Dagblaðið Vísir - DV - 23.01.2008, Síða 14

14 MIÐVIKUDAGUR 16. JANÚAR 2008
Vetrarsport OV

,Mér tókst að láta þyrlu
Landhelgisgæslunnar
sækja mig fyrir tveimur
árum þegarégfór
í gegnum ís."
BILAÐAGENGIÐ Hefurfariö (gegnum
margar aevintýraferðir síðustu ár.
STÓRBROTIN NÁTTÚRA Glæsileg
íslensk náttúra eins og hún gerist best.
sm
Sveinn Ævarsson, fjörutíu og sjö
ára húsasmíðameistari, kynnt-
ist vélsleðasportinu tæplega þrí-
tugur að aldri. „Kunningi minn
átti tvo sleða og fór að bjóða mér
með og ég heillaðist gjörsamlega." Nokkrum
árúm síðar Ijárfesti Sveinn í sleða og hefur
stundað sportið af ástríðu síðan. „Það er fátt
betra en vélsleðaferð í góðu veðri og geggj-
uðu færi." Margir myndu halda að sport
sem þetta tæki mikinn tíma. „Þetta er eins
og hvert annað sport, ég myndi ekki segja
að þetta væri neitt tímafrekara en annað.
Við förum í svona tíu til tuttugu ferðir á ári,"
segir Sveinn. Það breytist þó aðeins í hon-
um hljóðið þegar blaðamaður forvitnast um
kostnaðinn í kringum sportið. „Þetta sport
er nú í dýrari kantinum. Grunnkostnaður-
inn er svona á milli 1,5 til 1,8 milljónir, þá
erum við að tala um sleða, fatnað og örygg-
isbúnað. Svo kostar hver ferð vissulega alltaf
sitt, þó misjafnt eftir áfangastað."
Þekktur hrakfallabálkur
Sveinn er orðinn nokkuð þekktur á með-
al vélsleðamanna hér á landi enda búinn
að setja mark sitt á sögu þeirra. „Félagarnir
segja að ég ætti að vera löngu dauður," seg-
ir Sveinn þegar hann fer að rifja upp eftir-
minnilegustu ferðir síðustu ára. „Mér tókst
að láta þyrlu Landhelgisgæslunnar sækja,
mig fyrir tveimur árum þegar ég"fór í gegn:
um ís á Kálfstindum á Lyngdalsheiði. Þá var
ég nærri því dauður, líkamshitinn var kom-
inn niður í 30 gráður og ég missti meðvit-
und." Þetta er þó ekki allt, því síðasta vet-
ur lenti Sveinn í snjóflóði og fór fram af 15
metra háum klettum í kjölfarið. „Ég fór nú
bara í sjúkrabíl í það skiptið, ég neitaði að
láta þyrluna ná í mig."
Eftir ófarir sem þessar spyrja sig líklega
margir af hverju Sveinn sé eldd búinn að
leggja sleðanum og hvort reynsla sem þessi
skapi ekki aukinn ótta og hræðslu. „Konan
spurði nú hvort þetta væri ekki orðið gott en
ég held nú ekki. Það er svo skrítið að ég verð
aldrei hræddur á vélsleðanum, ég veit ekki
af hverju, ég verð bara ekki hræddur," segir
þessi ofúrhugi.
Bilaða gengið
Bilaða gengið heitir sleðahópurinn sem
Sveinn tilheyrir. Sveinn segir að fólk þurfi
einfaldlega að skella sér í eina ferð með Bil-
aða genginu til þess að komast að því fyrir
hvað það stendur. „Kannski erum við algjör-
lega bilaðir, eða kannski eru sleðamir alltaf
bilaðir, fólk verður bara að koma með okkur
til að komast að því." Félagar í Bilaða geng-
inu hittast reglulega ásamt því að vera virkir
félagsmenn í Landssambandi íslenskra vél-
sleðamanna. „Einu sinni á ári bjóðum við
svo konunum flott út að borða," segir Sveinn
um þennan skemmtilega félagsskap. Talandi
um konur þá vill Sveinn hvetja fleiri konur í
sportið. „Mér er ekkert voðalega vel við að
vera með hundrað karlmönnum í skálum
uppi á jöklum," segir Sveinn í gamansömum
tóni. Að lokum segir Sveinn að draumur-
inn sé að verða gamall maður á vélsleða. „Ef
heilsan leyfir geri ég ekki ráð fyrir öðru en að
vera á sleða fram á gamals aldur."
