Morgunblaðið - 24.07.2015, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JÚLÍ 2015
✝ MargrétBjörnsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 18. nóvember
1942. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 13. júlí 2015.
Faðir Margrétar
var Björn Björns-
son, kaupmaður í
Neskaupstað, f. 25.
desember 1912.
Foreldrar hans voru Björn
Björnsson ljósmyndari og Katrín
Málfríður Arngrímsdóttir hús-
móðir. Móðir Margrétar var
Guðlaug Ingvarsdóttir húsmóðir,
f. 3. mars 1915. Foreldrar henn-
ar voru Ingvar Pálmason alþing-
ismaður og Margrét Finnsdóttir
húsmóðir. Margrét var fjórða í
hópi níu systkina: Fríður, f. 3.
nóvember 1935, Björn, f. 20. nóv-
ember 1936, Ingvar, f. 4. febrúar
1940, Atli, f. 21. október 1947,
Hákon, f. 26. nóvember 1948,
Margrét lauk landsprófi frá
Eiðaskóla árið 1958 og útskrif-
aðist frá Húsmæðraskólanum að
Hallormsstað 1959. Árið 1986
lauk Margrét námi í skrifstofu-
tækni frá Verkmenntaskóla
Austurlands og 2004 námi í
bókasafnstækni frá Borgar-
holtsskóla. Á uppeldisárum sín-
um vann Margrét í verslun föð-
ur síns, síðar rak hún gisti-
heimili á Hornafirði, stýrði
mötuneyti Kaupfélags Héraðs-
búa, kenndi handavinnu við
grunnskólann í Neskaupstað,
vann á bæjarskrifstofum Nes-
kaupstaðar og varð síðar for-
stöðumaður bókasafnsins í Nes-
kaupstað þar til hún lét af störf-
um sökum veikinda. Margrét
var virk í félagsmálastarfi, var
formaður starfsmannafélags
Neskaupstaðar, starfaði í ýms-
um nefndum á vegum BSRB og
sat um árabil í stjórn BSRB. Þá
var hún formaður skólanefndar
Neskaupstaðar eitt kjörtímabil.
Hún var einnig virk í starfi
Kvenfélagsins Nönnu í Nes-
kaupstað sem og ýmsum öðrum
félagsmálum.
Margrét verður jarðsungin
frá Norðfjarðarkirkju í dag, 24.
júlí 2015, kl. 14.
Anna Margrét, f. 11.
janúar 1951, Jó-
hanna, f. 28. október
1952, Guðlaug, f. 24.
júlí 1959.
Þann 17. nóv-
ember 1962 giftist
Margrét Má Sveins-
syni, f. í Neskaup-
stað 16. nóvember
1933. Foreldrar
hans voru Sigurður
Sveinn Sveinsson,
sjómaður og verkamaður á
Norðfirði, og Anna Herborg
Guðmundsdóttir húsmóðir frá
Borgarfirði eystra.
Börn Margrétar og Más eru: 1.
Ingvar, f. 25. desember 1964,
kvæntur Kim Frances McDonnell,
f. 3. september 1960. 2. Sigurður,
f. 28. apríl 1968, kvæntur Arnfríði
Ragnarsdóttur, f. 3. maí 1969,
dætur þeirra eru Margrét, f. 26.
maí 1993, og Fanney Ágústa, f.
