Dagblaðið Vísir - DV - 07.01.2011, Síða 37

Viðtal | 37Helgarblað 7.–9. janúar 2011
Þ
egar ég hitti Ingvar er hann
á síðustu metrunum fyr-
ir frumsýningu, heltekinn
af verkefninu, en engu að
síður pollrólegur og yfirvegaður. Að
minnsta kosti á yfirborðinu. Eftir að
hafa tekið af sér húfuna og fengið sér
vatn að drekka sest hann niður og
strýkur hugsandi á sér skeggið.
Ég veit það eitt um Ingvar að hann
hefur átt glæstan leikferil síðan hann
útskrifaðist úr Leiklistarskólanum
árið 1990, hann virkar frekar lok-
aður og konum finnst hann flottur.
Mamma, sem gefur ekki mikið fyrir
leikara nútímans, fær alltaf stjörnur
í augun þegar minnst er á Ingvar, en
þetta stjörnublik hef ég ekki séð síð-
an hún talaði um Clark Gable á árum
áður.
Mig langar að vita heilmikið um
Ingvar, ekki bara sem leikara held-
ur líka sem manneskju, og á reyndar
eftir að komast að ýmsu. Meðal ann-
ars um messurnar sem hann hélt sem
krakki, rómantíkina, hrifnæmina,
tón listina og karate-iðkunina.
Við byrjum þó að sjálfsögðu á
Prospero. Ingvar segist hafa heillast
af handritinu um leið og hann las það
yfir. Hann hlær þegar hann er spurður
hvort hann geti samsamað sig Pros-
pero.
„Ja,“ segir hann, „þetta er ekkert
minna en maður sem er að leika guð
svo ég veit ekki hvort ég get samsam-
að mig slíkum manni. Hann er stór-
brotinn persónuleiki og sumir hafa
líkt honum við Leonardo da Vinci.“
Ástin skiptir mestu máli
Í Ofviðrinu er sögð sagan um Pros-
pero hertoga sem sinnir ekki skyldum
sínum við rekstur ríkisins, heldur er
á kafi í vísindum, verkfræði og bók-
menntum. Hann fær bróður sinn til
að sinna ríkisrekstrinum, en sá söls-
ar ríkið undir sig og gerir Prospero út-
lægan.
Prospero hrekst með Miröndu
dóttur sinni á „óskilgreinda eyju“ þar
sem hann nær með tímanum tökum
á náttúruöflunum, vekur upp púka og
anda og lætur þá vinna fyrir sig.
Þegar ofsaveður skolar skipi svik-
ara Prosperos á upp á eyjuna, er upp-
gjör óhjákvæmilegt. Þá hefjast heift-
arleg átök milli æðri og lægri hvata
mannsins, en margir vilja meina að
verkið fjalli öðru fremur um fyrirgefn-
inguna, sem er öllum samfélögum
nauðsynleg eftir átakatíma.
Ingvar segir Ofviðrið magnað verk,
en ekkert torskiljanlegt. „Þetta virðist
kannski í fyrstu vera ævintýri, en er
svo miklu meira en það, miklu stærra,
í rauninni jafn stórt og lífið sjálft. Pros-
pero ætlar að hefna sín grimmilega en
hættir við. Hann gæti verið listamað-
ur í þann veginn að fullkomna verk
sitt þegar hann skiptir um skoðun og
spyr sjálfan sig: „Og hvað svo?“ Hann
veltir fyrir sér hverju hann sé bættari
með hefndinni og hvað skipti mestu
máli þegar upp sé staðið. Niðurstaða
Properos er að ástin skipti mestu
máli, lífið og ástin.“
Hlaðinn verkefnum
Ingvar segir ekkert meira verk að tak-
ast á við Shakespeare en aðra höf-
unda. Hann sé alltaf jafn heltekinn af
því sem hann sé að fást við.
„Eftir að ég fékk Ofviðrið í hend-
urnar uppgötvaði ég að það er erfið-
ara en það lítur út fyrir að vera. Það er
ekki vegna þess að textinn sé illskilj-
anlegur, hann er eimitt mjög skilj-
anlegur í þýðingu Sölva Björns Sig-
urðssonar. Ryþminn í textanum er
hefðbundinn að mestu, svona fimm
liða taktur í bundnu máli, en stundum
er eins og hann verði aðeins djassað-
ur. Sumt í textanum er svo auðvelt að
læra að það kemur undir eins, annað,
sem er ómstríðara, verður ögn erfið-
ara. Einræðurnar eru þó aldrei leiðin-
legar, hvorki fyrir mig né hlustendur,
þær eru sífellt brotnar upp með alls
kyns hundakúnstum og skemmti-
legheitum. Textinn er fjölbreytilegur,
hlaðinn dramatík, fantasíu og kómík
í senn.“
Talið berst að því sem Ingvar hef-
ur verið að fást við að undanförnu, en
hann er oftast hlaðinn verkefnum.
