Húnavaka - 01.05.1996, Qupperneq 140

138
H ÚNAVAKA
var hlaðið á og lenti kaðallinn undir því. Þegar búið var að koma hey-
inu á voru kaðalendarnir, er stóðu fram undan hlassinu, teknir og
lagðir yfir það. Þeim var tyllt í aftari þverslána. Hesturinn dró síðan
liéyið á þurrkvöllinn. Þegar þangað var komið var kaðallinn leystur
og haldið í hann, hesturinn teymdur áfram og valt þá hlassið af vög-
unum. Við þetta þurftu að vera tveir menn. Beðjunni var þar næst
dreift.
Vögurnar voru smávirk tæki og fóru auk þess illa með hestana. Vög-
unin var erfitt starf fyrir þá. Þegar fundin voru upp önnur verkfæri
sem betur reyndust hurfu þær úr sögunni.
Farið var að nota sleða við að draga hey á þurrt í Brekku fyrir 1920
en óljóst er hvenær það var nákvæmlega. Afram var þó talað um að
vaga. Sama gilti um sleðana og heyýturnar að þeir voru fyrst aðeins
dregnir af einnm hesti en eftir 1920 eru tveggja hesta sleðar algeng-
astir. Sleðar voru í fullu gildi fram á 5. áratuginn. Þá dró mjög úr því
að vaga þyrfti vegna þess að um það leyti var engið ræst fram og af því
leiddi að nýtilegir þurrkvellir voru víðar en áður.
Aður en farið var að nota skúffu við slátt á votlendi varð að raka
ljánni saman í sátur, svokallaðar vögusátur. Þegar dregið var á þurrt
var vögusátunum hlaðið á sleða og heyið síðan flutt á honum á þurrk-
völl. Eftir að farið var að slá með skúffu var heyið tekið beint úr sláttu-
vélagörðunum. Þ\ í var forkað á sleðann með heykvísl eða það var
saxað upp með hrífu og því hlaðið á hann. A þurrkvellinum var
hverju hlassi mokað af á tveimur til þremur stöðum svo auðvelt væri
að dreifa því.
Á þriðja áratugnum var farið að nota sleða við að flytja laust hey
heim af túni. Fram að því var hver einasta tugga bundin í Brekku og
flutt á klakki hvort sem stutt var eða langt að fara. Heyvagnar voru
sáralítið notaðir við að flytja hey heim af túni fram á 5. áratuginn. Af
engjum var hey flutt á klökkum fram undir 1950 og lengst af voru
hestarnir reknir en ekki teymdir í lest eða allt til 1945-46. Klakkaflutn-
ingur á heyi hélst óvenju lengi í Brekkn og stafaði það af því að mjög
var þýft utan túns og ógreiðfær engjavegur. Enginn grundvöllur var
fyrir heyflutningi á vögnum af engjum fýrr en vegarslóð var gerð með-
fram einnm þeirra skurða er grafnir voru um miðjan 5. áratuginn.
Heimflutningur af túni með sleðum fór þannig fram að sleðanum
var ekið að sædshlið og heyinu síðan forkað á hann með heykvíslum.
Einnig var það tekið með höndum og því hlaðið á sleðann. Ef tveir
eða þrír voru til staðar gátu þeir velt stórum hluta ofan af sætinu upp