Óhætt er að segja að hjónin Bára Agnes Ketilsdóttir og Örn Gunnarsson séu miklir göngugarpar. Þau fara með fólk á fjöll einu
sinni í viku í vetrarmyrkrinu, stundum oftar, og láta kulda og birtuskort ekkert á sig fá:
SAFNATINDUM í SKAMMDEGINU
„Við ákváðum að prófa þetta því okkur fannst
vanta eitthvað fyrir fólk sem vill til dæmis æfa
sig fyrir göngu á Hvannadalshnjúk. Það er nóg
til af líkamsræktarstöðvunum en okkur fannst
vanta eitthvað svona," segir Bára Agnes Ket-
ilsdóttir, hjúkrunarfræðingur og göngugarpur,
en hún og maðurinn hennar, Örn Gunnars-
son, hafa staðið fyrir göngum á hin ýmsu fjöll
og tinda síðan síðasta vor undir merkjum fjall-
gönguklúbbsins Toppfarar.is.
Fannst ómögulegt að hætta
Hugmyndafræði klúbbsins byggist á þeirri
sýn að útivera og hreyfing séu mildlvæg auðlind
til heilsubótar fyrir jafnt heilbrigða einstaklinga
og þá sem eiga við heilsufarsvandamál að
stríða. „Þetta hefur vaxið smátt og smátt,"
segir Bára. „Við æfum á þriðjudögum með því
að ganga á eitthvery fjall í kringum borgina
og svo förum við á hærra fjall einn laugardag
í mánuði. Og við förum alltaf á nýtt fjall og
söfnum þannig smám saman tindum. Við
ætluðum ekkert að æfa í vetur, bara að ganga
á eitthvert fjall einn laugardag í mánuði í
birtunni yfir daginn. Fólki fannst þetta hins
vegar svo gaman og fannst ómögulegt að hætta
þessum þriðjudagshittingi og bað okkur því
um að halda áfram með æfingarnar," segir Bára
BÁRA agnes ketilsdóttir og örn
GUNNARSSON „Vlð förum alltaf á nýtt fjall
og söfnum þannig smám saman tindum."
og það varð því úr að prógrammið hélst óbreytt
þrátt fyrir að veturinn hafi gengið í garð.
Bára segir að skammdegið sé engin hindrun
fyrir göngugarpana, enda séu líka flestir með
höfuðljós ef þarf til að lýsa veginn. „Það er
heldur aldrei alveg myrloir þegar maður er
nálægt borginni. Og ef það er stjörnubjart eða
tungsljós eða snjór þarftu ekki einu sinni ljós."
Sprengja í janúar
Að meðaltali hafa um tíu manns mætt
í göngurnar í vetur. „Það hefur hins vegar
verið sprengja í janúar. Síðast mættu fimmtán
manns og átján þar síðast," segir Bára og telur
ekki ólíklegt að löngun fólks til að hrista af sér
jólaslenið spili þar inn í. „Það eru hins vegar
miklu fleiri sem eru reiðubúnir að stunda
þetta á sumrin. Síðasta sumar mættu til dæmis
þrjátíu og sex manns á eina æfingu og við
eigum von á að það komi miklu fleiri aftur
þegar fer að vora."
Þess má geta að Toppfarar taka þátt í Vetrar-
hátíð Reykjavíkurborgar f ár og standa fyrir svo-
kallaðri Esjuljósagöngu laugardaginn 9. febrú-
ar. Lagt verður af stað viðsólseturog gengið inn
í myrkrið. Allar upplýsingar um gönguna, sem
og starfsemi Toppfara, er að finna toppfarar.is