. Ég held að við systk-
inin megum vera afar þakklát
fyrir að hafa alist upp í svo
fjölbreyttu mannlífi sem var í
kringum okkur í Geitó.
Mamma var mikil félagsvera
og átti marga góða vini. Hún
var dugleg að stunda heim-
sóknir og var alltaf mikill
gestagangur í Geitó. Einhvern
tíma heyrðum við í útvarpinu
orðið „skotaskreppa“. Það var
réttnefni á mömmu, hún þurfti
oft að skreppa eitthvað og var
skotfljót að taka ákvarðanir
þar um. Þegar mamma og
pabbi fluttu norður á sínum
tíma, fengu þau einstakar við-
tökur í sveitinni og eignuðust
fljótt marga, góða og trausta
vini sem fylgdu þeim alla tíð
síðan. Það var mikið og náið
samband milli nágrannabæj-
anna Geitagerðis, Reynistaðar,
Mels og Holtsmúla. Oft var
a.m.k. ein ef ekki fleiri ferðir
milli bæjanna daglega. Þá var
einnig mikið og gott samband
við marga aðra góða granna.
Ég minnist margra góðra vina
mömmu og fjörsins sem fylgdi
samveru þeirra. Það var nokk-
uð sérstakt að mamma átti
auðvelt með að eignast vini í
hvaða aldurshópi sem var. Hún
var ótrúlega nösk að vinna
traust unglinga og þá gjarnan
þeirra sem áttu kannski aðeins
erfiðara uppdráttar eða rákust
ekki vel í hópi. Eins var
mömmu annt um þá sem minna
máttu sín og lét henni afar vel
að vinna með eldra fólkinu á
sjúkrahúsinu. Hún vann m.a. á
heilabilunardeild þar og hafði
þá mjög sterkar skoðanir á því
hvernig átti að umgangast
fólkið. Hún tók það upp á sitt
eindæmi að fara með harmon-
ikkuna með sér í vinnuna og
spila fyrir fólkið. Þetta rifjað-
ist upp seinna þegar mamma
dvaldi sjálf sem vistmaður á
deild fyrir heilabilaða á Grund
og hélt enn uppi fjörinu með
því að spila á nikkuna, sér og
öðrum til skemmtunar.
Minningar um elskulega
móður munu ylja mér alla tíð.
Ástarþakkir fyrir allt, elsku
mamma.
Birgitta Sveinsdóttir.
Okkur langar í nokkrum orð-
um að minnast elsku ömmu
okkar. Við söknum hennar
mikið og það verður skrýtið að
geta ekki heimsótt hana í fram-
tíðinni. En það er gott að eiga
margar góðar minningar að
ylja sér við. Það er ekki hægt
að hugsa um ömmu öðruvísi en
að tengja hana við fjör og ein-
hverja tónlist. Hún var alltaf
með harmonikkuna við höndina
og oft spilaði hún fyrir okkur,
eða fékk okkur til að spila með
sér eða fyrir sig. Meira að
segja síðustu heimsóknirnar til
ömmu, eftir að hún var komin á
Grund, einkenndust meira og
minna af hljóðfæraleik, þar
sem við spiluðum saman í
sparistofunni eða amma spilaði
fyrir okkur í herberginu sínu.
Alltaf þegar við komum í
heimsókn til ömmu og afa á
Bjargó spiluðum við á hljóm-
borðið hennar og héldum tón-
leika saman. Amma átti alltaf
pepsi max og prins póló handa
okkur og svo var öruggt að
amma og afi lumuðu á ís í
frystinum.
Þegar við hugsum til heim-
sókna ömmu norður í land til
okkar, þá er margs að minnast.
Það var alltaf mikið tilhlökk-
unarefni þegar amma og afi
voru væntanleg í heimsókn.
Jólin komu ekki fyrr en amma
og afi voru komin til okkar og
við gerðum laufabrauðið sam-
an. Þá minnumst við þess að
amma var alveg hreint ótrú-
lega heppin og fékk oftast
möndluna í jólagrautnum á að-
fangadagskvöld. Við fengum
þá að njóta möndlugjafarinnar
með henni. Þegar amma kom í
heimsókn fékk hún lánað her-
bergi hjá einhverju okkar
systkinanna og borgaði alltaf
„herbergisleigu“, þ.e.a.s. gaf
okkur klink fyrir og þótti okk-
ur það afar mikill heiður.
Við munum eftir heimsókn-
arferðunum með ömmu til vin-
kvenna hennar, þegar við döns-
uðum við harmonikkuspil með
krökkunum í Litla-Dal og
amma og Valdís skemmtu sér
og þegar við fórum til Dísu á
Dúki að gera bjúgu. Þegar
amma var að kenna okkur hvar
hún byggi í Reykjavík, þá sagði
hún okkur að muna bara –
„amma bjargar sér, hún er svo
sexý“ en amma átti heima á
Bjargarstíg 6. Svona var hún
amma alltaf, gerði grín, var kát
og hress og til í allt.
Amma kallaði Óskar alltaf
„bangsa sinn“ og voru þau al-
veg sérstakir vinir og miklir
sprelligosar saman. Og amma
sagði alltaf að Bríet væri svo
lík sér þegar hún var lítil – lítil,
kná og ákveðin (frek). Já, það
er ekki leiðum að líkjast! Bríet
minnist þess í síðustu heim-
sóknum ömmu norður til okk-
ar, að hún sat hjá ömmu sinni
og reyndi að kenna henni á
spjaldtölvuna, en amma var
víst miklu betri í að spila á spil
og hljóðfæri en að spila á tölv-
ur. En báðar skemmtu þær sér
við þessar tilraunir.
