Öldrun - 01.02.2001, Síða 19

19ÖLDRUN – 19. ÁRG. 1. TBL. 2001
Í tilefni af jólafundi hjá Félagi
öldrunarlækna 16. des. sl. flutti
nýkjörinn formaður smáhugvekju
þar sem hún vogaði sér inn á allt
aðra fræðibraut en hún er vön að
ferðast á, það er að segja á svið
norrænna fræða og velti fyrir sér
viðhorfi til aldraðra að fornu.
Erindið birtist hér svolítið breytt
og endurbætt.
Kæru félagar !
Elds er þörf ,
þeim er inn er kominn,
og á kné kalinn;
matar og voða
er manni þörf,
þeim er hefir um fjall farið.
Þannig hljóðar 3ja erindi Hávamála og finnst mér
það eiga vel við þegar fólk kemur saman á dimmu vetr-
arkvöldi eins og við núna til að eiga saman góða stund
yfir góðum mat, þó við sleppum því að vefja okkur
voðum!
Það vill svo skemmtilega til að í núverandi stjórn
Félags íslenskra öldrunarlækna sitja einvörðungu
konur og leyfi ég mér að óska félagsmönnum til ham-
ingju með það. En þó konur séu ákaflega merkilegur
hluti mannkynsins þá gekk mér illa að finna nógu
mikið lof um þær í Eddukvæðum sem ég fletti á meðan
ég var að undirbúa þetta erindi og gríp því til þess ráðs
að lesa fyrir ykkur smákafla úr Hallfreðarsögu sem
lýsir vel hvað konur eldast yfirleitt vel og eru virkar
fram eftir öllum aldri.
Þorsteinn Ingimundarson var þá höfðingi í Vatns-
dal. Hann bjó að Hofi og þótti mestur maður þar í
sveitum; hann var vinsæll og mannheillamaður mikill.
Ingólfur og Guðbrandur voru synir hans. Ingólfur var
vænstur maður norðan lands; um hann var þetta
kveðið:
Allar vildu meyjar
með Ingólfi ganga,
þær er vaxnar voru;
vesöl kvaðsk æ til lítil.
„Eg skal og“, kvað kerling,
„með Ingólfi ganga,
meðan mér tvær of tolla
tennur í efra gómi.“
Af því að hér eru samankomnir læknar með sér-
stakan áhuga á öldrun reyndi ég að viða að mér efni úr
fornum bókmenntum okkar þar sem minnst er á ellina.
Ef flett er upp orðinu elli (alderdom ) í norrænu menn-
ingarsöguorðabókinni (Nordisk kulturhistorisk leks-
Jólahugvekja
á Þorra
Guðný Bjarnadóttir
lyf- og öldrunarlæknir,
formaður félags íslenskra
öldrunarlækna