Húnavaka - 01.05.1996, Side 50

48
HUNAVAKA
ardegi, 3. júní 1961. Á baksíðu er sagt frá þessum atburði eftir frétta-
ritara blaðsins á Skagaströnd. Ástæða þess að hann átti þetta blað var
sú að þegar eldri sonur þeirra hjóna var í efsta bekk í barnaskóla fékk
bekkurinn það verkefni að skrifa ritgerð um einhvern minnisstæðan
atburð varðandi nemandann sjálfan eða fjölskylduna. Sonurinn valdi
að skrifa um þessa háskaför föður síns. Eftir að kennarinn hafði lesið
ritsmíð sonarins, tók hann piltinn afsíðis og sagði við hann með föð-
urlegri umvöndun að svona bull mætti maður aldrei skrifa. Drengur-
inn kom heim niðurdreginn og reiður. En til þess að sanna mál sitt
fór hann á afgreiðslu Morgunblaðsins og fékk þetta blað gefms.
Ég fetaði í fótspor hans og fékk ljósrit af fréttinni. Fréttaritarinn tel-
ur skriðuna vera 20 metra en hengiflugið 30 metra. Er það trúlega
hið rétta. Séu 30 metrar hið rétta, samsvarar það 10 hæða húsi. Að
skriðunni viðbættri, en þar er hvergi hægt að fóta sig, er hæð Króks-
bjargsins sú sama og turn Borgarspítalans (50 m).
Fleirum en kennaranum þykir sagan vera ótrúleg. En skýring er til á
flestu sem gerist. Þennan dag var glaðasólskin og liiti eins og ég hef
áður minnst á. Það er ástæðan fyrir því að mér hefur verið svo tíðrætt
um veðrið. Tómas R. Jónsson skrifstofustjóri, sem þá átti heima á
Blönduósi en sleit barnsskónum í Króki sem Króksbjarg er kennt við,
seig til eggjatöku í bjargið á yngri árum sínum. Hann sagði mér að
uppstreymi lofts gæti orðið mjög mikið við svona aðstæður, svo mikið
„að Hð lægi að maður fyki upp eftir bjarginu," eins og hann orðaði
það. Enda sést hversu hratt fuglar hefjast upp án þess að blaka væng.
Er því líklegt að drengurinn hafí svifið í loftinu eftir að hann steyptist
fram af brúninni þegar skriðunni sleppti og fallið mjög hægt í upp-
streyminu. Hefur hið raunverulega fall þ\a ekki verið nema lítill hluti
af þessum 30 metrum. Eftir brotunum að dæma, má ætla að hann
hafi komið niður á fjórar fætur og líklegt að hann hafí lent í sandin-
um á milli steinanna þar sem við komum að honum. Ég man ekki til
þess að ég hafi þakkað Þór mikilsverða hjálp þennan dag, talið hana
vera svo sjálfsagða. Þótt seint sé geri ég það nú.