Dagblaðið Vísir - DV - 16.05.2014, Side 20

Helgarblað 16.–19. maí 201420 Fréttir
Lífið verður
aLdrei eins
É
g mölbraut á mér báðar fætur,
ósæðin opnaðist og miltað rifn-
aði. Ég á enn í baráttu og er ekki
komin heim enda kemst ég ekki
inn í íbúðina sem ég bjó í fyrir
slysið. Ég er of fötluð til að geta farið
upp stiga,“ segir Elísabet Markús dóttir
sem lenti í alvarlegu bílslysi mánu-
daginn 26. ágúst í fyrra.
Man ekkert
Elísabet kom akandi til Hafnarfjarðar
úr Keflavík þegar hún keyrði framan á
litla rútu sem kom úr gagnstæðri átt.
„Ég man ekki neitt nema frá laugar-
deginum fyrir slysið. Þá var ég að tala
við bróður minn og var eldhress.
Ég veit ekkert hvert ég var að fara.
Þetta var seint á mánudagskvöldi og
ég var komin fram hjá húsum bræðra
minna og hefði ekki heimsótt for-
eldra mína svona seint. Það eina sem
ég veit er að ég fer til nágrannans og
segi honum að ég þurfi að skreppa
og hvort ég fái ekki lánaðan bílinn
hans. Svo fer ég upp og tek mig til og
fer af stað. Innan við klukkutíma síðar
hefur hann fengið tilkynningu um
slysið.“
Var í belti
Elísabet segir allar prufur sem teknar
voru af henni á sjúkrahúsinu hafa
verið í lagi. „Nema blóðsykurinn,
hann var undir hættumörkum. Ég hef
oft verið of með of lágan blóðsykur
en aldrei svo ég detti út af. Það virð-
ist hafa gerst.
Maður sem ók á eftir mér sagði að
ég hefði keyrt eðlilega og á jöfnum
hraða en þegar ég kom að gatnafram-
kvæmdum hefði ég bara neglt framan
á rútuna. Sem betur fer var ég í belti.
Einhvers staðar í kollinum á mér
á ég óljósar myndir, af framrúðunni
sem var eins og köngulóarvefur, hún
var svo sprungin. Svo á ég minningu
um að ég hafi tekið beltið af mér til að
teygja mig í veskið mitt sem ég náði
ekki því fóturinn var fastur. Hvort
þessar myndir eru minningar um
slysið veit ég ekki. Í minningunni var
ég í öðrum skóm en ég klæddist, svo
ég veit ekki hvað er ímyndun og hvað
er raunveruleiki.“
Hnéð molnaði
Elísabet man fyrst eftir sér sjö vikum
eftir slysið. „Ég var á svo ofboðslegum
verkjalyfjum og svaf mikið út af þeim.
Ég er enn verkjuð og er því enn á
lyfjum. Ég losaði mig við hjólastólinn
í janúar og staulast nú um á hækjum
og er enn í eftirliti og sjúkraþjálfun.
Mörgum spurningum er ósvarað.
Fæturnir gróa ekki nógu vel. Annað
hnéð molnaði alveg svo fóturinn
styttist um rúma tvo sentímetra auk
þess sem báðir fæturnir snerust um
mjöðm og vísa til vinstri. Ég er bara
eins og Chaplin.
Svo er ég með verki út frá miltanu
þegar ég ligg á vinstri hlið og á erfitt
með að koma mér fyrir þegar ég sef.
En þetta er ekkert í dag miðað við
hvernig þetta er búið að vera,“ segir
Elísabet sem á eftir að fara í fjölda að-
gerða. „Kannski er nóg að skipta um
hné en kannski verður að taka vinstri
fótinn. Ég nota hann ekkert eins og
hann er núna. Þá er betra að vera bara
„á einari“ eða með Össuri,“ segir hún
á léttum nótum og bætir svo alvar-
legri við: „Ég vil miklu frekar vera með
gervifót sem ég get notað en að vera
með fótinn eins og hann er – verkjað-
an, til trafala og að gera mig brjálaða.“
Kraftaverk að lifa af
Elísabet segir að það sé kraftaverki
líkast að hún hafi lifað bílslysið af.
„Það er með ólíkindum. Og ég er
svakalega fegin að hafa keyrt á rútu
en ekki á venjulegan fólksbíl með fjöl-
skyldu innanborðs, fyrst þetta átti að
fara svona. Þá hefði ég slasað fleiri en
sjálfa mig. Svo hætti sonur minn við
að koma með mér á síðustu stundu.
