Dagblaðið Vísir - DV - 31.05.2013, Blaðsíða 10

10 Fréttir 31. maí–2. júní 2013 Helgarblað
Þ
etta var alltaf tvö skref áfram,
eitt skref afturábak, en engin
stór bakslög,“ segir Katrín Að­
alsteinsdóttir sem eignaðist
tvíburastúlkur þann 6. jan­
úar síðastliðinn, eftir aðeins 25 vikna
meðgöngu. Stúlkurnar hafa braggast
ótrúlega vel og læknar eru sammála
um að þær séu kraftaverkabörn. Þann
27. apríl voru þær loksins útskrifaðar
af spítalanum, átta dögum eftir áætl­
aðan fæðingardag.
Blaðamaður hittir Katrínu á fall­
egu heimili þeirra mæðgna í Njarð­
vík. Fimm ára dóttir hennar og stóra
systirin, Guðbjörg Emilía, kemur strax
skoppandi fram. Hún er í rauðum kjól
með fallegan bleikan hatt á höfðinu
sem hún vill sýna blaðamanni. Móðir
Katrínar er einnig á svæðinu og veitir
dóttur sinni ómetanlega aðstoð, enda
mikil vinna að vera ein með tvö ung­
börn og eina líflega fimm ára.
Missti eiginmann sinn
á meðgöngunni
Blaðamaður hitti Katrínu síðast á
barnaspítala Hringsins í lok janúar.
Þá voru aðeins þrjár vikur síðan
stúlkurnar komu í heiminn. Og tæp­
ir þrír mánuðir frá því eiginmaður
Katrínar og faðir tvíburanna féll frá.
Halldór Nilsson hafði glímt við geð­
hvarfasýki í mörg ár og féll fyrir þeim
sjúkdómi. Síðustu tvö árin áður en
hann lést hafði hann verið nokkuð
góður af sjúkdómnum og fráfall hans
kom því öllum mikið á óvart. „Einn
daginn bara gafst hann upp,“ sagði
Katrín í viðtalinu í janúar.
Það er svolítið annað að sjá þessa
ungu þriggja barna móður núna,
þegar lífið er að komast aftur í fastar
skorður eftir erfiða sjúkrahúsvist.
Það sést langar leiðir hvað henni líð­
ur orðið miklu betur og það geislar af
henni.
Vógu um 700 grömm
við fæðingu
Tvíburastúlkurnar Þóra Margrét og
Halldóra Gyða liggja saman í vögg­
unni sinni, klæddar í bleika kjóla.
Þær eru í stíl en þó mjög ólíkar, enda
tvíeggja. Þrátt fyrir að hafa komið í
heiminn fyrir tæpum fimm mánuð­
um síðan eru þær agnarsmáar, enda
ættu þær í raun bara að vera eins
mánaða gamlar. Við fæðingu var
Þóra Margrét aðeins 676 grömm
og 31,5 sentímetrar en Hall­
dóra Gyða var örlítið stærri, 730
grömm og 33 sentímetrar. Þóra
Margrét fæddist með klumbufót
og er með spelkur til að laga það.
Að sögn Katrínar er það nán­
ast komið. Hún og móðir henn­
ar grínast með að Þóra Margrét
verði eflaust efnileg á snjóbretti í
framtíðinni en spelkurnar minna
einna helst á eitt slíkt.
„Við sluppum ótrúlega vel“
„Læknarnir segja að þetta sé krafta­
verk. Þeir bjuggust ekki við að Þóra
Margrét myndi lifa. Hún var það
mikið veik fyrst. Hún var með sýk­
ingu og þurfti að vera í öndunarvél
í tíu daga.“
Halldóra Gyða þurfti hins vegar
aldrei að fara í öndunarvél, en það
er mjög sjaldgæft að börn sem fæð­
ast svo löngu fyrir tímann sleppi við
það. Læknarnir sögðu Katrínu að dótt­
ir hennar væri þriðja barnið frá því
vökudeildin opnaði sem ekki þurfti að
fara í öndunarvél.
Báðar fengu þær systurnar smá
gulu og Þóra Margrét fékk örlitla heila­
blæðingu sem gekk fljótt til baka. En
slíkt mun vera algengt hjá börnum
sem fæðast svona mikið veik, að sögn
Katrínar.
„Við sluppum ótrúlega vel út úr
þessu,“ segir Katrín einlæg. „Satt best
að segja þá bjóst ég aldrei við að koma
heim með tvær.“
Það er augljóst að stúlkurnar eru
mikil hörkukvendi og Katrín segir að
það sjáist orðið glögglega og heyr­
ist. „Þær kunna að öskra,“ segir hún
hlæjandi. „Sérstaklega Þóra, hún var
veikari. Það sést alveg á henni, hún er
meiri frekja.“
Saknar Halldórs
Það þarf enginn að efast um að síð­
ustu mánuðir hafa verið Katrínu
mjög erfiðir. Fyrst að missa Hall­
dór og svo að sitja yfir pínulitlu tví­
burastúlkunum þeirra og fylgjast
með þeim þroskast. „Þetta er búið að
vera ógeðslega erfitt. Ég væri að ljúga
ef ég segði þetta hafa verið auðvelt.