22. febrúar 2000. 3. Sveina María
Másdóttir, f. 7. júní 1973.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Hún Gréta systir hefur kvatt
þetta jarðlíf eftir löng og erfið
veikindi. Við slíkar aðstæður fer
hugurinn að reika og minningar
vakna hjá „litlu systur“, en ég
var 10 árum yngri en hún og var
það hennar hlutskipti að passa
mig mín fyrstu æviár. Ég minn-
ist þess þegar hún var í stofunni
að spila á grammófóninn og
söngur Earthu Kitt hljómaði úr
stofunni, en ekki mátti litla systir
stíga fæti sínum þar inn því
Gréta vildi vera í friði að hlusta,
þannig að það gerði þessar
stundir ennþá meira spennandi
fyrir mig og hefur Eartha Kitt
alltaf verið í uppáhaldi hjá mér
síðan. Síðar þegar Gréta fór að
heiman, fyrst í Eiðaskóla og síð-
an í Húsmæðraskólann á Hall-
ormsstað, leit ég ekkert smá upp
til stóru systur þegar hún kom
heim á sumrin. Svo liðu árin,
Gréta flutti alfarið að heiman,
stofnaði sína fjölskyldu og fjar-
lægðirnar urðu meiri á milli okk-
ar. Það má segja að ég hafi
kynnst henni aftur þegar hún
flutti aftur „heim“ á Norðfjörð
ásamt fjölskyldu sinni. Gréta var
mér mikil hjálp og stuðningur
þegar ég var með börnin mín lítil
og manninn úti á sjó, hún kom
ávallt við hjá mér á leið sinni
heim úr vinnu og hef ég alltaf
verið henni mjög þakklát fyrir
það. Gréta var flink hannyrða-
kona og er ég kom í heimsókn til
hennar nú síðustu ár var hún oft
með flókna og flotta handavinnu í
vinnslu og var ætíð tilbúin að
leiðbeina mér á hannyrðasviðinu
sem stóra systir. Ég kveð Grétu
með söknuði og votta Má, Ingv-
ari og Kim, Sigga og fjölskyldu
og Sveinu Maríu samúð mína.
Jóhanna systir.
Það var barnmargt á Bakka
þegar við Gréta systir mín vorum
að alast upp. Þegar við yngri
bræðurnir ærsluðumst sem mest
mátti heyra mömmu þakka for-
sjóninni fyrir hvað Gréta eldri
systir okkar væri rólynd. En
Gréta hafði auga fyrir því sem
spaugilegt var. Ég man eftir að
við bræður biðum ávallt spenntir
eftir því að Gréta kæmi heim úr
gagnfræðaskólanum og segði frá
skemmtilegum uppátækjum
bekkjarbræðra sinna. Prakkara-
strik bekkjarbræðranna voru
meinlaus og frásögn Grétu af
þeim var skemmtileg. Þetta var á
unglingsárum Grétu og þá þótti
henni ekki mikið til okkar yngri
bræðranna í barnaskólanum
koma og oft kom til árekstra við
unglinginn. Brátt skildi leiðir
okkar. Við vorum hvött til að
sækja skóla utan heimabyggðar,
hún sneri aftur heim en ég ekki.
Samskipti okkar voru ekki mikil
um skeið en á undanförnum árum
höfum við átt saman margar góð-
ar stundir.
Gréta átti hamingjusama ævi.
Hún hélt vel utan um fjölskyld-
una samhliða því að vera virk í
samfélagi sínu. Hún lét ekki mik-
ið fyrir sér fara, en þegar horft er
yfir farinn veg má sjá að hún lét
sig margvísleg málefni varða.
Hún var kennari við grunnskól-
ann í Neskaupstað og síðar um
langt skeið forstöðukona bóka-
safnsins á Norðfirði. Hún tók
þátt í félagsstörfum á Norðfirði
og var virk í starfi BSRB.
Síðustu æviárin voru Grétu
systur minni erfið. Hún átti í bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm og
snemma var ljóst að sú barátta
gat ekki endað nema á einn veg.
Nú er þeirri baráttu lokið. Á
þessum tímamótum í lífi Más
Sveinssonar, sem nú hefur kvatt
Margréti, er mér ofarlega í huga
hans drenglyndi. Undanfarin ár
hafa verið honum erfið, en allan
þann tíma höfum við í fjölskyldu
Grétu horft með aðdáun og virð-
ingu til hans við að veita konu
sinni sem besta umönnun.
Ég votta Má og fjölskyldu
hans samúð.
Hákon.