Við erum afar þakklát fyrir
hana ömmu okkar og geymum
góðar minningar um hana. Við
trúum því, að nú líði ömmu vel
og hún sjái um fjörið og hljóð-
færaleik á nýjum slóðum.
Kannski er hún búin að hitta
hana Huldu Ósk systur okkar.
Við vonum að góður Guð geymi
hana ömmu vel.
Hákon Ingi, Vala Rún,
Óskar Aron og Bríet
Bergdís.
Amma í Geitó eða amma
langa stutta, líkt og synir mínir
kalla hana, lést síðastliðinn
páskadag. Þessi yndislega,
hjartgóða og umfram allt lífs-
glaða kona var mér um margt
fyrirmynd, hún skildi umfram
marga að maður ætti að lifa líf-
inu lifandi, aldrei að sjá eftir
neinu og fyrst og fremst að
njóta þess að vera til.
Við amma áttum mörg sam-
tölin í Geitagerði á sínum tíma
en þar var ég öll sumur og frí í
hlýjum faðmi ömmu og afa í
Geitó. Hún var ávallt einstak-
lega einlæg og sagði hlutina
eins og þeir voru við mann
þrátt fyrir ungan aldur. Hún
kom fram við mann eins og
fullorðinn að mörgu leyti og
það fannst mér ávallt virðing-
arvert og hafði þroskandi áhrif
á ungan dreng.
Ég man eitt sinn, þegar ég
var rúmlega fermdur, að við
amma vorum á leið norður í
land á Lödunni góðu að hún
sagði við mig á miðri leið að ég
ætti að taka við akstrinum. Ég
hváði við, þrátt fyrir að vera
þaulvanur að aka fákinum á
túninu í Geitó, en spenntur tók
ég við stýrinu og ók norður. Ég
þaut um þjóðveginn á norður-
leið og allt fór vel, amma var
hin rólegasta í farþegasætinu.
Hún var ekkert að mikla hlut-
ina fyrir sér.
Einlægni hennar og for-
dómaleysi var aðdáunarvert og
líklega var það á sínum tíma í
sveitinni mjög óvenjulegt enda
rótgróið og íhaldssamt bænda-
samfélag. Hún amma mín var
sko ekki keypt í búð og lét ekki
skoðanir annarra hafa áhrif á
það hvernig hún lifði sínu lífi.
Amma var alltaf til í tuskið
og t.d. þegar að litlu guttarnir
mínir hittu hana yngdist hún
um mörg ár, meira að segja í
veikindunum, lék á als oddi og
heillaði ungviðið upp úr skón-
um. Reyndar tók það ávallt dá-
góðan tíma að ná þeim niður
eftir slíka hittinga en það var
ávallt þess virði. Amma langa
stutta, var sko ekkert blávatn.
Í sorginni hlýjar maður sér
við allar þær yndislegu minn-
ingar sem við eigum saman og
ég verð jafnframt að segja að
maður brosir í gegnum tárin
við þá tilhugsun að þú sért nú
komin á stóra sviðið í efra með
kónginum sjálfum. Nikkan og
stóra brosið alls ráðandi.
Elsku amma mín, þín verður
sárt saknað. Hvíl þú í friði.
Magnús.
Pálína Anna
Jörgensen
 Fleiri minningargreinar
um Pálínu Önnu Jörg-
ensen bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÞORBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
fyrrv. auglýsingastjóri Ríkisútvarpsins,
lést á Dvalarheimilinu Grund 27. mars.
Útför hennar fer fram frá Neskirkju
miðvikudaginn 22. apríl kl. 15. Blóm og kransar afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á minningarkort Grundar,
reikn. 0311-13-700371, kt. 580169-1209.
.
Baldvin Ársælsson,
Ása Baldvinsdóttir, Albert Jónsson,
Baldvin Albertsson, Arna Þorleifsdóttir,
Auður Albertsdóttir, Jóhann Ólafsson,
Tjörvi Baldvinsson og Ólafur Jóhannsson.
Ástkær móðir og tengdamóðir okkar,
amma og langamma,
ANNA G. BECK,
Árskógum 6,
Reykjavík,
lést hinn 16. apríl sl. Útförin fer fram
frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 22. apríl kl. 13.00.
Þeim er vildu minnast hennar er bent á minningarkort Hringsins.
.
Steinar Beck,
Þórólfur Tómasson, Bryndís H. Kristjánsdóttir,
Hans Jakob Beck, Ingibjörg Þorsteinsdóttir.
Minningar- og bænastund um
KJARTAN TRAUSTA SIGURÐSSON
fararstjóra,
sem lést 12. apríl sl., verður haldin í
Dómkirkjunni þriðjudaginn 21. apríl kl.
17.00.
.
Vinir og vandamenn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÞÓRÐUR GUÐJÓNSSON
húsasmíðameistari,
sem andaðist á Hrafnistu í Reykjavík
laugardaginn 4. apríl, verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju í Reykjavík miðvikudaginn 22. apríl kl. 13.
.
Kolbrún Þórðardóttir, Stefán Jónsson,
Steinunn Stefánsdóttir, Sverrir Olsen,
Matthías Þórðarson, Guðrún Harðardóttir,
Jón Henrik Bartels, Soffía Melsteð Eyjólfsdóttir.