Mér líður bara vel í dag, miðað við
aðstæður. Ég sakna auðvitað alltaf
Halldórs, þetta er erfitt þannig. En að
vera ein með þessar þrjár, það geng­
ur vel. Ég fæ góða aðstoð.“
Fyrir utan góðan stuðning frá fjöl­
skyldu og vinum fær Katrín einnig
aðstoð frá Reykjanesbæ. Á morgn­
ana kemur til hennar starfsmaður frá
bænum og gætir stúlknanna svo hún
geti hvílt sig.
Halldóra Gyða líkist Halldóri
Aðspurð hvort stúlkurnar líkist Hall­
dóri, segir Katrín Halldóru vera al­
veg eins og hann. „Hún er nákvæm­
lega eins,“ segir hún hlæjandi. „Ég sá
það strax.“ Það var þó einskær tilvilj­
un að Halldóra fékk Halldórunafnið,
en ekki systir hennar. „Ég var ekki
búin að sjá þær þegar ég ákvað nöfn­
in. Tvíburi A átti bara að heita Þóra
Margrét og tvíburi B átti að heita
Halldóra Gyða. Svo var það bara til­
viljun að Halldóra var eins og Hall­
dór.“ Þóra Margrét líkist hins vegar
stóru systir sinni, Guðbjörgu Emilíu,
mikið.
Tvíburarnir eru ekki bara ólíkir út­
litslega heldur er persónuleiki þeirra
einnig mjög ólíkur. „Þóra er frekjan
en Halldóra er svona yfirveguð.“
Þrátt fyrir smá frekju í Þóru Mar­
gréti segir Katrín stúlkurnar vera al­
gjör draumabörn. Þær sofa allar næt­
ur og hún þarf að vekja þær til að gefa
þeim að drekka.
Erfitt fyrir elstu dótturina
Guðbjörg Emilía kemur aftur skopp­
andi fram úr herberginu sínu, nú
með grænan hatt. Hún er hafa sig til
fyrir myndatökuna sem hún veit að
fer fram á eftir.
Síðustu mánuðir hafa líka tekið
á hana. Að missa fósturpabba, sem
hafði gengið henni í föðurstað, og
það að geta lítið hitt mömmu sína
í marga mánuði. „Þetta kemur allt
saman. Hún er rosalega góð við
systur sínar,“ segir Katrín og brosir til
dóttur sinnar.
Á meðan tvíburarnir voru á
spítalanum var Katrín með íbúð
í Reykjavík á vegum spítalans en
fór tvisvar í viku heim til Njarðvík­
ur, þar sem Guðbjörg Emilía dvaldi
hjá ömmu sinni og afa.
Farnar að drekka sjálfar
Þegar Þóra Margrét og Halldóra
Gyða fóru heim af spítalanum
voru þær ekki alveg byrjaðar að
drekka sjálfar og þurftu því að vera
með sondu. Halldóra Gyða í tvær
vikur en Þóra Margrét í þrjár. Þær
eru nú báðar byrjaðar að drekka
alveg sjálfar úr pela en amma er
einmitt að gefa þeim að drekka á
meðan á viðtalinu stendur.
Katrín segir lífið hafa geng­
ið nokkuð áfallalaust fyrir sig frá
því þær komu heim, fyrir utan áfall
fjórum dögum eftir heimkomuna,
þegar Þóra Margrét fékk þvagfæra­
sýkingu. Hún þurfti því að fara aftur
á spítalann í fimm daga.
Ætla að slá upp skírnarveislu
Katrín viðurkennir að hún sé búin
að sofa mikið frá því þær komu
heim af spítalanum. Hún er að
reyna að endurheimta orkuna eftir
átakanlega mánuði. Öll aðstoð hef­
ur því verið henni mjög dýrmæt.
Tengdamóðir hennar var hjá henni í
mánuð eftir heimkomuna til að létta
undir, en hún býr á Akureyri. Katrín
er í góðu sambandi við fjölskyldu
Halldórs sem veitir henni mikinn
styrk.
„Svo ætlum við að slá upp
skírnar veislu núna í júní. Þó það
sé búið að skíra þær, þá ætlum
við bara að halda aðra veislu.“
Systurnar voru skírðar á spítalan­
um sama dag og þær fæddust, líkt
og gjarnan er gert með fyrirbura.