„Skjótt hefur sól brugðið
sumri“, þessi ljóðlína Jónasar
Hallgrímssonar kemur mér í hug
er ég rita fátæklega kveðju í
minningu minnar góðu vinkonu,
Margrétar Björnsdóttur. Leiðir
okkar lágu saman þegar við hóf-
um fjarnám í bókasafnstækni við
Borgarholtsskóla í ársbyrjun
2003. Við Margrét vorum í fyrsta
hópnum sem stundaði nám á
þessari nýju námsbraut og fljótt
myndaðist góð samheldni í hópn-
um. Báðar höfðum við unnið á
bókasöfnum og vorum á líkum
aldri. Strax á fyrstu námslotunni
smullum við saman og með okkur
þróaðist vinátta á þeim tveimur
árum sem námið stóð yfir. Þessi
fyrsti árgangur bókasafnstækna
hefur haldið hópinn eftir útskrift-
ina og hist reglulega – við köllum
okkur Kiljurnar. Þrátt fyrir að
Margrét væri búsett fjarri höf-
uðborgarsvæðinu, í Neskaup-
stað, var hún mjög áhugasöm um
samveru innan hópsins og tók
þátt í „fundum“ okkar þegar hún
mögulega gat og meðan heilsan
leyfði.
Margrét var einstaklega ljúf
og notaleg manneskja. Hún var
vel af guði gerð og klár í faginu.
Við tvær hittumst jafnan þegar
þau hjónin voru á ferð í höfuð-
borginni. Ég minnist ákaflega
ljúfra stunda í stofunni minni í
Fjallalind í Kópavogi. Ófá símtöl
áttum við í dagsins önn og barst
þá talið gjarnan að börnum okkar
og fjölskyldum þeirra. Til dæmis
áttum við báðar börn sem búsett
voru í Ástralíu, hún son og ég
dóttur. Okkur fannst Ástralía
ákaflega langt í burtu. Ég minn-
ist líka með sérstakri ánægju
heimsóknar á Neskaupstað, þeg-
ar ég eitt sinn var á ferð á Aust-
urlandi. Margrét var þá hætt að
vinna en hún fór með mig í heim-
sókn á bókasafnið, sýndi mér þar
allt. Hún leiddi mig um bæinn
sinn, svo fórum við heim til henn-
ar í kaffi. Það var gaman.
Barátta Margrétar við illvígan
sjúkdóm bar þess glöggt vitni úr
hverju hún var gerð. Þrautseigja
hennar og bjartsýni var vissulega
til eftirbreytni.
Mín kæra vinkona, ég þakka
þér góða vináttu og ljúfar sam-
verustundir. Bið þér Guðs bless-
unar í nýjum heimkynnum.
Við Kiljurnar þökkum þér góð-
ar minningar og vottum Má,
börnum ykkar og barnabörnum,
okkar dýpstu samúð.
Sigurbjörg Bjarnadóttir.
Í BSRB eignaðist ég góða vini.
Í þeim hópi var Margrét Björns-
dóttir, sem lengi vel var formaður
Starfsmannafélags Neskaup-
staðar, síðar Fjarðabyggðar eftir
sameiningu sveitarfélaga á Aust-
fjörðum árið 1998.
Margrét tók við formennsku í
Starfsmannafélaginu árið 1986
og gegndi því starfi fram yfir
aldamótin, en af formennskunni
lét hún árið 2002.
Áður en Margrét settist í for-
mannsstólinn hafði hún látið að
sér kveða í verkalýðsbaráttunni
og í starfi henni tengdu. Sjálfur
hafði ég komið inn á þennan vett-
vang í byrjun níunda áratugarins
þegar ég varð varamaður í stjórn
Margrét
Björnsdóttir
✝ Sigurður BergBergsteinsson,
járnsmiður og vél-
virki, fæddist í
Vesturbænum í
Reykjavík 26. októ-
ber 1925. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 7. júlí
2015.
Foreldrar hans
voru Guðríður
Guðrún Sigríður
Hannesdóttir húsmóðir, f. 1894,
d. 1965 og Bergsteinn Magnús-
son, bakarameistari í Reykja-
vík, f. 1875, d. 1967. Sigurður
var níundi í systkinaröðinni af
tólf alsystkinum sem komust á
legg og hann lifði þau öll.
Alsystkini Sigurðar voru:
Magnea, f. 1919, d. 1944, Sigríð-
ur, f. 1920, d. 1937, Vilborg, f.
