Húnavaka - 01.05.1996, Page 88

JONA VILHJALMSDOTTIR:
Draumurinn sem rættist
Þegar maður eftir langa æviferð ríslar í sjóði minninganna er margt
sem kemur upp. Maður grefur dýpra og dýpra og rekst á sitthvað
skemmtilegt.
Þegar ég var unglingsstúlka, 15 ára gömul, dreymdi mig draum sem
mér fannst nú í fyrstu ekki áhugaverður en annað átti eftir að koma á
daginn. Þetta var árið 1933 og ég var þá í Asbúðum á Skaga.
Mér fannst í draumnum að ég væri í litlu en björtu herbergi. Eg sá
engan og fannst ég vera ein. Eg hélt að ég væri veik og á spítala en svo
var ekki. Mér fannst ég vera hissa á að sjá enga manneskju í kringum
mig. I herberginu var bara eitt lítið borð og bekkur. A stafninum var
einn gluggi og ekkert fyrir honum svo ég sá út um gluggann. Eg sá
fjöllin í sínum sumarskrúða og blessuð dýrðin skein inn til mín. Þetta
útsýni létti mér einveruna en kyrrðin var svo mikil að heyra mátti
saumnál detta.
Þá fannst mér sem mér brygði þegar barið var að dyrum því ég
hafði enga manneskju séð. Aftur var barið og ég svara: „Kom inn“.
Dyrnar opnuðust og inn gekk ungur maður. Mér fannst hann koma
að rúmi mínu og heilsa með handabandi en ég stara á hann furðu
lostin. Hann var fríður sýnum, dökkhærður og meðalmaður á hæð.
Að góðra manna sið tók ég undir kveðju hans en var feimin. Manninn
þekkti ég ekki og hafði aldrei séð hann fyrr. Mér fannst sent heitur
straumur færi um mig við snertingu hans. Ég horfði á hann spurnar-
augum en tók þá eftir að hann hafði pakka undir hendinni og rautt
band bundið um hann. Hann sleppti hönd minni og rétti mér pakk-
ann. Eg furðaði mig á þessu því maðurinn var mér með öllu ókunnur
og var á báðum áttum yfir því hvort ég ætti að taka við pakkanum. Þá
fannst mér hann líta á mig og segja: „Þetta er til þín“. Eg varð orðlaus
með öllu en herti upp hugann, tók við pakkanum og þakkaði fyrir
gjöfina sem ég fann að var gefin með góðum hug. Þá brá fyrir brosi á
vörum hans um leið og hann sagði að við ættum eftir að sjást síðar.