Húnavaka - 01.05.1999, Blaðsíða 18

16
HUNAVAKA
skap við Mjólkárvirkjun sem hafði
legið þar niðri í þrjú ár en hafði
alltaf verið þar áður. Hugmyndin
var að hafa nokkrar kindur sér til
ánægju og var ég með 18 ær.
Vinna vélstjóranna við virkjunina
var þannig að við stóðurn vaktir.
Við vorum fastir á stöðinni einn
dag í senn. Keyrðum topp sem við
keyptum frá Landsvirkjun og
hann urðum við að passa. Annan
daginn var það þannig að ég vann
á bakvakt til aðstoðar við þann
sem var á vakt í stöðinni. Þriðja
daginn var frí. Við sem vorum
þarna þá fengum okkur allir kind-
ur. Það var aðallega til að hafa eitt-
hvað að gera þegar maður var í
fríunum. Við girtum þarna og
heyjuðum. Þetta lífgaði staðinn
mikið upp.
Oddvitinn í sveitinni var Hallgrímur Sveinsson á Hrafnseyri og þar
sent hann vissi að kona mín var hjúkrunarfræðingur leitaði hann til
hennar og hún tók að sér að sprauta lömbin í sveitinni á haustin við
garnaveiki. Eg gerðist baðstjóri í sveitinni og sá um alla sauðfjárböðun
alveg frá Lokinhamradal í Arnarfirði út í Laugaból í Mosdal. Eitt sumar-
ið var ég refaskytta í Auðkúluhreppi en náði ekki nema einu greni.
Kristjana, sem er fædd og uppalinn Reykt’íkingur og flutti þaðan beint
til Bolungarvíkur og síðan í Mjólkárvirkjun, undi þessu bara vel.
Unniö að viðgerðum í Mjólkárvirkjun.
Spurði hvort hann kynni fleiri brandara
Árið 1985 ákvað ég að fara til Danmerkur í nám í rafmagnstæknifræði í
Óðinsvéum. Þar sat ég á skólabekk, orðinn þrítugur með konu og þrjú
börn. Þar vorum við þangað til að ég lauk, um áramótin 1989-1990, BS
prófi í því sent kannski mætti kalla sterkstraums orkutækni frá tæknihá-
■skólanum í Óðinsvéum.
A þeim tíma var erfitt fyrir rnenn nteð tæknimenntun að fá vinnu á Is-
landi. Það síðasta sent ég eiginlega gat hugsað mér á þeirri stundu var
að fara þangað aftur en konan vildi fara til Islands.
Það var tvennt sem kom til greina. Mig langaði til að vinna hjá dönsku