Dagblaðið Vísir - DV - 23.01.2013, Blaðsíða 10

„Nú fer að kom-
ast upp um þig“
n Kjartan sendi Gísla reglulega tölvupóst n Segir Gísla hafa káfað á sér þegar hann var tólf ára
10 Úttekt 23. janúar 2013 Miðvikudagur
G
ísli Hjartarson kenndi Kjart-
ani Antonssyni þegar hann
var í grunnskóla. Kjartan
segist líka hafa lent í Gísla,
hann hafi leitað á hann
þegar hann var aðeins tólf ára. Þá
höfðu þeir verið í góðu sambandi
um nokkurt skeið, Kjartan hafði ver-
ið mikið heima hjá Gísla ásamt fé-
lögum sínum en Kjartani gekk illa í
skólanum um þessar mundir og stóð
ekki sterkur fyrir. „Hann bað mig um
að koma heim til sín að hjálpa sér
að ryksuga og svona. Í staðinn mátti
maður haga sér eins og maður vildi
heima hjá honum. Ég mátti steikja
franskar og borða eins mikið af þeim
og ég vildi. Það fannst mér mjög góð
laun fyrir aðstoðina. Hann tók sér
góðan tíma í að byggja upp traustið.“
Gísli var leiðsögumaður og fór
alltaf norður á Strandir. „Stundum
tók hann stráka með sér í þessar ferð-
ir og hann var alltaf að tala um það
við mig að ég ætti að koma með hon-
um á Strandirnar en þá yrðum við
að hafa svefnpoka sem hægt væri að
renna saman svo við gætum haldið
hita á hvor öðrum. Svo fór hann að
hvetja mig til þess að skríða bara út
um gluggann heima að næturlagi og
heimsækja sig, en ég vildi það ekki.
Svona gekk þetta í einhverja
mánuði þangað til hann fór að sýna
mér klámmyndir og spyrja hvort ég
væri orðinn æstur.“
„Þá trylltist ég alveg“
Eitt skiptið bauð Gísli honum heim,
þá voru foreldar Kjartans að fara á
árshátíð. Gísli bauð honum áfengi en
Kjartan hafði ekki drukkið áður, hafði
kannski fengið sér einn sopa eða tvo
einhvern tímann áður. „Ég var hik-
andi en hann þrýsti á mig að smakka
og drekka alltaf aðeins meira. Í raun
var þetta í fyrsta skipti sem ég drakk
áfengi. Þegar ég var orðinn drukkinn
sagði hann mér að ég yrði að fara inn
í herbergi að leggja mig því ég gæti
ekki farið heim svona drukkinn. Ég
þráaðist við því ég vissi að það var
eitthvað að, undirmeðvitundin var
alveg spennt og ég passaði mig á því
að sofna ekki. Ég veit ekki hvað það
leið langur tími þar til hann kom inn
í herbergið og undir sængina. Ég var
í öllum fötunum en hann byrjaði að
káfa á mér. Ég sagði við hann að ég
myndi brjálast ef hann hætti ekki.
Þá fór hann fram en kom svo aftur
skömmu síðar og leitaði aftur á mig.
Þá trylltist ég alveg, öskraði og garg-
aði og slóst við hann. Hann ætlaði
ekki að sleppa mér og var sterkur, ég
átti ekkert í hann, tólf ára guttinn. En
þar sem hann átti heima í blokk held
ég að það hafi ráðið úrslitum hvað ég
öskraði mikið.“
Sjálfsásakanir og skömm
Kjartan man næst eftir sér fyrir utan
blokkina og þaðan komst hann ein-
hvern vegin í billjardstofu sem var í
bænum þar sem lögreglan hirti hann
og skutlaði honum heim. Kjart-
an sagði engum frá því sem gerðist
og mætti í skólann hjá Gísla eins og
ekkert hefði í skorist. Hins vegar fór
hann aldrei aftur heim til hans. „Ég
skammaðist mín og ásakaði sjálfan
mig fyrir það sem gerðist. Ég sagði
engum frá þessu fyrr en ég var kom-
inn yfir tvítugt. Þá var eitthvað ver-
ið að tala um Gísla og ég sagði að
ég hefði lent í honum. Þegar ég var
orðinn fullorðinn fannst mér það
ekkert mál. En þegar ég var strákur þá
var ég hræddur um að mér yrði strítt
ef þetta kæmist upp. Svo var það líka
annað, það þótti nefnilega rosafínt
fyrir svona strák að fá að djúpsteikja
franskar og annað slíkt þannig að
innst inni fannst mér eins og hann
væri búinn að borga fyrir þetta með
því að leyfa mér allt. Þannig að ég
skil alveg af hverju krakkar segja ekki
frá því þegar þeir lenda í svona. Svo
fannst mér eins og ég hefði sloppið,
þannig séð. En ég slapp ekkert, hann
braut gróflega gegn mér þótt það
hefði ekki gengið eins langt og hann
ætlaði sér.“
Sendi honum tölvupóst
Þessi reynsla sat alltaf í Kjartani
og þegar hann var kominn yfir þrí-
tugt þá stofnaði hann netfang og
fór að senda Gísla tölvupóst. „Ég
sendi honum línur eins: „Nú fer að
komast upp um þig“ eða „þú verð-
ur tekinn bráðum“ og svo kvittaði
ég alltaf undir með þessum orð-
um, „kveðja, þú veist hver“ af því
að ég vissi að hann hafði ekki hug-
mynd um það. Það var alltaf þessi
orðrómur um að hann væri að
brjóta gegn börnum og ég veit um
fleiri sem lentu í honum. Þannig
að ég vissi að hann gæti ekki vit-
að hver var að senda þennan póst.