En þær eiga eftir að fá tilheyrandi
veislu. „Svo förum við í kirkjuna
við kirkjugarðinn og höfum smá
athöfn þar,“ segir Katrín og á þar
við kirkjugarðinn þar sem Halldór
er jarðsettur.
Hún hugsar mikið til Halldórs.
„Sérstaklega þegar maður sér hvað
Halldóra er lík honum. Allir svipir,
þeir eru alveg eins. Hún hefur líka
skapið hans. Hann var rólyndis­
maður og hún er róleg,“ segir Katrín,
brosir og lítur í átt til vöggunnar.
Þroskast eðlilega
Þóra Margrét og Halldóra Gyða fara
nú einu sinni í viku í vigtun og koma
svo til með að fara í sérstakt ung­
barnaeftirlit fyrir fyrirbura í Reykjavík.
Taugalæknar á barnaspítala Hringsins
fylgjast svo með þroska þeirra. Tví­
burasysturnar eru því undir aðeins
meira eftirliti en börn sem fæðast á
réttum tíma. Að sögn Katrínar hafa
læknar þó ekki ekki áhyggjur af því
að það muni há þeim í framtíðinni
að hafa fæðst svona mikið fyrir tím­
ann. En það bendir ekkert til annars
en að þær þroskist og dafni eðlilega.
„Þær eru báðar byrjaðar að hjala og
Halldóra byrjaði að hlæja í gær,“ segir
Katrín og brosir einlægt. „Það er auð­
vitað fylgst með því hvort þær verði
eitthvað misþroska, sem er áhættu­
þáttur hjá öllum fyrirburum. Það
kemur bara í ljós.“
Komust fyrir í lófa
Katrín viðurkennir að það hafi verið
erfitt að horfa upp á dæturnar fyrst,
jafn litlar og þær voru. En þær komust
nánast fyrir í sitthvorum lófanum á
mömmu sinni fyrst þegar hún fékk að
halda á þeim. „Að bera saman mynd­
ir af þeim frá því þegar þær fæddust
og núna, þetta er bara ótrúlegt,“ seg­
ir Katrín og sýnir blaðamanni hvern­
ig hún gat haft þær báðar á bringunni
á sér.
„Mér finnst eiginlega merkileg­
ast að öll líffærin voru byrjuð að
starfa og þær byrjuðu að drekka strax.
Meltingarfærin voru þegar farin að
starfa og gerðu allt sem þau áttu að
gera.“
Þakkar fyrir stuðninginn
Þegar tvíburasysturnar komu óvænt í
heiminn í janúar ákváðu vinir Katrín­
ar að stofna söfnunarreikning í henn­
ar nafni. Hún vill nú fá að þakka öllum
þeim sem lögðu inn á reikninginn eða
styrktu hana með einum eða öðrum
hætti, meðal annars með fatagjöfum.
„Ég er meira að segja ennþá að fá send
föt frá fólki sem ég hef aldrei séð,“ seg­
ir Katrín sem er virkilega þakklát fyrir
allan stuðninginn og horfir nú björt­
um augum fram á veginn. n
n Stúlkurnar fæddust eftir 25 vikna meðgöngu n Missti mann vegna geðhvarfasýki
Kraftaverkabörnin dafna
„Satt best að segja
þá bjóst ég aldrei
við að koma heim með
tvær.“
helgarblað
25.–27. janúar 2013
10. tölublað
103. árgangur
leiðb. verð 659 kr.
Viðtal
32–33
m
y
n
d
s
ig
tr
y
g
g
u
r
a
r
i
n Harmur Katrínar n Geðhvarfasýki dró eigin
manninn til dauða
n „Einn daginn gafst hann upp“ n Fæddust 15
vikum fyrir tímann
Tvíburarnir
fæddust
föðurlausir
„
Þetta
hlýtur að
reddast
Völli Snær
fær ekki
að stækka
n Nágrannar stöðva sjónvarpskokk
Bjargaði lífi
Trausti Sveinsson
Hungur
Jóhanns
Eyfells
n Níræður vinnuþjarkur í Texas
Jón Snorri
ákærður
„Pabbi minn er dáinn“
hótað af
níðingum
n Ísafjarðarmálið gert upp n „Var fastur í helv
íti“ 14–18
Halldór Nilsson
F. 27. janúar 1982
D. 1. nóvember 2012
4
36–37
10
2
Fjölskyldan Guðbjörg Emilía og
Katrín halda hér á Þóru Margréti og
Halldóru Gyðu. DV MynD: SiGtryGGur Ari
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
blaðamaður skrifar solrun@dv.is
„Ég sakna auð-
vitað alltaf
Halldórs, þetta er
erfitt þannig. En að
vera ein með þessar
þrjár, það gengur vel.