1920, d. 1945, Þórunn, f. 1921,
d. 2000, Magnús, f. 1922, d.
2012, Hannes, f. 1923, d. 1987,
Sesselja, f. 1924, d. 2001, Þur-
íður, f. 1924, d. 2011, Ólafur, f.
1926, d. 2010, Ingibjörg, f. 1928,
d. 1998 og Sigríður, f. 1932, d.
2008. Á 1 árs afmælisdegi sín-
um var Sigurður tekinn í fóstur
af móðurbróður sínum, Sig-
urhans Hannessyni járn-
smíðameistara, f. 1885, d. 1966
vistir. Þau eignuðust þrjú börn:
1) Óskar Berg, f. 1956, jarð-
fræðingur, kvæntur Katarzynu,
sonur þeirra er Markús G.
Berg, f. 1994, háskólanemi. 2)
Sigrún, f. 1957, hjúkrunarfræð-
ingur, maður hennar er Hörður
Þór Benediktsson, hennar dótt-
ir er Þjóðbjörg Heiða, f. 1990,
sjúkraþjálfari. 3) Hafdís Björg,
f. 1969, hjúkrunarfræðingur,
hennar maður er Óskar Ás-
geirsson, dóttir þeirra er Valdís
Ingunn, f. 1991, hjúkrunar-
fræðinemi. Sigurður vann bæði
á far- og fiskiskipum en lengst
af vann hann sem járnsmiður.
Síðast vann hann hjá Sindras-
táli við góðan orðstír. Árið 1978
hóf hann sambúð með seinni
konu sinni Margréti Aðalsteins-
dóttur f. 1922, d. 2012. Þau áttu
ágætis sambúð í nær 30 ár og
bjuggu sér fallegt heimili á
Kleppsveginum. Voru ávallt
gestrisin og einstaklega greið-
vikin við ættingja og vinafólk.
Ferðuðust mikið saman, aðal-
lega um okkar fallega Ísland.
Árið 2010 greindist Sigurður
með illkynja krabbamein og
barðist hetjulega til dánardags
með miklum lífskrafti og ein-
stökum húmor. Hann átti
skemmtilegan tíma í dagvist
aldraða á Múlabæ síðustu tvö
árin og hann naut sín vel í góð-
um félagsskap með yndislegu
starfsfólki.
Sigurður Berg verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju í
dag, 24. júlí 2015, kl. 13.
og Valgerði Gísla-
dóttur húsmóður, f.
1902, d. 1979. Ólst
hann upp ásamt
Hannesi bróður
sínum á heimili
þeirra á Laugavegi
93 í Reykjavík, þar
starfaði frænka
Valgerðar að nafni
Jarðþrúður
Bjarnadóttir, f.
1902, d. 1996, köll-
uð amma Þrúða og tengdist hún
börnum þeirra órjúfanlegum
böndum og átti stóran þátt í
uppeldi þeirra. Uppeldissystk-
ini Sigurðar voru: Bolli, f. 1928,
d. 2010, Auður, f. 1930, d. 2011,
Magnea, f. 1932, Gísli, f. 1934
og Hrafnhildur, f. 1936, d. 1942.
Sigurhans átti einnig tvö börn
af fyrra hjónabandi, Jóhönnu, f.
1909, d. 2002 og Sigurhans, f.
1920, d. 1993. Sigurður dvaldi í
góðu yfirlæti mörg sumur í
æsku og tvo vetur á unglings-
árum á Álftá á Mýrum. Að
loknu skyldunámi fór Sigurður
í Iðnskólann og lauk námi í
járnsmíði og vélvirkjun með
sóma. Árið 1956 giftist Sig-
urður barnsmóður sinni Guð-
rúnu Snjólaugu Snjólfsdóttur, f.
