Húnavaka - 01.05.1996, Qupperneq 113

HUNAVAKA
111
skuggaleg staða. Ég fór strax, eftir að ég hafði sprett af hestinum, að
leita að fénu.
Fyrsta kindin sem ég rakst á var svartgolsótt ær. Hún lá á hryggnum
ógurlega brynjuð og nær óhreyfanleg svo að ekki var hægt að gera
annað við hana en reisa hana við. Þá datt mér í hug þessi hending úr
kvæði skáldsins frá Refsstöðum.
„Oft er stopul vetrarbeitin
í hlíðum Laxárdals,“
Um kvöldið var ég búinn að ná um helming fjárins í hús. Daginn
eftir voru þó éljaskil og töluvert af fénu sem vantaði náðist. Um vetur-
inn hafði ég átta gemlinga, sem ekki voru látnir fá, saman í stíu. Þeim
sleppti ég af húsi um leið og hinu fénu. Þessa gemlinga fann ég lif-
andi í sjálflieldu austur í Mjóadalsskarði.
Eftir fjögurra daga leit í hálfgerðu hríðarveðri vantaði 44 ær. A
fimmta degi, þegar ég var staddur í hlíðinni að vestanverðu í dalnum,
kom ég auga á kindahóp í hengjunni í hvömmunum framan við tún-
ið í Mjóadal. Þar voru 17 ær ásamt forystusauðnum. Þær gengu allar í
hring með sauðinn á undan. Með því móti höfðu þær troðið snjóinn
undir sig og varnað því að þær fennti. Kominn var margra metra
þykkur snjór undir þær.
Forystusauðurinn hafði oft reynst bjarg\'ættur. Hann var bæði næm-
ur og veðurglöggur. Ævinlega var hann innstur í kró ef hann vissi á sig
vont veður en fram við dyr ef veður var öruggt til beitar þann dag.
Að kvöldi hins fimmta dags, eftir að hríðin skall á, hringdi Bóas í
Bólstaðarhlíð og tjáði mér að ég ætti 24 ær saman við féð þar. Daginn
eftir sótti ég þær. Þar niður frá var eins og að koma í annan heim. Þar
rann snjórinn í sundur í sólbráð en hríðarveður var uppi á Laxárdal.
Þegar ég kom upp á móti Þverárdal lenti ég í stinningshríð.
Nú vantaði mig aðeins tvær ær en þær fennti og fundust ekki fyrr en
snjóa leysti um vorið. Taldi ég vel sloppið að verða ekki fyrir meiri
fjárskaða í þessu illvíga áhlaupi.
Um sumarmál gerði hláku og góða vortíð. Þá sleppti ég fénu aftur.
Eg hafði ekki rekið mig á það gegnum árin að tvö stóráfelli gerði
sama vorið.
Um snjódýpt á Laxárdal veturinn 1920.
I Mjóadal var grídarhátt, prílyft hús. Að sögn Sveins Hannessonar frá Eli-
vogum sem kom þá ad Mjóadal var kvistglugginn nolaður sem bœjardyn