Húnavaka - 01.05.2003, Qupperneq 134

132
H U N A V A K A
meira hérna megin en nú. Síðar hafi bær Ævars verið fluttur lengra frain
í Ævarsskarðið þar sem Bólstaðarhlíð er nú.
Utan við Hlíðarhóla kemur svokölluð Hlíðarskriða sem öll er grasi gró-
in en ofan við hana rísa hnjúkar með möl og klettabeltum, til dæmis
Rauðihnjúkur. Skammt fyrir utan Svartárbrú kemnr hryggur upp skrið-
una alla leið upp á fjallsbrún. Heitir hryggur sá Langihryggur. Upp af
Skriðunni koma fyrst Miðskálar en á milli Hólaskálar og Miðskála er hár
hryggur. Utan við Miðskálar taka svo við Rauðahnjúksskálar ofan við
Rauðahnjúk en norðanundir honum er hinn liili merkjahnjúkur á rnilli
Bólstaðarhlíðar og Æsustaða.
I Hlíðarfjalli er sérstaklega góð hrossaganga og voru skepnur oft rekn-
ar þangað í harðindum í gantla daga. Ekki einungis úr Bólstaðarhlíðar-
hreppi heldur líka stundum úr Skagafirði. Þá voru túnin í sveitinni lítil
og engjar stundum lélegar. Margir komust í heyþröng á vetrum. Nú hef-
ir ræktunin aukist svo að flestir hafa nóg hey og þurfa því ekki að reka
hross sín og sauðfé í hagagöngu annars staðar. Hrossum hefur líka fækk-
að í sveitinni. Minnist ég þess, að faðir minn átti fjölda af hrossum. Fleiri
bændur voru líka hrossamargir.
Smalamennskur í Hlíðarfjalli voru öðruvísi en nú þegar ég var ung-
lingur og þá var líka oftar sntalað bæði vor og haust. Allir fóru gangandi
í smalamennskuna. Fjórir til fimm menn fóru gangandi upp Höfða-
brekkur, þaðan út með hlíðinni út á hæðina fyrir framan Skyttndal. Þar
var göngum skipt. Tveir skyldu smala að austan og vera svo í fyrirstöðu
við Yua-Bæjargil svo að féð rynni ekki austur þegar það kom utan úr fjall-
inu.
Brúnamaður fór fram hlíðarbrúnir (Fjallshlíðarbrúnir) alla leið fram
á Bæjarhnjúk. Tveir menn fóru vestur háfjall og hóuðu fé vestur af.
Brúnamaður fór út brúnir, hnjúk af hnjúk og hóaði fénu niður úr brún-
unum og skálunum. Þeir sem voru á háfjalli fóru á merkjum niður í
skriðu og smöluðu fram skriðuna en brúnamaður fór fram skálar og
hóaði fénu úr þeim. Hann fór svo niður Skógarhlíð utan við Tröllagil og
aftur upp sunnan við gilið til þess að hóa niður úr hnjúkunum þ\’í fé sem
ofarlega var. Loks rann féð niður á svæðið neðan við túnið sem kallaðist
Sandur sem þó var að mestu grasi gróinn. Var þar oft margt fé. Fór svo
það sem eftir var dagsins til þess að marka lömbin. Þegar rúið var þurfti
stundum að vaka alla nóttina. Fór þá oft langur tími á eftir í það að láta
ærnar lemba sig því að féð var svo margt. Vanalega var rekið inn í smá-
hópum þegar þurftí að rnarka lömbin.
Fjárréttin var við túngarðinn. Þijár réttir byggði faðir minn, tvær fyrir
utan túnið og eina syðst á Undirbakka.