Húnavaka - 01.05.2003, Blaðsíða 141

RAGNHEIÐUR BLONDAL, Birkihlíö:
Bernskuminning
Eg er fimm ára og þetta hræðilega sem ég liaíði lengi kviðið fyrir var
dunið yfir. Presturinn er kominn að húsvitja og láta börnin lesa en ég
ætlaði ekki að lesa. Eg skal ekki. Eg kúri mig með hjartslátt fj'rir ofan
pabba sem hafði lagt sig í rökkrinu og ég þóttist sofa og ætlaði ekki að
vakna, hvað sem tautaði. Eg var samt orðin læs. Móðir mín kom inn,
kveikti Ijós og reyndi að vekja mig. Það gekk ekki. Þá tók hún mig grút-
mátdausa upp og fór að þ\o mér í framan en ég var eins og tuskubrúða
og valt sitt á hvað með aftur augun. Hún setti mig í hreina svotntu en ekk-
ert dugði. Þá fór hún ofan í kommóðuskúffu og kom með lakkskóna sem
ég átti að fá ájólunum. Þá gat ég ekki staðið í þessu lengur og leyfði
mömmu að leiða mig fram í stofu þar sem prestshjónin sátu. Þau tóku
mér ósköp vingjarnlega og presturinn spurði ht’ort ég gæti lesið eitthvað.
Mér varð svarafátt en mamma tók af handahófi bók úr bókaskápnum og
setti fyrir mig, Uppeldi ungbarna, hét hún og var með smáu letri. „Barn-
ið getur ekki lesið þetta“ sagði prestsfrúin. „Uss hún les hvað sem er“
sagði mamma, hreykin af afkvæmi sínu.
Eg las og skildi ekki neitt af því sem ég var að lesa. „Ljómandi les barn-
ið vel“ sögðu hjónin. En móðir mín var ekki af baki dottin. „Hún kann
mörg kvæði“ sagði hún. Viltu fara með eitthvert kvæði fyrir prestshjónin,
til dæmis Ohræsið“. Eg var móður minni lítið þakklát fyrir þessa uppá-
stungu en úr því sem komið var varð víst svo að vera. Þarna stóð ég niður-
lút og horfði á skóna mína og þuldi, ein er upp til fjalla o.s.frv. öll
erindin en hef varla verið áheyrileg. Prestshjónin hrósuðu mér hástöf-
um og klöppuðu mér á kollinn en ég beið eftir að sleppa. Frænka gaf
mér köku og ég trítlaði tindilfætt á nýju skónum inn ganginn og var
þungu fargi af mér létt að vera sloppin úr þessari mestu eldraun ævinnar
til þessa.