„Ég er búinn að vera í öllu mögu-
legu, er enn að leika Jón Hreggviðs-
son í Íslandsklukkunni, hef verið í alls
kyns smáverkefnum og búinn að vera
í leikferðum með Hamskiptin. Ég var
að koma frá New York, tók mér tíu
daga frí frá Ofviðrinu og var með fer-
legt samviskubit. Svo er ég búinn að
þvælast í hinu og þessu, gerði stutt-
mynd í Noregi og stuttmynd í Skot-
landi.“
Langar ekki að staðna
í Hollywood
Hvað með Hollywood? Nú fékkstu
nasaþefinn af lífi stórstjarnanna þeg-
ar þú lékst í K19, langaði þig ekki að
spreyta þig meira þar?
Ingvar hlær. „Það var vissulega
magnað að vera inni í þessari risa-
maskínu og sjá hvernig hlutirnir
ganga fyrir sig. Ég veit ekki við hverju
ég bjóst, en það var ágætis fólk þarna
á flestum póstum. Það er hins veg-
ar þannig að ef leikari ætlar að halda
áfram að þróast er Hollywood ekki
staðurinn. Mig langar ekkert að vera
í stöðluðum rullum í Hollywood, þar
sem allt er morandi í steríótýpum,
mikið af hólfum þar sem menn koma
bara til greina í ákveðnar „kategórí-
ur“. Ég fór í ótal prufur, en ég hef ekki
áhuga á að leika einstakling sem hef-
ur ekki meira að bjóða en eitt ákveðið
ástand. Bara nenni því ekki. Við höf-
um verið að ræða það hér heima af
hverju við horfum alltaf í vestur. Það
er að sjálfsögðu gefandi fyrir íslenska
leikara að vinna með öðrum þjóðum
og vita að við eigum bræður og syst-
ur sem eru öll að hugsa það sama. En
af hverju bara í vestur? Hollywood
er eins og vél í framleiðslu á kvik-
myndum með það eitt að markmiði
að græða, oft á kostnað listsköpunar.
Við ættum að líta meira til Evrópu þar
sem líka er margt áhugavert í gangi.
Ég var ekkert svekktur að yfirgefa
Hollywood og hef í rauninni aldrei yf-
irgefið Hollywodd vegna þess að það
hefur bara aldrei almennilega komið
til mín, en færi örugglega þangað aft-
ur ef eitthvað bitastætt byðist. Ég er
reyndar ekki svekktur yfir nokkrum
sköpuðum hlut, enda væri það van-
þakklæti. Mig hafði aldrei órað fyr-
ir að ég ætti eftir að fá tækifæri til að
gera allt það sem ég hef gert á undan-
förnum árum.“
Gutlar á píanó, harmonikku
og trommur
Leikferill Ingvars er óneitanlega
glæstur og hann segist ekki gera lítið
úr sjálfum sér með því að afgreiða það
sem heppni, árangurinn felist í mik-
illi vinnu, fórnfýsi og aga. Eiginkona
Ingvars er Edda Arnljótsdóttir leik-
kona og saman eiga þau fjögur börn,
tvítugan son, átján ára dóttur og tvo
gutta, ellefu og tólf ára. Ingvar viður-
kennir að leiklistin sé ekki alltaf fjöl-
skylduvænt starf. „Hún getur þó ver-
ið það ef maður gerir ekki út af við sig
í vinnu. Það koma tímabil sem mað-
ur er voða lítið heima hjá sér, jafnvel
á þvælingi í útlöndum í langan tíma.
Það er ekki hollt fyrir fjölskylduna. Ég
fékk þau öll í heimsókn til Bandaríkj-
anna og þar tókum við gott páskafrí.
Líka þegar Vesturport fór með Rómeó
og Júlíu til London, þá kom fjölskyld-
an þangað. Í tveggja mánaða leik-
ferð um Ástralíu með Hamskiptin var
Edda með hlutverk og þá voru tveir
yngri strákarnir með okkur.“
Ingvar segir krakkana sína hafa
mátulegan áhuga á leiklist, þeirra
áhugasvið liggi meira annars stað-
ar. „Yngri strákarnir eru í fótboltan-
um, dóttir mín er að læra listdans og
elsti strákurinn í Tónlistarskólanum
í Reykjavík að læra á klassískan gítar
og söng.“
Aðspurður hvort þau hafi góð tón-
listargen segir Ingvar allt morandi í
hljóðfærum heima.
