Dagblaðið Vísir - DV - 25.11.2009, Side 26

Miðvikudagur 25. nóvember 200926 Bækur
Formáli
Musteri frímúrara
Klukkan 20:33
Leyndardómurinn felst í því hvernig skal
deyja.
Frá upphafi hefur leyndardómurinn alltaf
verið hvernig skal deyja.
Hinn þrjátíu og fjögurra ára gamli vígslu-
sveinn starði á höfuðkúpu úr manni sem hann
hélt í lófanum. Höfuðkúpan var hol, eins og
skál, full af blóðrauðu víni.
Drekktu það, sagði hann við sjálfan sig. Þú
hefur ekkert að óttast.
Samkvæmt hefðinni hafði hann hafið ferð-
ina klæddur í fatnað villutrúarmanns frá mið-
öldum sem er leiddur að gálganum, með víða
skyrtuna fráflakandi svo föl bringan kom í ljós,
vinstri skálmina bretta upp að hné og hægri
ermina bretta upp að olnboga. Um hálsinn
hékk þung snara – „kaðaltaumur“, eins og
bræðurnir kölluðu hana. En í kvöld var hann
klæddur sem meistari eins og bræðurnir sem
voru til vitnis.
Bræðurnir, sem slógu hring um hann, voru
allir klæddir í hátíðarbúninginn með svunt-
ur úr lambsskinni, herðafetla og hvíta hanska.
Um háls þeirra héngu viðhafnarskartgripir sem
tindruðu eins og draugaleg augu í daufu ljós-
inu. Margir þessara manna voru í valdastöðum
í þjóðfélaginu en vígslusveinninn vissi samt að
veraldleg staða þeirra hafði enga þýðingu inn-
an þessara veggja. Hér voru allir menn jafnir,
svarnir í bræðralag, bundnir leyndarböndum.
Þegar hann virti fyrir sér ógnvekjandi sam-
komuna velti hann fyrir sér hverjum fyrir utan
gæti dottið í hug að þessir menn myndu safn-
ast saman á einum stað ... hvað þá á þessum
stað. Herbergið var eins og helgistaður úr hin-
um forna heimi.Sannleikurinn var hins vegar
enn undarlegri.
Ég er bara spölkorn frá Hvíta húsinu.
Gríðarstór byggingin, á Sextánda stræti
1733 í Washington, var eftirmynd hofs sem
reist var fyrir Krist – musteri Mausolusar kon-
ungs, hið upprunalega grafhýsi ... áfangastað-
ur eftir dauðann. Fyrir utan aðalinnganginn
gættu tvær sjötíu tonna sfinxir bronsdyranna.
Innandyra var íburðarmikið völundarhús af
herbergjum, göngum, læstum hvelfingum,
bókasöfnum og meira að segja holur vegg-
ur sem geymdi líkamsleifar tveggja manna.
Vígslusveininum hafði verið sagt að í öllum
vistarverum byggingarinnar væri geymt leynd-
armál og samt vissi hann að ekkert herbergi
geymdi stærra leyndarmál en hinn ógnarstóri
salur þar sem hann kraup nú með höfuðkúpu
í lófunum.
Musterissalurinn.
Herbergið var fullkominn ferningur. Það
minnti á helli. Loftið gnæfði yfir, heilum hundr-
að fetum ofar, stutt steinsúlum úr grænu graníti.
Dökkum rússneskum viðarstólum með hand-
unnu svínsleðri var raðað í hring í herberginu.
Þrjátíu og þriggja feta hátt hásæti trónaði við
vesturvegginn og á móti því var hulið pípuorg-
el. Veggirnir voru alþaktir fornum táknum ...
egypskum táknum og hebreskum, táknum úr
stjörnufræði og gullgerðarlist og fleiri táknum
sem enn voru óþekkt.
Í kvöld var musterissalurinn lýstur upp af
kertum sem var raðað eftir kúnstarinnar regl-
um. Daufur bjarminn frá þeim var eina ljós-
ið fyrir utan fölan tunglskinsgeisla sem barst
gegnum þakgluggann og lýsti upp ógnvæn-
legasta hlutinn – gríðarstórt altari höggvið úr
fægðum belgískum marmara, nákvæmlega í
miðjum salnum. Leyndardómurinn felst í því
hvernig skal deyja, minnti maðurinn sig á.
„Stundin er runnin upp,“ var hvíslað. Vígslu-
sveinninn mældi út tiginmannlega hvítklædda
manninn sem stóð fyrir framan hann. Æðsta
meistarann. Maðurinn, hátt á sextugsaldri,var
mektarmaður í Bandaríkjunum, dáður, kröft-
ugur og ótrúlega ríkur. Hár hans, sem einu sinni
var dökkt, var að verða silfrað og í vel þekktum
andlitsdráttum hans mátti greina gamalreynd-
an styrk og skarpa greind.