Ég hélt þetta út í svona ár og sendi
honum póst einu sinni til tvisvar
sinnum í mánuði. Síðan fjaraði það
út. En það var viss léttir sem fylgdi
því þegar þetta mál kom upp á yfir-
borðið á sínum tíma.“ n
T
rausti Björgvinsson bjó á
Bolungarvík þegar Gísli
var kennari þar. Hann
segist hafa lent í heldur
óskemmtilegri reynslu
þegar hann fór með yngri bróður
sínum í heimsókn til manns þar
sem þeir hittu Gísla Hjartarson.
Gísli hafi verið drukkinn og beðið
bróður hans, sem var ári eldri en
Trausti, þrettán ára, um að hjálpa
sér við húsverkin gegn greiðslu.
Bað um aðstoð
„Gísli sagðist eiga erfitt með að
skúra og spurði hvort hann væri til
í að gera það fyrir hann. Hann var
alveg tilbúinn til þess að gera það.
Þannig að Gísli bað bróður minn
um að fylgja sér heim svo hann gæti
sýnt honum aðstæðurnar. Hann var
eitthvað smeykur við að fara einn og
bað mig um að koma með sér. Við
fórum því saman heim til Gísla sem
sýndi okkur íbúðina. Síðan vildi
hann að við settumst aðeins niður
að spjalla, sem við gerðum. Við sát-
um þarna og spjölluðum. Hann var
mjög skemmtilegur maður, hress og
glaðlyndur.“
Bar hníf að hálsi hans
Eftir smá stund segir Trausti að þeir
bræður hafi farið að ókyrrast og vilj-
að fara heim. Gísli vildi hins vegar
að bróðir Trausta yrði áfram hjá sér
og þeir báru virðingu fyrir kennar-
anum sínum og áttu erfitt með að
mótmæla honum. „Ég vissi aldrei
hvað var að ske þarna. Mig grunaði
það aldrei eftir að þetta gerðist með
mig og bróður minn. Nema hvað
hann vildi endilega að bróðir minn
yrði hjá sér um nóttina en bróðir
minn neitaði og sagði að hann yrði
að fara heim til mömmu og pabba.
Ég tók undir það og sagði að hann
yrði að fara heim. Gísli gekk um
gólf og ég viss ekki fyrr en hann var
kominn fyrir aftan mig með kuta
sem hann bar að hálsi mér og sagði
að ég ætti ekki að segja orð um það
hvar bróðir minn væri.“
Trausti segir að hann geti aldrei
gleymt óttanum sem heltók hann
þetta kvöld. „Ég varð stjarfur og lof-
aði að segja ekkert. Svo þegar hann
sleppti takinu stóð ég skíthræddur
upp og hljóp fram á gang. Ég var
að fara út þegar bróðir minn kom
hlaupandi á eftir mér, greip skóna
sína og við hlupum saman út.“
„Þetta situr alltaf í mér“
Bræðurnir hlupu heim og sögðu
foreldrum sínum frá því sem gerst
hafði. „Okkur var bara sagt að halda
okkur frá honum en það var ekki
gert neitt meira. Við áttum bara að
mæta í skólann og sitja tíma hjá
honum. En okkur var þó sagt að ef
hann ætlaði að láta okkur sitja eftir
þá ættum við bara að standa upp
og fara. Við áttum að forðast hann.
Annað var ekki gert. Þetta var al-
talað í bænum og það vissu þetta
allir“
Trausti segir að þótt þeir bræður
hafi náð að hlaupa út þá sitji þetta
atvik alltaf í honum. „Ég get aldrei
gleymt þessu. Þetta situr alltaf í
mér og rifjast alltaf upp í hvert sinn
sem upp koma svona mál eins og
að undanförnu. Þess vegna fannst
mér gott þegar þetta kom fram á
sínum tíma, þótt það hafi verið sárt
að sjá umræðuna fara frá því sem
þarna gerðist og út í einhverja vit-
leysu áður en hún þagnaði alveg. Ég
hefði viljað sjá strákana sem kærðu
Gísla fá sanngjarna málsmeðferð og
leið því betur þegar ég vissi að þeir
hefðu fengið bætur.“ n
n Bræðurnir töldu sig vera í hættu n Sögðu öllum frá því sem gerðist
Hlupu frá Gísla
Gleymir þessu aldrei Trausti varð stjarfur af hræðslu hjá Gísla en náði að hlaupa út.
Gísli Hjartarson Gísli framdi sjálfsvíg nóttina áður en fréttin um hann birtist í DV.
Sendi Gísla tölvupósta Kjartan varð fyrir barðinu á Gísla þegar hann var tólf ára.