Húnavaka - 01.05.2010, Blaðsíða 152

H Ú N A V A K A 150
að gera hann út um veturinn. Það var þó til ein ýsusoðning og einhver brauð-
endi frá Patreksfirði.
Þetta voru fyrstu jólin mín að heiman. Ég hafði alltaf vanist jólahreingern-
ingu svo ég tók mig til og fór að þrífa lúkarinn. Ein koja, sem ekki hafði verið
notuð, var full af drasli, pappakössum, umbúðadóti og rusli. Ég fór að rífa út
úr henni til að henda í sjóinn en það var þá ekki bannað enda pappi og bréfa-
drasl fljótt að hverfa og plast var óþekkt í þá daga. Þá finn ég heilt fransbrauð
og rúmlega hálft smjörlíkisstykki, líklega frá sumrinu áður. Ég hætti tiltekt inni
í bili og fór að skoða fransbrauðið. Það var auðvitað svolítið mygl að en ég tók
það og skóf dálítið utan af því, þvoði það svo og stakk því síðan í ofninn til að
þurrka það og þarna var komið hið fínasta brauð. Síðan hélt ég áfram við
tiltektina og mér fannst lúkarinn allur líta betur út og fékk hrós frá félögum
mínum fyrir.
Á aðfangadag setti Keli vélina í gang um leið og báturinn flaut og hlóð
duglega inn á talstöðvargeymana því við ætluðum að hlusta á aftansönginn um
kvöldið á gömlu Gufunni sem við heyrðum ágætlega í meðan eitthvað var á
geymunum. Og nú vorum við tilbúnir að taka á móti jólunum.
Við ákváðum að labba upp í þorpið eftir hádegið. Þá var báturinn kominn
á þurrt og ekkert að gera svo við vildum drepa tímann en það var um 15
mínútna gangur úr Krossavíkinni og inn í þorpið. Það var hríðarslitringur og
ekki nokkur manneskja á ferð. Við létum það nú ekkert á okkur fá og gengum
að Kaupfélaginu og kíktum á gluggana en þeir voru betrekktir með auglýs-
ingum sem við skildum lítið í nema að það var auglýstur dansleikur á annan
dag jóla. Ég man nú ekki eftir neinum skreytingum en það var ljós í hverjum
glugga og sumstaðar sá maður fullbúin jólatré í gegnum gluggana.
Við komum svo um borð og ofan í heitan lúkarinn því það hafði verið bætt
vel í kabyssuna áður en við fórum í land. Svo kom að því að aftansöngurinn
byrjaði. Ég gæti trúað að við höfum hlustað betur en nokkru sinn fyrr né síðar,
þvílík var kyrrðin. Að aftansöngnum loknum fengum við okkur nýþvegið
fransbrauð, smurt með smjörlíki og mig minnir að við höfum átt nokkrar
kexkökur frá Patreksfirði. Með þessu drukkum við heitt vatn með kaffilit því
auðvitað var það búið líka. Svo fengu Halli og Keli sér í pípurnar sínar. Þeir
áttu nokkur korn eftir sem ég held að þeir hafi sparað mjög mikið en ég var
ekki búinn að læra að reykja þá. Síðan var skriðið í koju og reynt að fara að
sofa. Jóladaginn sváfum við á milli þess sem við hagræddum böndunum.
Annar dagur jóla var öllu merkilegri. Það hafði lygnt til muna og dregið úr
sjó og var allt rólegra við bryggjuna. Ákveðið var að labba inn að danshúsinu
og vita hvort við gætum heyrt í harmonikkunni úti fyrir húsinu. Stóð húsið
opið þegar við komum þangað því sennilega var full heitt inni. Við stilltum
okkur upp framan við dyrnar og hlustuðum. Þá koma til okkar strákar og
spyrja hvort við séum á bátnum og við sögðum svo vera. Þeir spurðu hvort við
ætluðum ekki að koma inn en við sögðumst vera blankir. Þeir töldu að það
gerði ekkert til svo við löbbuðum með þeim inn og settumst út í horn. Þarna
voru engin borð, aðeins bekkir meðfram báðum langveggjunum og sat
kvenfólkið vinstra megin og herrarnir hægra megin þegar gengið var inn í