„Sverðu eiðinn,“ sagði æðsti meistarinn,
rödd hans var mjúk eins og snjókorn á leið til
jarðar. „Ljúktu ferð þinni.“
Ferð vígsluveinsins hafði, eins og allar slíkar
ferðir, hafist á fyrstu gráðu. Það kvöld, við at-
höfn svipaða þessari, hafði æðsti meistarinn
bundið fyrir augu hans með flauelsbindi og
þrýst helgum rýtingi að beru brjósti hans um
leið og hann sagði: „Lýsir þú því hátíðlega yfir
og leggur heiður þinn að veði, án nokkurrar
ábatavonar eða annarrar óverðugrar ástæðu,
að þú bjóðir sjálfan þig fram af fúsum og frjáls-
um vilja og viljir eiga aðild að leyndardómum
og sæmd bræðralagsins?“
„Já,“ hafði maðurinn logið. „Megi þetta þá
halda samvisku þinni vakandi,“ hafði meistar-
inn sagt aðvarandi, „og megir þú tafarlaust láta
lífið ef þú skyldir nokkru sinni segja frá þeim
leyndarmálum sem þér verður trúað fyrir.“
Þá hafði maðurinn ekki fundið fyrir ótta.
Þeir eiga aldrei eftir að vita hver er raunveru-
legur tilgangur minn hér.
Í kvöld skynjaði hann hins vegar ískyggileg-
an hátíðleika í musterissalnum og það rifjuð-
ust upp allar skelfilegu viðvaranirnar sem hann
hafði fengið á leiðinni, hótanir um hræðilegar
afleiðingar ef hann segði nokkru sinni frá fornu
leyndardómun-
um sem hann
var um það bil að
fá vitneskju um:
Hálsinn skorinn
eyrnanna á milli
... tungan slit-
in upp með rót-
um ... innyfli rif-
in út og brennd
... feykt út í veður
og vind ... hjartað
slitið úr og gefið
dýrum merkur-
innar –
„Bróðir,“ sagði
gráeygði meist-
arinn og lagði
vinstri hönd á
öxl mannsins.
„Sverðu lokaeið-
inn.“
Maðurinn
herti sig upp
fyrir lokaskref-
ið á ferðalaginu,
hann rétti úr
stæltum líkamanum og beindi athygli sinni aft-
ur að höfuðkúpunni sem hann hélt á. Dimm-
rautt vínið virtist nærri svart í daufu kertaljós-
inu. Það var dauðaþögn í salnum og hann fann
að allir horfðu á hann, biðu eftir að hann sværi
lokaeiðinn og slægist í hóp hinna útvöldu.
Í kvöld, hugsaði hann, er eitthvað að ger-
ast innan þessara veggja sem hefur aldrei áður
gerst í sögu bræðralagsins. Ekki í eitt einasta
sinn, ekki svo öldum skiptir.
Hann vissi að það yrði kveikjan ... og myndi
veita honum óendanlegt vald. Hann fylltist
krafti, dró að sér andann og sagði sömu orð og
ótal menn höfðu sagt á undan honum í lönd-
um um allan heim.
„Megi vínið sem ég drekk nú verða mér
banvænt eitur ... ef ég nokkru sinni vísvitandi
eða viljandi rýf eið minn.“
Orð hans bergmáluðu í holu rýminu.
Síðan varð allt hljótt.
Hann hélt höndunum stöðugum, lyfti svo
höfuðkúpunni að munninum og fann varirn-
ar snerta þurrt beinið. Hann lokaði augunum,
hallaði kúpunni og drakk í löngum teygum.
Þegar síðasti dropinn var drukkinn lét hann
höfuðkúpuna síga.
Andartak fannst honum að lungun í honum
væru að þrengjast og hjartað væri farið að berj-
ast um í brjóstinu. Guð minn góður, þeir vita
það! Síðan, jafnskjótt og þessi tilfinning kom
yfir hann, var hún horfin honum.
Notalegur hiti streymdi um líkama hans.
Maðurinn andaði frá sér og brosti með sjálfum
sér þegar hann virti fyrir sér grunlausan grá-
eygða manninn sem hafði verið svo heimsk-
ur að hleypa honum inn í leyndardómsfyllstu
raðir bræðralagsins.
Brátt muntu missa allt sem
þér er kært.
1. kafli
Otis-lyftan sem steig upp suður-
stólpa Eiffel-turnsins var troð-
full af ferðamönnum.Í þröngum
lyftuklefanum horfði þungbú-
inn kaupsýslumaður í pressuð-
um jakkafötum niður á dreng
við hlið sér. „Þú ert fölur, vinur.
Þú hefðir átt að vera kyrr niðri á
jörðinni.“
„Það er allt í lagi með mig ...“
svaraði drengurinn um leið og
hann barðist við að halda aftur
af hræðslunni. „Ég fer út á næstu
hæð.“ Ég get ekki andað.
Maðurinn hallaði sér nær honum. „Ég hélt
þú værir kominn yfir þetta núna.“ Hann strauk
drengnum blíðlega um vangann.