„Við erum með tvö píanó, trommu-
sett og fullt af gíturum. Það eru að-
allega við strákarnir sem spilum, ég
gutla á píanó, harmonikku og tromm-
ur. Við erum að fást við tónlist hver
fyrir sig, en svo tökum við stundum
„gig“ saman. Við æfum til dæmis allt-
af eitt jólalag sem er flutt við mikinn
fögnuð þegar ömmur og afar koma í
heimsókn á jólunum.“
Þá segist Ingvar stunda karate,
vera með brúna beltið og ekkert eiga
langt í það svarta.
„Ef ég verð duglegur að æfa verð ég
snöggur að ná svarta beltinu, en mað-
ur er aldrei fullnuma í karate. Þetta er
fyrst og fremst sjálfsvarnaríþrótt, en til
að ná góðum árangri þarf hugarró og
aga.“
Predikaði, söng og fór með bænir
Og þar komum við aftur að þessu
orði; aga. Er Ingvar mjög agaður – eða
hvernig týpa er hann?
Hann brosir og segist vera rólega
týpan sem æsi sig ekki mikið yfir hlut-
unum.
„Ég held ég sé voða mikið bara hér
og nú. Mér finnst mjög erfitt að gera
langtímaplön og erfitt að segja já við
hlutum sem eiga að gerast eftir ár eða
í fjarlægri framtíð.“
Aðspurður hvort hann hafi alltaf
ætlað að verða leikari er hann ekki frá
því að draumurinn hafi blundað með
honum.
„Ég var oft að leika þegar ég var lít-
ill. Ég hafði miklar mætur á prestum
og var með messur heima. Lokaði mig
inni í stofu og predikaði, söng og fór
með bænir. Það voru trúlega fyrstu
tilburðirnir í leiklist, en hafði líka með
trúhneigð að gera þó ég sé ekkert sér-
staklega kirkjurækinn.“
Hann segir ekkert ólíklegt að guð-
fræðin hefði orðið fyrir valinu ef hann
hefði ekki farið í leiklist og okkur ber
saman um að séra Ingvar E. Sigurðs-
son hljómi bara vel.
Svo segist hann vera hrifnæmur og
oft þurfi lítið til að kveikja á honum.
Of mikill lúxus gerir menn að
aumingjum
En hvað með rómantíkina?
„Ég er mjög rómantískur,“ seg-
ir Ingvar, „en ekkert væminn,“ bætir
hann við í flýti.
Hvernig væri þá rómantískt kvöld
með konunni ef þú ættir að skipu-
leggja það?
„Tja, þegar maður er búinn að
vera lengi í vinnunni og hversdags-
amstrinu er voða gott að eiga ljúfa
stund saman, fara til dæmis út að
borða. Of mikill lúxus gerir hins veg-
ar menn að aumingjum, þetta verð-
ur allt að vera í hófi,“ segir hann hlæj-
andi. Sjálfur segist Ingvar vera góður
kokkur, en hann sleppi við elda þegar
hann er undir álagi.
„Þá missi ég líka matarlystina, en
það er auðvitað nauðsynlegt fyrir leik-
ara að nærast og vera í góðu standi
bæði líkamlega og andlega. Leiklist-
in hefur reyndar lækningarmátt og
heldur manni í góðu formi.“
Ingvar er ekki hjátrúarfullur en
undirbýr sig andlega fyrir sýning-
ar. „Ég er baksviðs og leggst á hnén
eins og nokkurs konar zen og hugsa
til áhorfendanna sem eru á leið í sal-
inn. Ég hugsa mjög hlýtt til þeirra og
hneigi mig svo fyrir sviðinu. Sviðið er
heilagt svæði fyrir leikarann, sem ég
ber mikla virðingu fyrir því þar ger-
ast töfrarnir. Það hefur þó gerst að ég
hafi farið hálfómögulegur á svið. Það
kannast allir leikarar við svokallaðar
leikaramartraðir. Í leikaramartröð er
manni ýtt inn á svið en veit ekkert í
hvaða leikriti maður er, hvað maður á
að segja eða gera og kannast ekki við
neitt. Hrikalegt,“ segir Ingvar og það
fer um hann hrollur.
