Húnavaka - 01.05.2010, Blaðsíða 154

H Ú N A V A K A 152
hríð þegar við komum út og engu björguðu götuljósin, tveir eða þrír staurar í
þorpinu. Við löbbuðum einhverja krókaleið en allt í einu stoppaði hún og
benti á hús og sagði. „Þarna á ég heima og nú er allt í lagi.“ Ég kvaddi hana
en man ekki hvort ég fékk léttan mömmukoss á kinnina. Við þökkuðum hvort
öðru fyrir kvöldið, hlupum svo sitt í hvora áttina. Þegar ég kom um borð voru
félagar mínir aðeins á undan. Þeir ætluðu að gera mikið úr þessu kvöldi mínu
en nú var feimnin á bak og burt og ég taldi þá bölvaða bjálfa að fara á ball og
dansa ekki neitt og var málið látið niður falla.
Við Keli vorum ekkert að flýta okkur fram úr um morguninn. Halli var
búinn að kveikja upp í kabyssunni og nú fór að hlýna. Báturinn stóð á þurru
og allt í rólegheitunum. Ég var í þungum þönkum, var farinn að hugsa um að
fara í land með ferðapeningana mína og versla eitthvað í mat og láta svo skeika
að sköpuðu með fargjaldið. Ég vissi að það mundi ekkert gerast fyrr en
kaupfélagsstjórinn kæmi heim. En í þessum þönkum mínum heyrum við að
einhver kemur niður á dekkið og kallar halló í lúkarskappanum. Honum var
svarað halló á móti og þá kemur niður fullorðinn maður. Hann heilsaði og
settist á bekkinn og við heilsuðum honum. Hann snéri sér svo að Halla, hefur
líklega þótt hann líklegastur til að vera skipstjóri, fundist Keli dökkur og til-
heyra vélinni og ég bara strákur.
Hann fór nú að spyrja Halla að hinu og þessu. „Hvað eruð þið búnir að
vera lengi á leiðinni?“ „Hálfan mánuð“ sagði Halli. „Þið hafið þá aldeilis
kynnst veðrinu“ og hvernig var þarna og þarna spurði hann. Halli taldi að það
hafi verið mesti sjórinn fyrir Hornið og Hælavíkurbjargið. „Já, ekki spyr ég að“
sagði maðurinn. Það var eins og hann þekkti alla leiðina eins og fingurna á sér.
Hann fór svo að tala um bátinn okkar Farsæl. Hann vissi að þetta var gamli
Páll Pálsson frá Hnífsdal og sagði að það væri nú búið að bjóða honum ýmis-
legt og svo vitnaði hann í Ísafjarðardísirnar en þær voru allar eins. Þær hefðu
oft verið fyrir sunnan Látrabjarg bæði á línuútilegu og reknetum og þeim hefði
aldrei hlekkst á. Það hafi nú oft verið vel á þeim þegar þær fóru heim.
En tíminn leið og allt í einu var eins og hann hrykki við og sagði. „Nú
skulum við fara heim og fá okkur að borða.“ Þetta held ég að okkur öllum hafi
þótt gott boð og fórum í land og löbbuðum upp í þorpið en það var 10-15
mínútna gangur. Þegar þangað kom tók hann stefnu á hús sem mér fannst ég
kannast við og það var ekki um að villast. Þetta var sama húsið og dansfélagi
minn hafði bent mér á í hríðinni kvöldið áður. Okkur var boðið til sætis inni í
borðstofu og þar var búið að leggja á borð fyrir sex manns eins og það hefði
verið ákveðið að við kæmum í mat. Allt var hreint og pússað, greinilega jóla-
hreingerning. Þá var heimatilbúið skraut á veggjum og í lofti. Húsbúnaður var
ekki nýr né íburðarmikill en allt afar snyrtilegt. Mér fannst augnablik ég vera
kominn heim í sveitina mína.
Maðurinn kallaði fram í eldhúsið að við værum komnir. Þá kom inn kona
há og glæsileg með stóra hvíta svuntu. Hún heilsaði okkur öllum með handa-
bandi og bauð gleðileg jól og sagði: „Það er svei mér gott að þið eruð komnir.“
Síðan fór hún fram en kom fljótlega með stóran bakka með nokkr um skál um,
setti á borðið og fór að taka af honum kartöflumús og allskonar góðgæti.