Það voru allskyns tilviljanir sem
urðu til þess að ég slasaði ekki fleiri,“
segir hún og bætir við að bílstjóri rút-
unnar hafi verið einn í bílnum. „Ég á
eftir að hitta þennan mann en sam-
kvæmt mínum upplýsingum slapp
hann með marbletti. Ég vona að það
sé rétt.“
Beið eftir viðgerð
Elísbet ber heilbrigðisstarfsfólki góða
söguna en segir heilbrigðiskerfið í
molum. „Ég var strax send á bráða-
móttökuna í Fossvogi en þar sem TS-
tækið var bilað var farið með mig á
Hringbraut. Í sjúkraskýrslunni minni
stendur: „sjúklingur var geymdur á
meðan viðgerð fór fram“. Það segir allt
um ástandið. Ég var með blæðandi
milta og blæðandi ósæð. Það hefur
ekki hjálpað að þurfa að hendast á
milli spítala með allar þessar inn-
vortis blæðingar. Þessi bið getur ekki
hafa haft jákvæð áhrif. Ég lendi í slys-
inu um hálf ellefu um kvöld og er ekki
komin í aðgerð til að loka ósæðinni
fyrr en um fjögur um nóttina.
Hins vegar er mér efst í huga þakk-
læti gagnvart heilbrigðisstarfsfólkinu.
Það var alveg sama hver kom að mín-
um bata. Þetta frábæra starfsfólk á
miklu betra skilið og á ekki að þurfa
að vinna við þessar aðstæður og vera
auk þess á lúsalaunum. Sú þjónusta
sem ég hef fengið hjá þessu fólki er
með ólíkindum, miðað við ástandið
og þær aðstæður sem fólki er boðið
að vinna við. Ef eitthvað var ekki til
á spítalanum kom fólk með það að
heiman,“ segir hún hrærð en starfs-
fólk spítalans færði Elísabetu með-
al annars kjötsúpu og heilsukodda
að heiman. „Ég get ekki hugsað til
þessa fólks án þess að tárast og ég
veit ekki hvar ég væri ef ekki væri fyrir
þetta stórkostlega starfsfólk. Þetta eru
englar með stór hjörtu og ég veit að
þau fylgjast enn með mér.“
Saknar ömmustelpunnar
Elísabet er enn að átta sig á stöðunni en
ljóst er að líf hennar verður aldrei eins.
„Ég á mína slæmu daga en ég reyni
að vera jákvæð og bjartsýn. Ég veit að
það gerir þetta enginn fyrir mig. Það
er algjörlega undir sjálfri mér komið
hvernig framhaldið verður. En þetta er
gríðarlegt áfall; að vera kippt svona úr
út lífinu. Og það er enginn möguleiki á
að spóla til baka og fara þangað sem ég
var áður en þetta gerðist.
Slysið hefur krafist alls kyns
breytinga á mínu lífi. Ég varð að flytja
í nýtt bæjarfélag. Ég kemst ekki inn
í íbúðina mína og bý eins og er hjá
foreldrum mínum. Ég hef líka tekið
nærri mér að geta ekki verið með
ömmustelpuna mína, hana Kristínu
Báru, en ég vona bara að betri tímar
komi og ég verði fær til þess.
Auðvitað koma erfiðir dagar en svo
koma líka góðir dagar, dagar þegar ég
get staulast þrjú skref án þess að nota
hækjur. Ég er kannski ekki með falleg-
asta göngulagið á landinu en þegar
það tekst líður mér eins og ég hafi
unnið Ólympíuleikana.
Í dag á ég fleiri góða daga en
slæma og er þakklát fyrir það. Dagur-
inn getur samt orðið frekar þunnur og
lengi að líða og ég er mikið upp á aðra
komin. Ég er mjög sjálfstæð að eðlis-
fari og finnst erfitt að biðja um hjálp.
Ég mætti vera duglegri við það því þá
væru dagarnir einfaldari. Stundum
kemst ég ekki út heilu dagana.“
Annað bílslysið
Elísabet er öryrki en árið 1995 ók hún
út af. „Þá var ég með börnin mín með
mér en þau sluppu bæði sem betur
fer. Þetta fer að verða spurning um að
fá sér þyrlu. Já, eða reiðhjól,“ segir hún
og brosir út í annað.
Aðspurð viðurkennir hún að hafa
orðið reið yfir sínu hlutskipti. „Ég hef
orðið reið og ég hef verið niðurbrotin.
Þá græt ég og loka mig af. Ég held að
það sé bara eðlilegt. Samt reyni ég að
dvelja ekki of lengi í slíkum hugsun-
um.
Ég hef mestar áhyggjur af því að
leggja þetta allt saman á foreldra
mína og börnin mín. Það er oft erfið-
ast að horfast í augu við það hvað ég
er að leggja á aðra. En sem betur fer
ég hef fengið að finna í öllu þessu ferli
hvað ég á góða að. Maður verður bara
að vera smá Pollíana í sér og hugsa
hversu heppinn maður er, þrátt fyrir
allt. Mænan slapp og ég er á lífi.“ n
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
„Kannski
er nóg að
skipta um hné en
kannski verður að
taka vinstri fótinn
Elísabet Markúsdóttir slasaðist alvarlega
þegar hún keyrði framan á rútu í fyrrasumar. Elísabet
ber heilbrigðisstarfsfólki góða söguna en segir ís-
lenska heilbrigðiskerfið í molum. Elísabet hlaut mikla
innvortis blæðingar en varð að bíða á meðan viðgerð
á tækjum Landspítalans stóð yfir.
Pollíana Elísabet segist
hafa gert sér grein fyrir því
að framhaldið sé algjörlega
undir henni komið.