Húnavaka - 01.05.1986, Blaðsíða 151

HUNAVAKA
149
útlitið væri ekki það slæmt að óhætt væri að fara að beita og róa, sem
þeir og gerðu. Er ég var búinn að erinda á Króknum hélt ég áfram upp
að Heiði í Gönguskörðum og gisti þar. Húsfreyjan Finney tók mér
opnum örmum og þar átti ég góða nótt. Stuttu eftir að ég sofnaði
dreymdi mig Jón tengdaföður minn. Hann var þá látinn. Við vorum í
kirkjugarði. Þar var allt fullt af beinagrindum. Er ég vaknaði fór ég að
hugleiða drauminn, óhugnaðinn í kringum þetta og var viss um að
eitthvað myndi koma fyrir mig miður gott í þessu ferðalagi. Ég leit út
um glugga og sá að það var mikið skýjafar norðanyfir. Er ég fór út um
fótaferðartíma leist mér ekki á veðurútlitið. Kolsvartir skýjaflókar
þeyttust um himinhvolfið og gáfu til kynna að hvasst væri þar uppi þó
enn væri sæmilegt veður. Eg hafði orð á því við húsfreyju er ég kom
inn að mér litist ekki á veðurútlitið. Hún svaraði því með þeim at-
hugasemdum að það yrði ekkert úr þessu. Þar með var ekki meir um
það talað. Ég drakk morgunkaffi og fór svo sem leið liggur og stefndi á
Kolugafjall. Er ég kom fram hjá Heiðarseli fór ég að hugleiða hvort
væri ekki réttast að halda kyrru fyrir í kofunum, sem voru uppi
standandi en enginn bjó þar lengur. Veðurútlitið var ekki glæsilegt.
Kolsvartur bakki til hafsins sem hækkaði óðum og gaf til kynna að
veður gæti breyst þá og þegar.
Nú var úr vöndu að ráða. Átti ég að vera kyrr í þessum óhuggulegu
kofum eða átti ég að leggja á fjallið. Ég tók seinni kostinn. Mér datt í
hug að best væri að fara ekki beint yfir fjallið, ég fór því á ská og stefndi
á bæinn Herjólfsstaði, en þessi leið reyndist vera erfiðari en ég hafði
álitið og skíðunum kom ég ekki við. Þar var stórfenni en autt á milli. Er
ég kom að Herjólfsstöðum og hitti bónda sagði ég honum að ég væri á
leið til Skagastrandar. Benti hann mér á að stysta leið væri að fara yfir
fjallið á móti og koma fremst í Hallárdal. Ég sagði honum að þá leið
hefði ég aldrei farið og hvort hann gæti ekki fylgt mér. Hann kvað nei
við og sagðist hafa öðru að sinna en hann lánaði mér hest yfir ána sem
rann á milli skara. Ég rak hestinn til baka yfir ána og hélt svo áfram
sem leið lá fram hjá Illugastöðum. Þar hefði ég átt að koma við en
gerði það ekki. Alltaf dró ég skíðin.
Er ég var að fara yfir dragið fremst í Engjadalnum kom fyrsta
aðvörunin og á næsta augnabliki, eins og hendi væri veifað, skall á
afspyrnurok með svo mikilli ofanhríð að ekki sást handa skil. Um leið
herti frostið, með öðrum orðum norðlensk stórhríð eins og þær eru
verstar. Það orgaði og söng allt í kringum mig. Beinagrindurnar úr