Húnavaka - 01.05.1986, Blaðsíða 16

14
HUNAVAKA
Haustið 1928 fór ég til Akureyrar og var þar í tæp tvö ár. Fanney
systir og Bogi Hólm bjuggu þar. Um veturinn fór ég í bátasmíði með
öðrum. Við vorum fimm held ég og smíðuðum mótorbát. Það var
fyrsti bátur Magnúsar Gamalíelssonar og var 12 tonn talinn. Þetta var
nú ekki beinlínis skipasmíðastöð en það var lærður skipasmiður sem sá
um verkið. Báturinn stóð úti en það var hús í sambandi við þetta og
þar gátum við sagað böndin og fleira í verstu hríðunum.
var nú ekki allan tímann við bátasmíðina. Meirihlutann af
þessum tveimur árum var ég við miðstöðvarlagnir með Gunnari
Guðlaugssyni sem var lærður húsasmiður. Hann var líka skátaforingi.
Við fórum víða, bæði fram í Hörgárdal og í Kaupangssveitina. Þar
lögðum við leiðslu frá laug sem var rúma 400 metra frá íbúðarhúsinu.
Laugin var 51 gráðu heit en vatnið var 26 gráður þegar það kom á
ofnana.
Þetta hitaði furðuvel, var lagt eins og vatnsleiðsla frá einum ofni til
annars og endaði út í vatnsþró sem hafði verið komið upp til að fólkið
gæti tekið fótlaugar þegar það kom blautt og allavegana úr forinni á
engjunum. Þarna var bæði hægt að þvo sér um fæturna og skola úr
plöggunum.
Þegar ég kom svo heim hafði ég með mér efni í miðstöð i húsið. Það
var fyrsta miðstöðin sem ég lagði upp á eindæmi. Svo lagði ég í Hótel
Tindastól fyrir Gísla Guðmundsson veitingamann. Það gekk ágæt-
lega, en ég var ekki nema rétt kominn heim aftur þegar það komu
hraðboð frá Gísla að ég þurfi að koma strax. Þá var alveg hvínandi
leki kominn að öllu saman.
Mér þótti nú heldur lakara því Gísli var gamall og þoldi illa mót-
blástur. Hann sagðist ekki geta byrjað á að skamma mig því hann viti
ekki hvernig standi á þessu. Þetta var á milli þilja, þar heyrðist vatnið,
með talsverðum hvinanda, fara út af miðstöðinni. Það kom svo í ljós
að það sem olli þessu var steypugalli í hálfs annars tommu hné og var
þar gat eins og eftir riffilkúlu. ,Ja, það var svei mér gott að það var
ekki þér að kenna,“ sagði Gísli.
Sumarið 1936 kom til mín Jón Guðmundsson á Sölvabakka og bað
mig að leggja vatnsleiðslu frá vatnshrút. Ég var tregur til þess því ég
hafði ekki séð þá skepnu nema á blaði. Það varð þó úr að ég féllst á að
hjálpa honum ef ég mætti taka hrútinn sundur til að sjá hvernig hann
ynni. Það var reyndar fátt að sjá því þetta var bara loftkútur sem var
lokaður fyrir ofan innrennslisopið og notaði bakslagið af loftþrýst-