Húnavaka - 01.05.2010, Síða 158

H Ú N A V A K A 156
En í Fornahvammi voru höfð bílaskipti og fórum við í mikinn tíu hjóla trukk
sem Norðurleið mun hafa átt og var síðan lagt á Holtavörðuheiðina. Hún
hafði verið mokuð fyrir stuttu, samt var skafið í allar slóðir en snjórinn var laus
og óð trukkurinn örugglega í gegn. Það gekk nokkuð vel norður af en svo kom
Hrútafjarðar- og Miðfjarðarhálsinn og voru þeir báðir talsvert erfiðir en alltaf
potaðist nú trukkurinn áfram. Síðan léttist leiðin og til Blönduóss komum við
eftir fjórtán tíma ferðalag.
Ég lét mér ekkert leiðast þennan tíma en kom mér vel fyrir í trukknum enda
nóg pláss og ég þekkti engan til að tala við. Því fór ég að rifja upp og hugsa um
allt þetta ferðalag. Þetta var mín lengsta sjóferð, oft hið versta veður og
stórsjóar og síðan alltaf brælur þess á milli. Ég hafði bara gutlað á grunninu
fram til þessa. Svo hafði ég komið í þrjú þorp sem ég vissi varla áður hvar voru
og kynnst miklu ágætis fólki. Þá hafði ég orðið að svolitlu gagni en það er svo
að mig hefur alltaf langað til að gera fólki greiða og þá ekki endilega fyrir
peninga.
Það var svo ekki annað hægt en dást af Halla. Hann stóð við stýrið alla leið-
ina, oftast með opinn glugga og rennblautur af pusinu sem alltaf var og meira
að segja kompáslaus mikinn part leiðarinnar. Hann hafði bara vindinn sem
hann vonaðist til að breyttist ekki, svo hvernig aldan kom á bátinn og síðan
fjallasýn einstöku sinnum en hann slapp við öll sker og boða. Ég gaf mér
góðan tíma og fór yfir þetta lið fyrir lið og þetta grópaðist svo í huga minn að
ég reikna með að það verði þar meðan nokkur baun er eftir í hausnum.
Á Blönduósi kom í ljós að með rútunni var annar maður sem ætlaði sömu
leið og ég og raunar bættist svo þriðji maðurinn í hópinn. Búið var að útvega
jeppa sem átti að fara með okkur til Skagastrandar. Fljótlega kom í ljós að
vegurinn sem lá þá upp Klaufina var ófær. Með því að fara þjóðveginn
komumst við út að Vatnahverfi en ekki var viðlit að komast lengra því allt var
á kafi í snjó. Jeppinn sneri því við en við tókum til fótanna með stefnu út á
Strönd. Ég labbaði greitt af stað en fljótt kom í ljós að samferðamenn mínir
voru mun hæggengari enda snöggtum eldri. Mér datt samt aldrei í hug að
ganga þá af mér en hægði bara ferðina við og við.
Það var náttúrulega löngu komið myrkur en stjörnubjart og logn. Ég tók
smá spretti þegar vegurinn var auður og var að kanna hvort þeir bættu þá ekki
við gönguhraða sinn en svo var nú ekki. Ég heyrði þá stundum tala illa um
Vegagerðina og ráðamenn, hvernig stæði á því að ekki væri mokað en áfram
var haldið og alltaf miðaði í áttina. Einhvern tímann töluðu þeir um að það
Beðið í von.