Húnavaka - 01.05.1996, Síða 74

72
HUNAVAKA
— Nei.
Magga spyrnti viö fótum.
— Þú getur sjálfur opnað og látið Kiækilöpp gömlu ná í þig. Eg
ætla ekki að gera það.
Magga sá að Siggi fölnaði. Rödd hans skalf örlítið.
— Magga mín, eigum við að fara saman?
Þau horfðust í augu. Siggi ræskti sig.
— Við verðum að setja hestana inn. Hann Jón verður Mtlaus ef við
þorum ekki að opna hesthúsið. Hann er ekkert hræddur við
Krækilöpp.
— Hann er vitlaus og heldur að engir draugar séu til. Hvað held-
urðu að hann gerði ef hann sæi hauslausan draug?
— Hann er ekki vitlaus. Hann er bara svo sterkur og hann er ekkert
hræddur við smá draugakerlingar. Það ert þú sem ert vitlaus.
— Þú ert hræddur þó að þú sért alltaf að reyna að vera eins og Jón.
— Eg er ekkert hræddur.
— Ef þú ert ekki hræddur, þá opnar þú.
Siggi horfði ofan á tærnar á sér.
— Allt í lagi en þú kemur með.
Magga mótmælti ekki. Hún vildi heldur ekkert vera ein eftir í
myrkrinu.
Þau læddust af stað í átt að húsinu. Siggi á undan en Magga hékk í
úlpunni hans. Skyndilega opnaðist hurðin á hesthúsinu. Það brakaði
í henni. Siggi rak upp hátt öskur en Magga kom ekki upp nokkru
liljóði. Þau störðu inn í myrkrið en þar var ekkert að sjá. En einhver
hafði opnað hurðina. Þetta var í meira lagi undarlegt. Hræðilegt.
Hvað gátu þau gert?
— Eg er farin heim, vældi Magga.
— Ekki fara. Við verðum að setja hestana inn.
Tennurnar glömruðu í munninum á Sigga. Hann hafði aldrei áður
verið svona hræddur. Kerlingarálkan var áreiðanlega á bak við hurð-
ina og beið eftir að klófesta þau. Kannski voru fleiri draugar þarna
eða varúlfar...
En þó að börnin væru hrædd við kerlinguna Krækilöpp, þá vildu
þau ekki láta það um sig spyrjast að þau gætu ekki látið inn hestana.
Það var létt verk. Það var líka skammarlegt að vera svona hræddur.
— Komdu, sagði Magga. — Við rekum hestana inn og svo lokum
við, þá þurfum við ekki að fara inn í húsið.
Þau hlupu fyi'ir hestana og hottuðu á þá en allt kom fyrir ekki. Þeir
hlupu að dyragættinni en stoppuðu svo og neituðu að fara lengra.