Feykir - 19.12.2001, Blaðsíða 15

44/2001 FEYKIR 15
Sölvi á góðum sumardegi í garðinum heima á Skaglirðingabraut 15.
stjómaði þessu öllu. í hvítum klossum
á steyptum laugarbarmi. Líklega hafa
samt ákveðnir sjálfstæðismenn kosið
að synda 200 metrana í sundlauginni í
Varmahlíð eða á Akureyri af pólitísk-
um ástæðum. Pólitíkin er svo mögnuð
þar sem andstæðumar em kaupfélagið
og bakaríið. Jafnvel ósyndir menn náðu
landi eftir 200 m, allra flokka menn; að
minnsta kosti er ekki í ffásögur fært að
nokkur hafi drukknað; og hver einasti
kommi að undanskildum Skafta
Magnússyni sinnti þjóðernisköllun
sinni; Skaffi mátti ekki vera að því
vegna þess að hann var að steypa múr-
steina og þess á milli að agitera fyrir
flokkinn; hógvær bóndasonur úr sveit-
inni, stálgreindur maður og þeim mun
fastari fyrir sem steinarnir hans voru
lausir í hleðslu; ógleymanlegur mér
sem einungis kynntist honum sem lítill
drengur á leið inn í Áka til að krækja í
olíublautan tvist og kveikja bál í fjör-
unni; hann var svo glaðlegur til augn-
anna Skafti og með þessa miklu barta
sem krulluðust framan við eyrun og
einlægt með góðlátlegt bros á vörum;
líklega alveg ósyndur.
ENN FER ÉG í LAUGINA þegar
ég kem heim á Krók, en núorðið syndi
ég lítið. Mér finnst svo makindalegt að
sitja í pottunum og láta loftstrauma
vatnsnudda á mér liðamót og vöðva.
Þessir pottar voru ekki til þegar ég var
snoðaður á vori og daglega í sundi, en
þeir eru tandurhreinir og taka mjúklega
móti hvítum skrifstofubúkum sem
fljóta Ietilega þrátt fyrir sívaxandi
þyngd og ummál.
Sundlaugin heima er hreinasta laug
á landinu, og vatnið neðan úr Borgar-
mýrum er blárra en öll blá lón saman-
lögð. Og standi ég upp í pottunum
góðu til þess að kæla mig örlítið og
horfa yfir laugina sé ég höfuð mitt í
himinbláma minninganna, en það er
siður en svo mikill þokki yfir vatns-
hreyfingum mínum. Kári Steins er
kominn á bakkann í staðinn fyrir Guð-
jón og ekki síður glaðlegur og glettinn.
Alls konar fólk í lauginni. Óþekkt höf-
uð koma upp úr vatninu í bland við
kunnugleg andlit. Njólinn og fjárhúsin
við Flæðamar horfin, en fura og greni
í Nöfunum gleðja augað; þama voru
malarskriður á sokkabandsárum mín-
um. Og sem ég stend i pottinum og
strýk á mér hnakkann þá hugsa ég sem
svo: Ég hef verið selur í fyrra lifi og
synt yfir mig og fæðzt í andhverfu
mína. Að minnsta kosti geta selir synt
og kafað án þess að höfuð þeirra fyllist
af sjó. - Fólk í heitum pottum hugsar
svo þokulega.
INTERMEZZÓ ER EINS KONAR
HVILD í tónverki, millispil til þess að
hugurinn geti safnað í kimur sínar því
sem á undan er leikið og eymn skili há-
punkti listarinnar með áhrifaríkum
hætti til heilans. Nú er ég að rifja upp
sundiðkan mína, og standa þar tveir at-
burðir upp úr þokunni. Hinn fyrri er
intennezzó, af því að hann er Ijær í
minningunni og senn kemur loka-
punktur.
Veturinn 1966-7 var ég ungur og
snoðinn uin vanga, og ég man ekkert
eftir veðri og vindi, af því að ég var
seztur í Menntaskólann á Akureyri og
bjó i heimavist á Hótel Varðborg undir
vökulu auga Amfinns Arnfinnssonar
stórtemplara norðanmanna. Það er nú
til frásagnar að við áttum að sýna hon-
um Hermanni Stefánssyni hetjutenór
og leikfimikennara að við gætum synt.
Við sátum Skagfirðingar í 3b eins og
það hét, strákar utan af landi (þ.e. ekki
frá Akureyri) sem bjuggu á vistinni.
Þama vomm við Snorri Bjöm Sigurðs-
son síðasti bæjarstjóri á Sauðárkróki,
Ólafur Ingimarsson læknir, Bessi
Gíslason lyfjaffæðingur, Jón Júlíusson
sagnfræðingur sem seint verður full-
numa í Uppsölum og kann þó meira en
páfinn og gleymir engu, svo ég nefni
nú einungis sveitunga mína í þessum
bekk.
Ég man þetta ekki gjörla, en vetrar-
part vorum við i innilauginni á Akur-
eyri að sýna honum Hermanni hvað
við fleyttum okkur vel. Nú er þar ffá að
segja að við áttum að synda á skriði
eftir lauginni endilangri og til baka;
mun það ekki hafa verið ýkja langt.
Við Snorri Bjöm syntum hlið við hlið,
og ég man eins og gerzt hafi í gær
hvernig vatnið rann inn í eyrun þegar
ég reyndi að halla mér eins og Svenni
Inga til þess að anda. Ég veit ekki bet-
ur en Snorri Björn sé skapaður með
sams konar eyru og ég. Jafnt var á
komið með okkur þegar við snertum
bakka eftir um það bil 32 metra skrið-
sund. Okkur lá báðum við köfnun,
vatnið rann út um eyrun eins og úr gos-
brunni í takt við hjartsláttinn, augun
eins og í dauðum sel, en Hermann stóð
með silfrað hár og hvítt um hálsinn
uppi á bakkanum, hendur á mjöðmum,
klóraði sér svo allt í einu bak við eyra
og rak okkur fyrirvaralaust til búnings-
herbergja fyrir flflalæti.
Fyrir fíflalæti á sundinu. Ég man
ekki betur en við stæðum mjög þögul-
ir undir heitri sturtu meðan líkaminn
tók á sig lit og lögun eftir kalda laug og
skelfilegt sund með ófyrirsjáanlegum
afleiðingum. En ég gleymi því ekki
fyrr en lokið skellur á kistunni hvað
okkur félögum kom þessi brottrekstur
á óvart, því að báðir syntum við eins og
bezt kunnum og gátum. Lífið er svo ó-
vænt stundum. Siðan hef ég aldrei
reynt að synda skriðsund.
Frá sundkeppni í Sundlaug Sauðárkróks á liðnu vori,
Sendum starfsfólki og viðskiptavinum
okkar fjær og nær bestu
jóla- og nýársóskir
<ISK
FISKIÐJAN SKAGFIRÐINGUR