Húnavaka - 01.05.1996, Qupperneq 76

74
HÚNAVAKA
— Ég kem líka.
Magga ætlaði ekki að vera ein inni á meðan. Það var aldrei að vita
hvar þessi kerling gæti birst.
Gulla gekk rösklega í átt til hesthússins og börnin á hæla henni. Þau
svitnuðu þegar nær dró og skrefin urðu styttri.
Dyrnar stóðu enn opnar og myrkrið gapti við þeim. Gulla gekk
ákveðnum skrefum að dyrunum og börnin gripu andann á lofti. Hún
var ekki hrædd enda trúði hún ekki á drauga. Hún vissi ekkert hvaða
skelfílegu reynslu þau höfðu orðið fyrir.
Gulla kveikti ljós í hesthúsinu.
— Komið þið og skoðið drauginn ykkar.
Börnin litu hvort á annað en svo læddust þau inn. Sjónin sem þau
sáu kom þeim til að anda léttar. Heimagangurinn hafði laumast inn
og stóð nú hálfur ofan í graskögglapoka og rændi sér góðgæti.
— Sjáið þið, sagði Gulla. Þetta er draugurinn. Hann jarmaði með
fullan munninn af graskögglum og ykkur fannst hann hlæja. Er þetta
nokkuð skelfilegt? Hér er enginn sem gerir ykkur neitt. Þið eltuð ykk-
ar eigin ótta. Það var ekkert að óttast. En þarna getið þið séð. Hlutirn-
ir eiga sér eðlilega skýringu. Ef við höldum ró okkar og göngum úr
skugga um hvað er á seiði, þá er það yfirleitt ekkert hræðilegt.
Gulla rak heimaganginn út en Siggi og Magga litu skömmustuleg
hvort á annað.
— Af hverju opnaðist hurðin? spurði Siggi. Hann átti bágt með að
kyngja þessu.
— Ætli þið hafið lokað henni í morgun þegar þið létuð hestana út.
Gimbrin hefur verið að fikta í hurðinni og hún opnast. Er ekki allt í
lagi?
Magga sagði ekkert. Siggi sagði ekkert. Gulla tók utan um þau bæði.
— Þetta gerir ekkert til, kæru börn. En þið verðið að læra að treysta
því sem við segjum. Það er enginn draugur í hesthúsinu. Það var eðli-
legt að hestarnir vildu ekki fara inn þegar lambið var að skralla í pok-
unum.
— Ætlarðu að segja frá þessu?
Siggi var niðurlútur.
— Ætlar þú að hætta að trúa öllum gömlum sögum sem þú heyrir?
Siggi kinkaði kolli. Gulla hló.
— Ég skal engum segja. Þið lærið á þessu, elskurnar mínar. Svo eig-
ið þið bara að segja mér ef það er eitthvað sem þið eruð hrædd við.
Það er ekkert asnalegt að vera hræddur, það er svo gott að tala um
það, þá fer hræðslan yfirleitt. Við, sem erum fullorðin, vitum ekki