1935, d. 2015, þau slitu sam-
Elsku faðir minn er nú látinn
eftir fimm ára hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm. Martin Lut-
her King Jr. sagði einhvern tíma:
„Hinn endanlegi mælikvarði á
gildi einstaklings er ekki sá
hvernig hann stendur sig þegar
allt leikur í lyndi, heldur hvernig
hann stendur sig í erfiðleikum og
mótbyr.“ Faðir minn kvartaði
sjaldan þrátt fyrir augljósa
verki, tók lítið af verkjalyfjum og
þótti hugleiðsla virka best. Hann
var hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom, einstaklega orð-
heppinn og hnyttinn í tilsvörum.
Hann fylgdist vel með fréttum
fram í andlátið og hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um. Hann stóð með þeim sem
minna máttu sín og hafði ríka
réttlætiskennd. Hann var um-
hverfissinni af lífi og sál og bar
virðingu fyrir náttúrunni. Það
kom ekki annað til greina en að
flokka allt rusl og fara með í þar
til gerða gáma.
Hann var laginn og seigur til
vinnu, vélvirki að mennt en vann
lengst af sem járniðnaðarmaður í
Sindrasmiðjunni. Hann fylgdist
vel með barnabörnunum sínum
þremur, sýndi mikinn áhuga á
öllu sem þau tóku sér fyrir hend-
ur og gladdist mjög yfir vel-
gengni þeirra. Seinni helming
ævinnar gaf hann sér meiri tíma
til að ferðast um sitt fagra land
með konu sinni og vinafólki.
Elsku faðir, ég er þakklát fyrir
að hafa getað verið hjá þér dag-
ana áður en þú kvaddir, það var
mér mikils virði. Takk fyrir góðar
samverustundir. Að lokum bið ég
Guð að blessa góðan dreng.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sigurður Kristófer Pétursson)
Sigrún Berg Sigurðardóttir.
Nú er hann pabbi farinn eftir
fimm ára hetjulega baráttu við
hinn hörkulega og óvæga sjúk-
dóm krabbameinið. Ef eitthvað
var þá einbeitti hann sér enn
meira að vera léttur í lund, hrósa
og vera kærleiksríkur við sam-
ferðafólk og sína nánustu. Má þar
nefna dagvist fyrir aldraða að
Múlabæ í Reykjavík, þar sem
hann var frá 2013. Honum líkaði
mjög vel í „dagvinnunni sinni“
eins og hann gjarnan kallaði
vistina. Léttur á brún og kvaddi
gjarnan alla viðstadda með orð-
unum „Guð veri með ykkur,“
bætti svo við orðunum „því ég má
ekki vera að því núna.“
Hann fæddist 1925 og ólst að
mestu upp á mölinni hjá fóstur-
foreldrum sínum og henni ömmu
Þrúðu. Hún passaði oft börnin á
uppeldisheimili pabba. Hann fór
líka í sveit fyrir vestan í nokkur
ár og líkaði vel. Skólagöngu hans
lauk með prófi sem vélvirki frá
Iðnskólanum og sveinsprófi sem
járnsmiður. Sagði oft síðar meir
að hann hefði gjarnan haldið
áfram lengur í skóla, en það var
ekki um það að ræða á þessum
tímum. Hann hvatti á móti til
mennta bæði börn og barnabörn
og gladdist mjög þegar vel gekk í
skólanum.
Hann giftist móður okkar 1956
og átti með henni þrjú börn. Lífs-
baráttan var oft erfið og þau
lögðu hart að sér. Móðir okkar sá
um uppeldið, fæddi okkur og
klæddi. Faðir okkar aflaði tekna
og hann var oft langtímum saman
langt frá heimilinu. Bæði við sjó-
mennsku og vinnu úti á landi.
Hann reif sig gjarnan áfram og
vann stundum meira eða minna
allan sólarhringinn til að ná end-
um saman.
Mínar fyrstu minningar um
pabba voru ferðir niður á höfn til
að skoða bátinn sem hann vann á
og heimsóknir til uppeldisfjöl-
skyldu hans. Einnig eru minnis-
stæðar ferðir á íþróttakeppnir,
landsleiki og svo heimsmeistara-
einvígið í skák. Foreldrar okkar
slitu sambúð 1975 og það lagðist
þungt á pabba. Honum tókst að
rífa sig upp og kynntist síðar
Margréti árið 1978. Þau bjuggu
lengst af á Kleppsveginum og
þangað var alltaf ánægjulegt að
koma. Hann náði því að verða,
samkvæmt Íslendingabók, elsti
karl í ættinni, 89 ára gamall.