Drengurinn skammaðist sín fyrir að valda
föður sínum vonbrigðum en hann heyrði varla
neitt fyrir suðinu í eyrunum. Ég get ekki andað.
Ég verð að komast út úr þessum kassa!
Lyftuvörðurinn var að segja eitthvað traust-
vekjandi um tengda vélarstimpla lyftunnar og
gerð hennar. Langt fyrir neðan teygðu götur
Parísar úr sér í allar áttir.
Næstum kominn, sagði drengurinn við
sjálfan sig, teygði úr hálsinum og leit upp á út-
göngupallinn. Reyndu að halda þetta út.
Um leið og lyftan steig upp í áttina að efri út-
sýnispallinum þrengdist lyftustokkurinn, stór-
ar og sterkar þrýstistangirnar drógust saman
og runnu upp í þröng lóðrétt göng.
„Pabbi, ég held að þetta sé ekki –“
Skyndilega mátti heyra skerandi skruðn-
inga fyrir ofan. Klefinn rykktist til og sveiflaðist.
Trosnaðir vírar slógust utan í hann, hlykkjótt-
ir eins og snákar. Drengurinn teygði sig í föð-
ur sinn.
„Pabbi!“
Þeir horfðust í augu eitt skelfilegt andartak.
Svo hrundi gólfið niður.
Robert Langdon kipptist til í mjúku leður-
sætinu sínu og hrökk upp úr þessu draumm-
óki. Hann sat einn í gríðarstórum klefa í Fal-
con 2000EXeinkaþotu sem kipptist til í ókyrrð
í loftinu. Fyrir utan suðuðu Pratt & Whitney-
hreyflarnir stöðugt.
„Herra Langdon?“ Það brast í hátalaranum
fyrir ofan. „Við erum að koma inn til lending-
ar.“
Langdon rétti úr sér í sætinu og stakk minn-
ispunktunum fyrir fyrirlesturinn aftur í leður-
skjóðuna sína. Hann hafði verið hálfnaður við
að rifja upp táknfræði frímúrara þegar hug-
ur hans hvarflaði frá. Draumurinn um föður
hans heitinn, hugsaði Langdon, hafði bært á
sér vegna óvænts boðs um morguninn frá Pet-
er Solomon, lærimeistara Langdons til margra
ára. Hinn maðurinn sem ég vil aldrei valda
vonbrigðum.
Hinn fimmtíu og átta ára gamli mannvin-
ur, sagnfræðingur og vísindamaður hafði tek-
ið Langdon undir sinn verndarvæng fyrir nærri
þrjátíu árum og á margan hátt fyllt upp í tóma-
rúmið sem faðir Langdons skildi eftir sig þeg-
ar hann lést. Þrátt fyrir áhrifamikið ættarveldi
Solomons og gríðarlegan auð hafði Langdon
skynjað auðmýkt og hlýju í blíðum augum
hans.
Sólin var sest fyrir utan gluggann en Lang-
don gat enn séð grannar útlínur heimsins
stærstu broddsúlu, sem reis upp út við sjón-
deildarhringinn eins og spíra á ævafornu sól-
úri. 170 metra há marmaraklædd broddsúlan
markaði hjarta þjóðarinnar. Í allar áttir frá súl-
unni stóðu hús og minnismerki í beinum röð-
um í nákvæmu kerfi.
Jafnvel úr lofti geislaði Washington af nán-
ast dulrænum krafti.
Langdon hafði dálæti á borginni og þegar
þotan lenti óx eftirvænting hans yfir því sem
var í vændum. Þotan ók að einkaflugstöð ein-
hvers staðar á gríðarstóru flæmi Dulles-flug-
vallar og stansaði.
Langdon safnaði saman föggum sínum,
þakkaði flugmönnunum og steig út úr rík-
mannlegri þotunni og gekk niður fellistiga.
Kalt janúarloftið var þægilegt.
Andaðu, Robert, hugsaði hann og virti fyrir
sér víðáttuna með ánægju.
Hvít þokuslæða læddist eftir flugbrautinni
og Langdon hafði á tilfinningunni að hann
væri að stíga út í mýri um leið og hann gekk
niður á mistrað malbikið.
„Halló! Halló!“ Það var kallað til hans með
syngjandi breskum hreim yfir malbikið. „Lang-
don prófessor?“
Langdon leit upp og sá miðaldra konu með
einkennismerki og skrifbretti á hraðferð í átt-
ina til hans, hún veifaði glaðlega þegar hún
nálgaðist.
Hrokkið ljóst hár stakkst undan nýtískuleg-
um prjónuðum hatti.
„Velkominn til Washington, herra!“
Nýjasta bók vinsælasta rithöfundar veraldar, Týnda
táknið eftir Dan Brown, kemur út á íslensku í dag.
DV fékk leyfi hjá bókaforlaginu Bjarti til að birta
formála bókarinnar og hluta af fyrsta kaflanum.
Týnda táknið
Dan Brown Var með ritstíflu
eftir Da Vinci-lykilinn. Þegar
hún brast varð Týnda táknið til.