Húnavaka - 01.05.2003, Blaðsíða 70

68
HUNAVAKA
KristinnJóhannsson, mótoristi.
aðstæður um borð og var síðan
stöðugt samband á milli bátanna.
Þegar hér var komið sögu gátu
skipverjar með engu móti áttað sig
á því bvar þeir væru en stöðugt var
handlóðað til að fylgjast með dýp-
inu. Klukkan var að verða sjö að
kveldi þegar áhöfnin sá grilla í land
og sýndist þeim að þeir væru við
Höfðann. Gott dýpi reyndist vera á
handlóðinu og var bátnum þá snú-
iö til að fara lengra inn með en um
leið og vent var lenti Asbjörgin uppi
á skeri og sat þar föst - báturinn var
strandaður.
Um borð brá mönnum að von-
um harkalega við strandið. Veðrið
afar slæmt, ekki sást út úr augum,
sjólöður gekk stöðugt yfir bátinn og
ó\'issa því mikil um framvindu mála.
Var nú haft samband við Stíganda og slysavarnadeildina í landi og látið
vita hvernig kontið var.
Skipverjar fréttu brátt að verið væri að gera út leiðangur til leitar.
Akveöið hefði verið aö leita út með Höíðanum og norður fyrir hann en
einnig inn fyrir Skagaströnd. Seinna var svo kallað út björgunarlið frá
Blönduósi til að fara til leitar meðfram sjónum í átt að Skagaströnd.
Skipverjar ákváðu að kveikja eld um borð ef verða mætti til þess að
einhver yrði þeirra frekar var. Kveikt var upp í járnbala undan línu og
tíudar í hann lestarfjalir og fleira. Þegar lengra leið og þetta gekk til
þurrðar voru teknar dýnur úr káetu og lúkar til að halda eldinum við.
Eftir strandiö héldu menn sig að mestu í stýrishúsiuu þegar flóð var, Jtá
Iét báturinn verst, en voru svo framnti í lúkar þegar fjaraði, því að þá var
mikið rólegra og auk þess var þar ágætur hiti. Báturinn lireyíðist stöðugt
á skerinu og vissi áhöfnin ógjörla hversu lengi hann myndi endast þtí að
eyrum barst í sífellu hávært brak og brestir. Menn áttu þess vegna alveg
eins von á að Asbjörgin gæti brotnað hvenær sem væri. Ástandið var
verulega slæmt og óvissan mikil. Þrír skipverjar áttu konur og ung börn í
landi, hinir tveir foreldra og vissulega leitaði hugurinn heim og hver
hugsaði sitt við þessar erfiðu aðstæður.
Enginn björgunarbátur var um borð þ\ú að á þessum tíma var það ekki
skylda og ekki venja að svo væri en skipverjar reyndu að klambra saman
lleka tir tiltæku efni til að hafa og fleyta sér á ef báturinn brotnaði þarna
á skerinu.