Húnavaka - 01.05.2010, Síða 38

H Ú N A V A K A 36
BIRGITTA H. HALLDÓRSDÓTTIR, Syðri-Löngumýri:
Umbreytingin
Ég er nýbúin að eiga afmæli á því herrans ári 2104, dálítið vel að verki staðið
þar sem ég er fædd 1959 en þykir þó ekki svo merkilegt í dag. Margir eru eldri
en ég, tímarnir eru aðrir, svo er ígræðslum, tölvukubbum og umbreytingunni
fyrir að þakka. Ég virti fyrir mér útlit mitt. Það var ekki svo slæmt enda hafði
ég farið í fleiri ígræðslur en aðrir sem ég þekkti. Það var bara eitt sem stóð í
mér. Ég vissi að ég varð að fara í umbreytinguna og það fyrr en seinna.
Ég lét hugann reika og hugsaði til baka til þess tíma sem himinninn var
ljósblár og aðeins ein sól. Það hafði verið dásamlegur tími en tími orkuhækkunar
jarðarinnar var allur dásamlegur og ég var Uppsprettunni virkilega þakklát
fyrir að leyfa mér að vera hérna á meðan á öllu þessu stóð. En ég vissi líka að
ég varð að fara að taka mér hlé og leyfa umbreytingarferli mínu að fara af
stað. Hvað það hefði í för með sér vissi ég ekki almennilega, ég var vön að
vinna, njóta og láta bara laga það sem var að gefa sig en fyrir mér lá að hefja
nýtt líf í þessu annars gamla lífi mínu ef ég ætlaði að fá að vera áfram
starfsmaður á jörðinni.
Ég stundi. Furðulegt hvað ég hafði dregið lappirnar lengi. Flestir sem eltust
flýttu sér að smella sér í frí, tóku umbreytingu á þremur vikum og komu aftur
endurnærðir og ótrúlega hressir. Ég vissi alveg að líkami minn var orðinn
þreyttur og frumurnar skildu alls ekki hvað ég var að hanga. Það bara var
eitthvað sem hélt í mig.
Ég settist í uppáhaldsstólinn minn og lét hugsanir renna inn á tölvukubb. Ég
var búin að lofa þessu og þar sem vinsældir mínar höfðu ekkert dvínað mátti
ég til með að senda frá mér nýjan kubb aðdáendum mínum til gleði. Það
komst aldrei úr tísku að meðtaka gamaldags glæpasögur og ég var víst
ábyggilega sérfræðingur á þessu sviði. Glæpasögurnar voru auðvitað hliðargrein
við mitt aðalstarf enda tók ekki nema dagpart að forrita tölvukubb með einni
sögu, eins og tæknin var orðin. Maður hugsar söguna einfaldlega á kubbinn
sem síðan fer í tölvu er umbreytir honum í kubba sem stinga má í bækur og
einnig hljóðkubba. Þessar glæpasögur mínar voru orðnar eins og
Íslendingasögurnar í gamla daga. Söguþráðurinn var ótrúlegur og þeir sem
yngstir voru trúðu auðvitað ekki að hlutir sem þessir hefðu gerst.
Ég var búin að innsigla kubbinn og fjarsenda hann þegar ég sá á skjánum
að lítill diskur stansaði fyrir utan hjá mér. Ég stundi bæði af kvíða og feginleik.
Þetta var uppáhalds afkomandi minn, yngsta barnabarnið sem bar nafnið mitt
en ég kallaði alltaf Lótus. Lótus hefur alltaf verið mitt uppáhaldsblóm og þessi