Þögnin oft mögnuð í leikhúsi
Hann er hins vegar ekkert hrædd-
ur við að gleyma texta. „Ef maður
gleymir texta reddast það ekki með
hvíslara. Að gleyma texta er oft mjög
spennandi á sviðinu og mér finnst of-
boðslega gaman þegar mótleikarar
mínir gleyma texta. Frumskilyrði er
að paník era ekki, en þögnin er oftast
spennandi og upp úr spennandi þögn
gerist oft eitthvað æðislegt. Það kem-
ur fyrir að mótleikari eða maður sjálf-
ur hlaupi yfir texta með upplýsingum
sem skipta máli og þá reynum við að
koma upplýsingunum einhvern veg-
inn að. Þetta getur verið mjög gaman.“
Ingvar segist alltaf vera með rull-
una sína í kollinum. „Þetta er alltaf í
hausnum á mér, á nóttinni aðallega
þó ég reyni að berja textann frá mér.
Svo vakna ég með textann á vörunum
og get ekkert að því gert. Nú eru tveir
dagar í frumsýningu á Ofviðrinu, en
daginn eftir er ég í Íslandsklukkunni,
svo Jón Hreggviðsson er aðeins farinn
að trana sér fram.“
Vesturportið stærsta ævintýrið
Ingvari finnst jafn spennandi að vinna
í leikhúsi og kvikmyndum. „Verkefn-
in eru ólík hvort sem um er að ræða
kvikmynd eða leikverk. Það hvílir líka
mismikil ábyrgð á manni, stundum er
í gangi hóp- og samvinna, en stund-
um ber maður einn meiri ábyrgð.
Í Ofviðrinu setja allir sem koma að
uppsetningunni allt sitt traust á leik-
stjórann, Koršunovas, en hann leik-
stýrir af mikilli tilfinningu. Sýningar
hans eru ljóðrænar, gáskafullar og tær
veisla fyrir augu og eyru. Hann hef-
ur sagt að uppsetningin á Ofviðrinu
sé óður hans til leikhússins og listar-
innar,“ segir Ingvar. „Við höfum notað
túlk á æfingum sem talar rússnesku
og þess vegna verður óneitanlega
minna um „dialog“ eða samtöl, en
þau eru auðvitað til staðar.“
Þegar Ingvar horfir yfir farinn veg
finnst honum eitt stærsta ævintýr-
ið vera Vesturportið. „Þetta byrjaði
sem kraftmikill, hugmyndaríkur hóp-
ur sem hefur náð lengra en okkur ór-
aði fyrir. Allir hugsuðu stórt en þetta
bólgnaði út og orðsporið sem fer af
hópnum núna er mjög gott. Við finn-
um það bæði í New York og Evrópu að
við erum orðin þekkt stærð í leikhús-
heiminum.“
Ekki hægt annað en hrífast
Ingvar ber mikla virðingu fyrir því
sem hann er að gera hverju sinni og
segir sterkustu löngun sína á sviðinu
þá að áhorfandinn njóti þess sem er
að gerast. „Verst er að meiða áhorf-
endur. Næstverst að láta sig þá engu
varða. Leikhúsgestirnir eru aðalat-
riði.“
Mörg verkefni bíða Ingvars, til
dæmis ætlar hann að leika hesta-
mann í mynd eftir Benedikt Erlings-
son sem verður tekin upp næsta sum-
ar. Þá er hugsanlegt að Erlendur lifni
aftur á hvíta tjaldinu. Nú kemst þó
ekkert að nema eyja, einhvers stað-
ar og hvergi, þar sem Prospero hef-
ur búið í útlegð árum saman ásamt
ungri dóttur sinni, skrímslinu Kaliban
og þjóni sínum Ariel.
Ingvar er aðeins farinn að ókyrrast
og ljósmyndarinn er mættur, en rétt í
lokin; býst hann við að fólk muni hríf-
ast af Ofviðrinu?
„Já, ég veit ekki hvers konar ónæm-
isþykkildi það væru sem ekki hrífast,
þó ekki væri nema af leikmyndinni og
tónlistinni,“ segir hann og hlær.
Það er nefnilega það. Clark Gable
hvað?
edda@dv.is
„Ég hugsa mjög
hlýtt til áhorfenda
og hneigi mig svo fyrir
sviðinu. Sviðið er heilagt
svæði fyrir leikarann, sem
ég ber mikla virðingu fyrir
því þar gerast töfrarnir.
Ingvar á sviði Borgarleikhússins
Ingvar rómar mjög meðleikara sína,
leikstjóra, Íslenska dansflokkinn
og aðra þá sem koma að sýningu á
Ofviðrinu. mynd róBErt rEynIssOn