Húnavaka - 01.05.1996, Page 41

HUNAVAKA
39
Upplifun það yrði sönn
ef að maður sæi
rísa úr tímans týndu önn
tuttugu og fjóra bæi.
Veit ég þó að von er smá
viðreisn þá að líta.
Enda er þróun þrungin vá
þræði alla að slíta.
Allt sem var er þrungið þögn,
þétt í sporin skefur.
Gleymskan hefur hæstu sögn,
hirðir allt og grefur.

KERLINGIN í VATNSDALSFJALLI
Landvættir hér á landi undu því allilla er kristni fór að breiðast hér út og þó þess
verst er kirkjur voru reistar. Skömmu eftir að kirkja var sett á Þingeyrum er sagt að
nátttröll það sem átti byggð í Vatnsdalsfjalli hafi bitið illa á brisið og þótt sér nær
gengið er þar var kirkja reist.
Nátttröll þetta var skessa. Hún tók sig til eina nótt og ætlaði að hefna þessarar skap-
raunar. Hún gekk norður á Vatnsdalsfjallsenda eða þar sem Oxl heitir og af því hún
hafði ekki annað hendi lengra en stafinn sinn greip hún til hans og kastaði honum
og ætlaði að brjóta með því Þingeyrakirkju. En þegar hún hafði varpað stafnum litað-
ist hún hvað tímanum liði en þá ljómaði dagur af austri. Við það brá henni sem öðr-
um nátttröllum svo að hún hrapaði vestur af fjallseggjunum sem eru hár vegghamar
og nam staðar á bring nokkrum spölkorn fyrir neðan hamrastallinn og varð þar að
steinstöpli, og stendur hún þar enn í dag og er kölluð Kerling, upp undan bæ þeim
sem dregur nafn af fjallsöxlinni er hún stóð á þegar hún kastaði stafnum og Oxl heit-
ir.
En það er að segja af stafnum að hann brotnaði sundur á fluginu og kom annar
hlutinn niður ekki allfjarri Þingeyrakirkju því hann lenti á Þingeyrahlaði sunnan-
verðu og hefur hann verið hafður þar fyrir hestastein síðan. Hann mun vera nærri
þrjár álnir á lengd og ekki meir en tuttugu faðmar frá honum að kirkjunni þaðan
sem hann var 1832. Hinn hluti stafsins kom niður fyrir sunnan Þingeyratún og er
hann nokkru styttri. Hann er nú syðst í túntraðarhorninu til hægri handar er riðið er
heim að Þingeyrum.
Þjóðsögur Jóns Árnasonar.