Húnavaka - 01.05.1996, Blaðsíða 89

HUNAVAKA
87
Hann kvaddi og gekk jafn hljóðlega út og hann kom inn. Ég var ein
eftir með gjöfina og fannst sem ég risi upp til hálfs og færi að opna
hana. I pakkanum var fallegur hvítur borðdúkur og í honum miðjum
undur fallegar rauðar rósir. Þær voru sjö en tvær þeirra fannst mér þó
vera fölnaðar. Þannig lauk þessum draumi með rósum en mig óraði
ekki fyrir hvað hann gæti boðað.
Ég velti vöngum yfir því hvaða merkingu ég gæti lagt í þennan
draum og hver hann væri þessi ungi maður sem birtist mér í honum.
Mér var það hulin ráðgáta og ég hugsaði niikið um hvort ég fengi
nokkru sinni að sjá hann aftur. Þannig liðu þrjú ár og ég var orðin
átján ára. Lífið var fábreytt í Asbúðum og ég vildi gjarnan breyta til og
komast eitthvað annað. Þetta olli mér nokkru hugarstríði en ég sá
ekki hvernig ég ætti að leysa það mál. Þá bar það við einn daginn að
ráðsmaðurinn á Syðra-Mallandi, Lárus Björnsson, kom í heimsókn.
Hann var þeirra erinda að fá léða ráðskonu því húsmóðirin, Sigríður
Arnadóttir, hafði þurft að fara á sjúkrahús. Sigríður var frá Víkum á
Skaga og var þá orðin ekkja með þrjú börn. Húsbændur mínir í As-
búðum tóku lítið í erindi Lárusar og töldu mig of unga til að taka að
mér þrjú börn. Þeir sögðu að það kæmi ekki til mála að ég færi að sjá
um fimm manna fjölskyldu.
Komumaður gekk út, bónleiður og sá ekki mörg ráð. Einhver innri
rödd togaði í mig og sagði mér að sleppa ekki þessu tækifæri. Ég
fylgdist með honum úr glugga og sá hann leggja á hestinn úti við fjár-
húsin. Þá beið ég ekki boðanna en þaut út og bað hann að sækja mig
á morgun. Hann starði á mig furðu lostinn og spurði hvort mér væri
alvara. Ég játaði því. Þá hló hann dillandi hlátri og sagði að nú væri
mér vandi á höndum. Við kvöddumst síðan og ég hélt inn í bæinn létt
í lund.
Engum sagði ég hvað okkur fór á milli en morguninn eftir var ég
staðin að verki þegar ég var að taka saman föggur mínar og setja þær
ofan í koffortið mitt. Það var eina hirslan sem ég átti en ég hafði feng-
ið það í fermingargjöf. Ég var að verða búin að ganga frá þessu þegar
frændi minn kom inn og spurði nokkuð brúnaþungur hvað ég væri
að gera. Ég sagði sem var að ég væri að flytja inn að Mallandi. Hann
var orðlaus í fyrstu en spurði svo hvort nokkur ástæða væri fyrir því að
ég vildi flytja frá þeim. Ég sagði að það væri ekki, hjá þeim hefði mér
alltaf liðið vel. Ekki fóru fleiri orð á milli okkar. Þegar ég var sótt varð
lítið um kveðjur því fólkið var sárt við mig.
Ég var nú orðin vinnukona og tekin við heimilinu. Kaupið var
fimmtíu krónur )fir árið. A Syðra-Mallandi var ég svo í tvö ár og leið