Húnavaka - 01.05.1996, Side 100

SIGRUN HJALMARSDOTTIR, Kárdalstungu:
Kindin sem hvarf
Það var síðla hausts fyrir fáum árum hér í Kárdalstungu að það þurfti
að rétta heimaféð einhverra hluta vegna. Þetta var eitt af hversdags-
störfum heimilisfólksins sem hefði gleymst með dögunum sem liðu
fram hjá, ef ekki hefði farið þannig að við töpuðum kind frá okkur
sem ekki sást framar. Þó var glaðasólskin, fátt fé og hólfið lítið sem féð
var í. Þá höfðu kindur, sem áttu að fara í sláturhús, þegar verið fluttar
þangað og ókunnugt fé til síns heima.
Kárdalstunga er á mjórri, afgirtri tungu milli tveggja kvísla sem
renna við túnið. Heitir sú austari Vaglakvísl. Austan við hana er afgirt-
ur túnblettur sem Kárdalstunga á og mætir girðingin norðasta túninu
við bæinn en það nær ofurlítið lengra suður. Þetta hólf þurfti að
smala í réttina. Auk þess voru 4-5 kindur frá okkur í hlíðarbletti aust-
an kvíslarinnar en engin þeirra var svört að lit. Þegar hafist var handa
við að rétta heimaféð fór Hjálmar, sonur minn, ríðandi að reka þess-
ar kindur yfir ána saman við þær kindur er voru hérna megin. Eg fór
í mitt vanastarf að standa í rimlahliði sem er á túngirðingunni að
norðan svo kindurnar hlypu ekki í það. Halldóra, tengdadóttir mín,
smalaði kindum út norðan \ið bæinn þegar Hjálmar var kominn upp
á tún. Kindurnar voru vanar þessu og runnu rólega fyrir norðan bæ-
inn áleiðis að hólfi við réttina.
Skyndilega tók svört ær sig úr kindahópnum á túninu við austurgil-
ið og ætlaði sér ákveðið niður í gilið. Þar sem Hjálmar var á lipru
hrossi og gilmegin við hana gat hann varnað henni að fara þangað.
En aldrei gat hann komið henni vestur yfir veginn á eftir hinum kind-
unum sem að voru sumar hveijar í biðstöðu á túninu. Það var létt
verk fyrir okkur Dóru að bíða þarna því að kindin vildi alls ekki fara
nema í gilið. Eg sá að kindin var farin að þreytast eða minnsta kosti
farin að flugsast til í hreyfingum og munaði minnstu að hún lenti fyr-
ir hestinum frekar en fara yfir veginn. Þannig gekk það um stund þar
til ærin fleygði sér í vegaskurðinn sem var þurr og grunnur. Þá kallaði