Hann hafði mikinn áhuga á nátt-
úrufræði, bæði jarðfræði og líf-
fræði, gjarnan tengt Íslandi. Þær
voru margar ferðirnar sem hann
og Magga fóru um allt land og
buðu þau þá oft með sér vinum og
vandamönnum. Við áttum oft
margar og áhugaverðar samræð-
ur feðgarnir um jarðfræði, bæði
innanlands og utan. Ég vil einnig
nota tækifærið hér og þakka hon-
um fyrir allan stuðning og ástúð
sem hann sýndi mér, konu minni
og syni okkar, við munum öll
sakna hans sárt, en vonum inni-
lega að Guð sé með honum núna.
Óskar Berg og fjölskylda.
Elsku pabbi minn, nú ertu far-
inn inn í blómstrandi sumarland-
ið þitt. Þú fórst á þeim tíma árs-
ins sem þú elskaðir mest, þegar
fallega náttúra Íslands er í full-
um blóma og fegurðin í hámarki.
Þú greindist sumarið 2010 með
illkynja óskurðtækt krabba-
mein. Ég man hvað þú kveiðst
því þá, að fá kannski ekki aftur
að sjá trén og annan gróður í
blóma árið á eftir en þú lifðir
fimm þakkaverð sumur í viðbót.
Þú varst líkamlega þreyttur
vegna þíns sjúkdóms en barst
harm þinn oft í hljóði með þínum
einstaka styrk og húmor. Þú
náðir að eiga með okkur friðsæla
kveðjustund, kvaddir með virð-
ingu og vinsemd sem ég geymi í
hjarta mínu alla ævi. Mikið er ég
þakklát að hafa nýtt tímann vel
með þér síðustu árin. Okkur
gafst ánægjulegur tími til að
kynnast upp á nýtt og vinna upp
tapaðan tíma. Ég fylgdi þér fast
eftir og þú sýndir mikið þakk-
læti. En þú minntir mig oft á að
gleyma ekki sjálfri mér í um-
hyggjustörfunum.
Þið Margrét, seinni kona þín,
voruð einstaklega greiðvikin og
frændrækin, vilduð hjálpa þeim
sem mest þurftu á að halda. Fór-
uð í margar ferðir um fallega
landið okkar, berjatínsluferðir
urðu efst á baugi, þið buðuð ávallt
ættingjum og vinum með í fjörið.
Það voru einstaklega falleg vina-
sambönd sem þið áttuð við upp-
eldis- og alsystkini þín, maka
þeirra og börn, þið hélduð saman
í gegnum lífið og tengdust sterk-
um böndum. Ég er þér þakklát að
fá að kynnast þeim og einnig
Þrúðu ömmu sem ól þig upp að
mörgu leyti, hún er án efa mjög
stolt í dag af þér og þínum. Seinni
árin þín varstu hetjan okkar.
Bæði veikur og sorgmæddur,
vegna systkinamissis og veikinda
sambýliskonu þinnar, Margrétar,
sem lést árið 2012. Það var
skammt stórra högga á milli, því
fyrir tæpum tveimur mánuðum
lést einnig barnsmóðir þín og
móðir okkar. Það lagðist mjög
þungt á þig.
Sigurður Berg
Bergsteinsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku besti afi minn. Takk
fyrir yndislegar stundir. Þú
varst ávallt góður og mikill
gleðigjafi. Þú hefur alltaf
verið svo stoltur af okkur öll-
um. Takk fyrir að hrósa og
styðja mig bæði í íþróttum
og námi, ég gleymi því aldr-
ei. Þú verður alltaf í okkar
huga þegar við kaupum
næsta lottómiða, gefum önd-
unum brauð eða segjum
næsta brandara. Megi guð
vera með þér, afi minn, hann
má alltaf vera að því.
Þín,
Valdís Ingunn
Óskarsdóttir.