Húnavaka - 01.05.1996, Side 77

HUNAVAKA
75
alltaf hvað það er sem þið ótdst. Þess vegna verðið þið að trúa okkur
fyrir því.
Magga kinkaði kolli. Það var ekki sérlega hátt á þeim risið.
Hestarnir komust í húsið sitt og Gulla rölti heim á leið. Hún leiddi
bæði börnin. Þau voru orðin róleg og nú skildu þau ekki hvers vegna
þau höfðu orðið svona hrædd. Allt í einu var ekki svo dimmt og skýin,
sem voru svo stór á himninum fyrr um kvöldið, voru nú smáhnoðrar.
Það voru heldur engir draugar á sveimi. Hvernig hafði þeim dottið
það í hug?

GLÍMA FJALLA-EYVINDS
Einhverju sinni meðan Fjalla-Eyvindur var á Hveravöllum eða undir Arnarfelli er
sagt að hann hafi farið að kynna sér leiðir um fjöll og jökla. Fór hann þá um Lang-
jökul og varð fyrir honum dalur í jöklinum grasi vaxinn. Ofarlega í dalnum sá hann
hvar maður fór og rak fjárhóp á undan sér. Eyvindur gekk til hans og heilsaði hon-
um. Hinn tók kveðju hans heldur þurrlega. Eyvindur spurði hvert hann ætlaði. Hinn
sagðist reka heim búsmala til mjalta. Eyvindi leist maðurinn illmannlegur, brá þó á
glens við hann og bauð honum til glímu ög tók hinn því ekki fjarri. Glímdu þeir um
stund og fann Eyvindur það að hann mundi ekki hafa afl á við hann. Þó fóru svo leik-
ar að Eyvindur felldi dalbúann. Smalinn stóð skjótt upp aftur og sagði: „Ekki mundir
þú fella bróður minn svo fljótt ef þið ættust við.“ Eftir það gengu þeir heim undir bæ-
inn og ráku féð á stöðul. Kom þá kona frá bænum og bar skjólur á handlegg sér.
Smalinn kvíaði svo féð, en konan fór að mjólka. Eyvindur heilsaði konunni og tók
hún ekki kveðju hans meðan smalinn var á kvíabólinu. Þegar hann var genginn heim
bað Eyvindur hana að gefa sér að drekka. Hún tók þá tóma skjólu, mjólkaði í hana
eina ána og rétti honum. Eyvindur tók við, drakk lyst sína, þakkaði stúlkunni fyrir og
sagðist hafa fengið nægju sína af ærnytinni. Stúlkan tók þá undir við hann og sagði
honum að bóndi væri heima og tveir bræður smalans og ef þeir næðu honum mundi
hann ekki fleiri ferðir fara. Meðan þau töluðust við var Eyvindur að laga skóþveng
sinn á kvíaveggnum en í því varð honum litið við og sá hvar þrír menn komu hlaup-
andi frá bænum og stefndu til kvíanna. Eyvindur bíður þá ekki boðanna, tekur til fót-
anna og hleypur á brekkuna þvert upp úr dalnum.
ÞjódsögurJóns Amasonar.