Húnavaka - 01.05.2003, Síða 43

HÚNAVAKA
41
flokksstjóri hans og varð því að sjá um uppskipunina á timbrinu að mestu
leyti. Uppskipunarbáta fengum við lánaða á Blönduósi og formenn fyrir
þeim þ\’í skipið lá langt úti á höfn. En þar sem við vorum mannfáir, feng-
um við til viðbótar vegagerðarflokk sem vann í Langadal undir stjórn
Guðjóns Bachmanns en það voru aðeins sjö menn. Uppskipunin stóð
hálfan annan dag og þar með talinn flutningur á kjölfestu út í skipið. Þó
aðbúnaður okkar væri fremur lélegur þótti mörgum okkar þetta mikið
„sport“. Við bjuggum um timburstaflana sem best við gátum og snerum
svo við til okkar heima. En fararskjótarnir voru hestvagnar.
Akveðið var að láta ílytja timbrið næsta vetur á ísum að brúarstæðinu.
Flutningurinn var boðinn út en þá voru á Blönduósi nokkrir menn er
stunduðu akstur út í sveitirnar með hestvögnum. Skúli Benjamínsson var
með lægsta tilboð og var því tekið. Flutningurinn tókst þannig að aðeins
litlu af timbrinu kom hann að brúarstæðinu en skildi megnið af því eftir
hér og hvar á Eylendinu, langt frá brúarstæðinu.
Steingrímur var nokkru síðar ráðinn vegaverksyóri í sýslunni af Geir
Zoéga vcgamálastjóra. Eftir það segir Steingrímu í grein sinni.
Vorið 1918 byrjaði ég á lagningu Langadalsvegar þar sem fyrr var frá
horfið. Unnum við þar fram í byrjun ágústmánaðar en þá fékk ég skeyti
frá vegamálastjóra um að taka á móti efni í brúna á Hnausakvísl og vélum
sem átti að nota við brúarbygginguna. Vörur þessar áttu að koma til
Blönduóss næsta dag. Eg fór þegar til Blönduóss næsta morgun með
nokkra menn er hjá mér voru og ætlaði að ráða fleiri menn að uppskip-
uninni þar úr kauptúninu ásamt uppskipunarbátum. Þegar til Blöndu-
óss kom lágu t\'ö gufuskip, allstór, á höfninni. Annað þeirra átti að taka
ull fyrir landsverslunina en hitt var með áðurtaldar vörur sem og fleiri
varning til annarra hafna. Eggert Briem frá Viðey var mættur þarna á
undan okkur. Hann var umboðsmaður landsverslunarinnar og hafði þeg-
ar ráðið flesta fáanlega verkamenn ásamt bátum.
Það sem kom mér mest á óvart var að umboðsmaðurinn hafði boðið
verkamönnum þrjár til fjórar krónur á klukkustund en j)á var venja að
borga aðeins eina krónu og fnnmtíu fyrir skipavinnu. Ég hlaut því að
bjóða sama kaup þó það yrði sennilega illa séð hjá yfirstjórn vegamál-
anna. Þar sem útskipun ullarinnar stóð aðeins í nokkra klukkutíma, gát-
um við sama dag byrjað uppskipunina úr „okkar skipi“ og tókst að ljúka
því verki um miðja næstu nótt. Vörur þessar voru tvö hundruð tunnur
sement, tvær vélar, díselmótor, stór steypublöndunarvél og áttatíu, sextán
feta langir staurar sem voru að gildleika líkir og símastaurar. Staurunum
var fleytt í land með „slefbát“ sem Kaupfélag Húnvetninga lánaði. Sem-
entið var í trétunnum, um tvö hundruð og fimmtíu pund hver og því ill
meðfærilegar.
Árið 1929 var Langadalsvegur kominn fram að Æsustöðum í Langa-
dal um 25 km frá Blönduósi. Nokkrir af sýsluvegunum höfðu þá verið
gerðir að þjóðvegum. Má þar nefna eftirtalda vegi sem stöðugt hafði ver-